1 - At King's Cross

'Ivy! Schiet nou eens op!' hoor ik van beneden. Nog voor de laatste keer check ik of ik echt alles bij me heb. Hutkoffer, uil, ja, meer niet. Ik hoor zware voetstappen op de trap. Er wordt aangeklopt. 'Binnen.' Draco stapt de kamer binnen. Hij ziet er goed uit. Van de zomer is hij achttien geworden, Narcissa en Lucius kunnen niet wachten tot hij het huis uit gaat. Een baan heeft hij nog niet. Door het familiegeld hoeft hij waarschijnlijk nooit te werken. 'Ben je klaar?' Hij vraagt het niet ongeduldig. 'Bijna.' antwoord ik. Ik loop naar de spiegel. Ik bekijk mijn bruine, lange, golvende haar en mijn donkere ogen. Ik lijk echt op mijn vader toen hij jong was. Ik pak de kooi met mijn uil, Ember. Draco neemt de hutkoffer wel. We lopen van de hoge, gladde trap naar beneden. In de huiskamer zitten Lucius en Narcissa op mij te wachten. Ik zet Ember neer, maar Draco houdt de hutkoffer gewoon vast. 'O, ik ga je missen.' zegt Narcissa en ze geeft me een knuffel. 'We schrijven je.' Lucius kijkt me aan. 'Vertel niemand wie je echt bent en laat het woord "modderbloedje" maar niet vallen. Dat zou het niet goed doen in de huidige omstandigheden.' Ik knik. Dat had ik zelf ook nog wel bedacht. Zelfs toen we vorige week naar de Wegisweg gingen, werden we alleen al aangestaard, omdat de meeste mensen weten dat Lucius en Narcissa mijn vader hebben gesteund. Op de Wegisweg hebben we al mijn schoolspullen gehaald. Boeken, een ketel, Ember en mijn nieuwe staf. Ik weet al hoe het is om te toveren, ik heb vaak genoeg Draco's staf geleend om te oefenen, maar met mijn eigen staf voelt het toch anders. Beter. Gemaakt van esdoorn hout en het hartenbloed van een draak. Hij is 29.8 centimeter en redelijk flexibel. Hij werkt geweldig. Ik kan niet wachten om hem te gebruiken in de lessen. 'Het lijkt me tijd om te gaan.' zegt Draco, terwijl hij op zijn gouden horloge kijkt. 'We zien je weer met kerst!' zegt Narcissa. Ik pak Embers kooi met mijn ene hand en Draco's hand in mijn andere. Narcissa zwaait. Zij mist mijn moeder ook. Dan trekt Draco me in de verstikkende duisternis.

We staan op perron 9 3/4. Ik ruik de rook van de Zweinsteinexpres. Het is druk zoals ieder jaar. Ik laat Draco's hand los. Ik heb een hekel aan verschijnselen. 'Ik moet maar eens een plekje gaan zoeken.' zeg ik tegen Draco. Hij knikt. Ik neem de koffer van hem over. Wow dat ding is zwaar. Ik sleur de koffer en de kooi met Ember naar de trein en hijs ze er met moeite in. Ik vind al snel een lege coupé waar ik mijn spullen in dump. Het is nog vroeg en er zijn niet veel mensen in de trein. Ok, nu de koffer in het bagagerek. Ik probeer de koffer boven mijn hoofd uit te tillen. Het lukt niet. De koffer glijdt weg van mijn schouder waar ik hem moeizaam heb opgehesen. Hij is nu bijna van mijn schouder en ik besluit op te geven. Ik laat de koffer los en wacht op de klap. Maar de klap komt niet. In plaats daarvan, zie ik mijn koffer netjes het bagagerek in zweven, gevolgd door de kooi. Ik draai me om. In de deuropening van de coupé staat een meisje van waarschijnlijk een jaar of 17. Ze heeft bruin haar en lacht vriendelijk. Ze heeft haar toverstok in haar hand. Ze draagt haar schoolgewaad al. Ik zie de leeuw op het gewaad. Griffoendor. 'Ehm, ik dacht dat je wel wat hulp kon gebruiken.' zegt ze een beetje verontschuldigend. 'Dankje.' mompel ik. Dit is ongemakkelijk. 'Ik ben Hermelien Griffel. Ik maak dit jaar mijn zevende jaar af. En hoe heet jij?' vraagt ze. Hermelien? Hermelien Griffel? Dé beroemde Hermelien Griffel is terug naar Zweinstein gekomen om haar school af te maken? Hermelien Griffel die heeft geholpen de heer van het duister te verslaan? Ik kan wel janken. Van alle mensen in de hele trein moest zíj mij komen helpen. 'Ik ben Ivy Vilijn. Ik begin net aan mijn eerste jaar.' antwoord ik voorzichtig. Bij het horen van mijn naam, kijkt ze even verschrikt, maar ze ontspant zich vrij snel. Ach ja, wie zou er dan ook de link leggen tussen Marten Vilijn aka Heer Voldemort en een meisje van 11 dat net begint op Zweinstein? Toch bijna niemand weet dat Marten Vilijn Heer Voldemorts echte naam was, dus ik kan gewoon mijn echte naam gebruiken. 'Het was leuk je te leren kennen, Ivy. Ik ga maar weer eens.' zegt Hermelien. Ik ben blij dat de ongemakkelijke stilte na het noemen van mijn naam is verbroken. 'Ook leuk jou ontmoet te hebben.' zeg ik gemaakt vrolijk. Hermelien loopt het gangpad uit. Nadat haar voetstappen zijn weggestorven tel ik tot 60 voordat ik de trein uitsprint naar Draco toe. 'Draco, raad eens wie ik net gezien heb?' zeg ik buiten adem. 'Weet ik veel?' zegt hij verveelt. Hij lijkt niet echt geïnteresseerd. 'Hermelien Griffel! Ze komt terug om haar laatste jaar af te maken!' zeg ik een beetje harder. 'Wat?' reageert Draco geschokt. Nu is hij ineens geïnteresseerd. 'Nu het ineens veilig is durft ze ineens wel naar school, dat vieze, vuile modderbl...' 'Draco! Denk aan wat je vader zei. Wil je graag een slechte naam en een enkeltje naar Azkaban of zo?' kap ik hem af. 'Ok goed, ik ben rustig. Luister goed,' zegt hij. Nu wordt het serieus. 'Ik hoop dat je in Zwadderich komt. Dan hoef je nooit meer met haar te praten. Dan zal ze er ook nooit achter komen wie je echt bent. Ik ben er voor je, kleintje.' Kleintje. Zo noemt hij me altijd. 'Ik ga je missen, Draco.' zeg ik. Hij is als een oudere broer. De conducteur fluit. Snel ren ik naar de trein, mijn coupé in. Ik doe het raampje open en ga eruit hangen. Ik zie Draco in de mensen massa. Hij zwaait. Ik zwaai terug. De trein begint te rijden. Rookwolken dwarrelen boven me. Al voordat de trein de bocht om is, is Draco verdwijnseld terug naar Villa Malfidus.