Vampire Venom ~ Twilight Story ~ 17 ~

Reconnection.
Alice [POV]

Ik hoor zacht gebrom op de achtergrond, en ik voel mijn adem schokken.

‘Alice..’

‘Alice, hoor je mij?’

Mijn adem schokt weer, de pijn stopt door een kleine prik in mijn arm. Ik probeer mijn adem onder controle te houden, misschien is dit niet het einde. Hell, ik wil dat dit niet het einde is!
Ik heb nog een eeuwigheid voor mijn neus met Jasper!
Net nu ik mijn geheugen weer terug heb..

‘Goed zo, neem maar een flinke teug lucht Alice.’

Ik probeer nogmaals lucht te happen, maar ik kom niet halver wegen. Ik voel een pijnscheut door mijn ribben gaan, ik krijg een benauwt gevoel.

‘Die ribben genezen wel Alice, je moet je adem op gang krijgen.’

De stem klinkt onduidelijk, mijn hersenen blokkeren mijn herinneringen aan mijn familie. Als ik aan Jasper denk, krijg ik alleen een schaduw te zien.
Ik voel de pijn langzaam wegdrijven, mijn spieren ontspannen, mijn lucht komt tot stilstand.

‘Niet opgeven Alice!’

De stem klinkt angstaanjagend ver weg. Meerdere stemmen komen dichterbij.

‘Je kunt het wel Alice, niet opgeven.’
‘Probeer het.’
‘Alice, zusje. Adem!

Ik voel een bepaalde druk op mijn borst, mijn adem schokt weer. Mijn spieren komen weer tot leven, ik probeer de kracht in mijn handen terug te vinden. Mijn lucht word weer nauwer.

‘Ze kan niet op eigen krachten ademen.’ Klinkt het ver weg, het benauwde gevoel word groter.

‘Carlisle, ze hoeft toch niet te ademen?’

‘Weet ik, maar het is belangrijk dat ze haar bewustzijn niet verliest’

Mijn adem schokt even, voordat het weer helemaal stopt. De stemmen vagen langzaam weg, en mijn beeld word helder.
Een jongen met blonde haren, glimlacht naar me. Hij strijkt een pluk haar uit mijn gezicht.
‘Jasper..’
‘Alice..’
Ik voel me gelukkig hier, Jasper’s gezicht missen vind ik nog erger dan dood gaan.
Misschien, heel misschien.. Heb ik nog kans dat ze mij helpen, maar, ik ben al dood. Dus, wat is er erger dan nog een keer dood gaan?

Ik voel iets in mijn keel glijden, ik probeer het eruit te spugen, rot pogingen om mij van Jasper weg te halen. Ik stribbel tegen.

‘Alice, ik weet dit is irritant, maar je kunt niet op eigen krachten ademen. Je ribben blokkeren je luchtwegen.’

De stem klinkt nu heel dicht bij. Ik voel een hand op mijn wang.
‘Alice.. Vind de wilskracht.’ Dat heb ik ergens eerder gehoord.
Ik voel mijn koude vingers schokken.
‘Alice?’ De stem klinkt geschrokken, en ik voel een glimlach op mijn lippen komen.

Ik voel de slang uit mijn keel komen.
‘Probeer eens te ademen.’
Ik neem lucht, maar kuch het uit, door dat hoesten openen mijn ogen in een flits. Maar ik doe ze ook snel weer dicht.
Ik hoor een diepe zucht, het klinkt opgelucht..
In die korte tijd dat mijn ogen open waren zag ik Carlisle, en Jasper.
Na een tijdje vind ik de kracht om mijn ogen een stukje open te doen.
‘Alice..’
‘Ja..’ Mijn stem klinkt nog zwak. Ik voel lippen op de mijne gedrukt worden, handen in mijn haar. Dan zijn ze weg.
‘Doe dat nooit meer.’
‘Beloof ik..’ Ik zie Jasper glimlachen, zijn ogen blinken nog.
‘Als jij me belooft nooit meer te huilen om mij.’ Fluister ik, terwijl ik probeer een arm op te tillen. Ik verstijf in pijn, terwijl ik naar mijn arm kijk.
‘Hij is gebroken, geef het rust.’ Zijn arm strijkt erover. Zijn blik serieus naar mij gericht.
‘Wat is er Jasper?’ Vraag ik angstig, zijn ogen verzachten, en hij glimlacht.
‘Hoe wist je Edward’s naam ineens?’
Ja.. Hoe wist ik het ineens? Was het de druk die ik opliep toen ik dacht dat Edward haar wou veranderen?
‘Ik heb geen flauw idee. Maar hee! Er is een goed punt. Ik heb mijn geheugen terug!’
Jasper schud lachend zijn hoofd.
‘Alice, doe niet zo mal. Dat gaat niet zomaar.’
‘Onee? Jasper Whitlock Hale? Wie had hier een visioen over jou? Wie nam ons naar de Cullens? Dat was ik, nog meer informatie?’ Jasper lacht, en strijkt over mijn wang.
‘Oké ik geloof je mijn lieve Alice. Maar je vergeet het Cullen gedeelte.’
Ik ga terug liggen, en kijk hem aan.
Deze tijd hebben wij beide nodig.
Maar de vraag is, waarom vielen die wolven ons aan?