~10.

Arya
Met z'n allen renden we terug naar huis. Zonder Belle dan. Dankzij de woede van mijn familie die in mijn gedachten doordrongen, werd ik zelf ook kwaad op Belle. Toch hield ik de gedachtes over de vreemde mens-beest-monsters zorgvuldig geheim.

Belle
Nadat ik Jacob naar huis had gebracht, moest ik uiteindelijk toch terug naar huis. Toen ik daar was aangekomen, liep ik voorzichtig naar binnen en probeerde onopgemerkt naar boven te glippen. Natuurlijk lukte dat niet, dus mijn voet stond nog niet eens op de derde tree, en ik werd al weer naar beneden geroepen. Ik zette een pokerface op, vastbesloten om geen emoties te tonen. In de nog lege huiskamer zat mijn familie op een stel kussens, op Dounya en Felice na. Op jacht waarschijnlijk. Ik ontweek de blikken van Brandon en plofte neer.
'Poubelle,' begon Brandon op een bezorgde toon, maar dat was voor mij genoeg om het al af te kappen. Het kon me niet schelen dat hij misschien weer helemaal door zou slaan.
'Ik ben geen klein kind meer, Brandon. Laat me doen wat ik wil, met wie ik dat wil. Laat me gewoon met rust!' Dat laatste zei ik tegen iedereen in de kamer.
Ik een rilling door de rug van mijn broer trekken, en hij schoot overeind. Maar nog voordat hij zich kon transformeren - wat hoogstwaarschijnlijk uit reflex zou gebeuren - was ik al door de deur naar buiten geschoten. Daar schoot ik uit mijn jurk, en nog voordat die de grond raakte, had ik hem al opgevangen met mijn bek. En ik begon te rennen. Richting de bomen. En daarachter lagen nog meer bomen. Bomen, bomen, bomen, huis, bomen. Wacht. Huis. Huis?! Ik draaide me om, en liep in een drafje naar de oprit. Ik snoof de lucht op. Een zoetige geur drong mijn neusgaten in. Behoedzaam liep ik om het huis heen, maar ik hoorde niets. Omdat ik toch nergens anders heen kon, veranderde ik mezelf terug en liep naar het huis. Zoals ik had verwacht, was de deur op slot. Dus probeerde ik alle ramen - het huis was bijna alleen maar raam - en eentje schoof soepel open. Ik glipte naar binnen en schoof het raam weer achter me dicht. Ik stond in een ruime, lichte kamer en een wand was helemaal gevuld met cd's. Ik liep erheen, en bekeek de ze. Goede smaak had deze persoon. Ik liep naar de deur, en stapte de hal binnen. Vervolgens liep ik door naar de grote keuken met kookeiland. Honger. Ik moest wat eten. Koelkast. Vlug liep ik erheen, en trok verwachtingsvol de deur open. De koelkast was leeg. Totaal leeg. Zelfs het lampje deed het niet. Ik schoof mijn hand erin, het was niet eens koud. Wat heb je hier nou weer aan? Teleurgesteld draaide ik me om, toen ik buiten iets hoorde. Een auto. En hij kwam deze kant op, snel. Ik rende terug naar de hal. Deuren. Zoveel deuren! Waar kwam ik vandaan? Ik opende er een, die uitkwam in een enorme zitkamer. De deur ernaast kwam uit op een wc. De auto was op de oprit, en ik hoorde stemmen. De volgende deur was een schoonmaak hok. De mensen kwamen binnen, en kwamen mijn kant op. Nog een deur: een trap. Ik draaide me om, en staarde in twee enorme gouden ogen.

Reacties?