Life Changer 5.

‘Ik ben op mijn kamer he.’ Zeg ik vermoeid. Ik laat mijn rugzak tegen de muur vallen en plof op de bank aan het raam. ‘Wat een dag he.’ Zegt Luke die binnenkomt en zich op bed laat vallen. ‘Echt he.’ ‘Die Cullens zijn maar rare gaste zene, vindt ge ook niet?’ ‘Uhu, en zo…ja, raar. Je hebt er niet echt een ander woord voor.’ Ik sla mijn armen om mijn knieën. ‘En? Wat vind je nu van Taylor, ik heb je vandaag nog niet kunnen vragen!’ zegt hij met wiebelende wenkbrauwen. ‘Ieuw, Luke, zoveel gel? Totaaal mijn type niet!’ zeg ik lachend. ‘Ja, wist ik ook wel, jij altijd met je “mysterieuze types”’ Hij draait met zijn ogen. ‘Die Elle is wel een mooi grietje.’ Gaat hij verder. Nu is het mijn beurt om met mijn ogen te draaien. ‘Grietje..’ mompel ik afkeurend. ‘Ok, hoepel op, ik ga mijn huiswerk maken.’ Zeg ik terwijl ik opsta en mijn boekentas neem. ‘Seut.’ Zegt hij lachend. Het kussen dat ik had gesmeten, beland met een doffe dreun tegen de deur. Zoekend kijk ik rond in mijn rommelige kamer, er liggen nog overal dozen en rondslingerende kleren. Gefrustreerd loop ik naar beneden. ‘Mam? Waar is mijn piano?’ ‘Oh, liefje, die zal in de garage liggen.’ ‘De garage?! Ben je gek?’ Vlug ga ik naar de garage om mijn draagbare piano te redden. Mijn moeder denkt ook nooit twee keer na.
Met piano en staander onder mijn arm trok ik weer naar mijn kamer. In twee minuten had ik mijn piano opgezet. Ik liet mijn vingers over het klavier gaan. Automatisch vloeiden de noten van mijn lievelings liedje uit mijn vingers, al vlug kwam mijn stem erbij.
‘Nieuw liedje, zus?’ hoor ik opeens achter me. ‘Ja, dat ziet er naar uit.’ Ik noteerde de laatste woorden van de songtekst. Liedjes schrijven en componeren is een automatisme voor me, ik dacht er niet over, het kwam gewoon. Het was mijn grootste hobby, ook al was ik niet van plan om iets met mijn liedjes te doen, gewoon voor mij en mijn broer. Vroeger kwam hij altijd mijn kamer binnengeslopen om naar me te luisteren, ik merkte het pas toen ik me omdraaide en hem op mijn bed zag liggen. Elke keer opnieuw. ‘Mam had mijn piano in de garage gezet.’ Zei ik geïrriteerd. ‘Onze malle moeder.’ Mompelde Luke. ‘Ik wil terug naar New Jersey.’ Zeg ik als ik opsta en naast hem op bed ga liggen, we staren allebei naar het plafond. ‘Me too.’ Fluistert Luke. We horen het zachte getik van de regen tegen het raam. ‘Dat is de 5de keer vandaag al.’ Zegt hij. ‘Crappy shit.’ Fluister ik. Het bed schudt met zijn lach. ‘You’re crazy. ‘KINDEREN? Komen jullie eten?’ horen we mam aan de trap roepen. ‘God, we zijn nu al kinderen.’ Ik lach.
‘En, pap al werk gevonden?’ ‘Ja, in het ziekenhuis. Ze hadden blijkbaar dringend een arts nodig, dus dat was niet moeilijk.’ ‘Waarom kon je gewoon niet in de stad voor dokter gaan spelen?’ vraagt Luke opeens boos. ‘Luke…’ ‘Wanneer ga je nu eindelijk inzien dat wij geen plattelands mensen zijn pap! We horen hier niet.’ ‘In het leven moet je soms nieuwe dingen leren, Luke! Eens iets anders en ik weet dat het moeilijk is voor jullie, maar we zullen het hier wel snel gewend worden.’ ‘Ik wil het hier niet gewend worden.’ ‘’Ik weet dat je nu door een moeilijke tijd gaat, maar…’ ‘Hou op met die onnozele praat van je, ik geloof er niet in en het kan mij geen bal schelen. NIKS.’ Luke gooit zijn bestek op tafel en rent de trap op. We kijken elkaar alle drie geschrokken aan. ‘Ik zal even…’ begint mijn moeder als ze wil opstaan. ‘Nee, mam, laat hem even alleen, ik zal straks gaan kijken.’ ‘Ja, dat zal wel het beste zijn…’ mompelt ze verward. Peinzend en stil eten we verder. Na op te ruimen, ga ik op weg naar Luke ’s kamer. Twee klopjes en ik laat mezelf binnen. Hij ligt gespreid op zijn buik op bed. Zonder iets te zeggen ga ik naast hem zitten. ‘Wat is er, Luke? Dit kan niet alleen om de verhuis gaan.’ Hij snuift even en draait zich dan op zijn zij. Zijn ogen zijn rood. Ik had Luke nog niet vaak zijn huilen en ik was de enige die hem ooit heeft zien huilen. ‘Het gaat om een meisje.’ Zijn stem brak bij “meisje”. Ik zocht terug in mijn geheugen; wie was zijn laatste vriendinnetje? Het was eigenlijk al een tijdje geleden dat ik hem met een meisje had zien rondlopen. ‘Wie dan?’ vroeg ik maar. ‘Shana.’ Zegt hij stil. Mijn ogen worden groot. ‘Shana? Mijn Shana?’ ‘Ja, uw beste vriendin, Shana. We waren al bijna een maand samen voor we naar hier verhuisden.’ ‘Waarom wist ik daar niets van?’ zei ik een beetje geprikkeld. ‘Omdat je het helemaal niet leuk vind, ik zie het aan je ogen.’ Hij had gelijk, we kennen elkaar veel te goed. Andere meisjes zouden het misschien fantastisch vinden dat haar beste vriendin en haar broer samen gaan. Maar ik dus niet, ik ben egoïstisch in mensen die ik graag zie, zoals Shana en Luke. Mijn 2 rechterhanden. Met de nadruk op mijn. Daarom deed ik altijd onvriendelijk tegen zijn vriendinnetjes, misschien kinderachtig, het is gewoon wie ik ben. ‘Ik kan er niets aan doen en Shana ook niet, we zijn gewoon verliefd geworden en deze keer ben ik echt verliefd, nog nooit heb ik me zo gevoeld en ik voel me rot dat ik het van je heb weggehouden maar ik wist hou je zou reageren en…’ Hij brabbelt maar wat door. ‘Wees niet boos, aub, dàt kan ik pas niet aan.’ ‘Nee, nee, ik ben niet boos, het is gewoon… even schrikken. Dat is alles, ik zou blij moeten zijn ermee, niet? Maar je kent mij he, Luke, het is niet dat ik je het niet gun.’ ‘Ja, dat weet ik wel, zusje.’ Ik slaag mijn armen om hem heen. ‘Ik mis haar ook.’ Fluister ik.