A ranger/traitor 130

“Wat willen jullie weten?” vroeg Lordan. Blijkbaar had hij besloten hen te vertrouwen.
“Allereerst zouden we graag weten wie zichzelf de nieuwe oberjarl noemt.” De haat in Svengals stem was onmiskenbaar. “Ene Egil,” antwoordde Lordan. Miko keek naar Svengal. Die leek uit alle macht de proberen de naam te plaatsen, maar dat scheen hem niet te lukken. “Hij is een neef van Slagor, of dat beweerd hij althans.” Die naam zei hen zeker iets! Zelfs Miko die ten tijde van de oorlog tussen de Skandiërs en de Temujai nog niet geboren was, wist meteen over wie ze het hadden. De Skandiër die bereid was geweest zijn eigen land en mensen te verraden en daarvoor terechtgesteld was.
“Waarom zou iemand zich zo graag voor zijn neef willen uitgeven? Hij was een smerige verrader!” riep Miko uit.
“Wij vragen ons al jaren af waarom sommige in hem een held zien… Hij is de minst heldhaftige persoon die ooit geleefd heeft!”
“Tja, en volgens mij is die Egil ook niet bepaald heldhaftig,” zei Lordan, “Hij is altijd omringt door een hoop andere krijgers. Hij noemt ze vrienden en adviseurs, maar als je het mij vraagt is het een lijfwacht.”
“En hoe groot is die ‘lijfwacht’?” vroeg Svengal.
“Dat weet ik niet precies, misschien een man of tien, vijftien.” Svengal knikte een paar keer.
“Waarschijnlijk zijn ze vooral loyaal aan zijn goud en minder aan hem in persoon. Een bende vastberaden mannen moet hen wel aankunnen.” Het was duidelijk dat hij met die ‘bende vastberaden mannen’ op zichzelf en zijn bemanning doelde. Het was een prettige gedachte dat Svengal en de andere met die reusachtige strijdbijlen van hen die verrader, die het gewaagd had Araluen binnen te vallen en grijze jagers te vermoorden, een lesje zouden leren.