Signs

Ik sloeg mijn armen rond Alice en bleef haar krampachtig vasthouden terwijl ik probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ze wreef troostend door mijn haren en wiegde me zachtjes heen en weer. Zachtjes neuriede ze een onbekend liedje, haar engelenstem deed me lichtjes kalmeren, maar nog steeds voelde ik de nasleep van mijn droom.
’Ik. Moet.’ Het koste me moeite om te praten, alsof mijn keel dichtgeknepen werd.
’Je moet rustig worden,’ zei Alice. Ik kon aan haar gezicht zien dat ze aan Jasper dacht. Haar ogen ontmoeten de mijne. ’Wil je hem spreken?’ vroeg ze, terwijl ze in haar broekzak naar haar gsm greep.
Ik schudde mijn hoofd. ’Ik wil hem niet overstuur maken,’ prevelde ik, nog steeds buiten adem.
Alice duwde me zachtjes neer op het mos en neuriede weer een onbekende liedje, ditmaal probeerde ze me in slaap te zingen. Mijn ogen vielen langzaam dicht en meteen schoot een beeld voor mijn ogen. Ik schrok recht en greep Alice meteen weer vast. ’H-h-het i-is hier,’ zei ik met grote ogen.
’Wat is hier,’ vroeg ze. Haar gezicht stond strak, maar ik hoorde de bezorgde ondertoon in haar stem.
Mijn ogen onderzochten het bos, alle bommen, struiken en varens. Iets specifiek trok mijn aandacht. Ook Alice keek nu in dezelfde richting, zij iets minder zeker van haar stuk dan ik. Ik krabbelde overeind en strompelde naar een specifieke boom. Mijn hand gleed over de schors, een diepe rode vlek –tot in de vezels ingedrongen- ontsierde de boom op een griezelige manier. Weer een flits vloog voorbij mijn ogen. Alles was wazig, de stof een van een kleed dat wapperde in de wind. Ik probeerde krampachtig te volgen, maar de grond was zo ongelijk dat ik steeds moest struikelen. Geen moment later, voelde ik de harde grond tegen mijn hoofd slaan, ik sleepte me verder naar de dichtstbijzijnde boom om me recht te trekken.
’Dawn?’ Ik voelde Alice hand over mijn wang strijken. ’Dawn?’
Ik opende mijn ogen en keek recht naar de bloedvlek die er plots zo vers uitzag, toen ik beter keek, besefte ik dat het mijn verbeelding was. Hij zag er weer uit als enkele seconden geleden, donker en sinister.
’De grot,’ zei ik afwezig. ’Ik moet naar de grot.’ Alice keek me verbijsterd aan. Pas enkele seconden later besefte ik dat ze niet naar mij keek, maar naar een punt achter me.