Hoofdstuk 51

Als Marjon en de jongens de kamer uit zijn pak ik mijn mobiel en kijk even op twitter “Ik ga eventjes wat mainiacs beantwoorden” tweet ik en meteen krijg ik heel veel tweets binnen ‘Weet je of je bij het volgende concert van Mainstreet bent? Wil zo graag met jou en Marjon op de foto’ ik tweet terug ‘ik hoop het wel, weet niet hoe het zit met foto’s ofzo. Dat moet je de jongens vragen’ ik zet muziek op en pak mijn tekenspullen, ik teken de kaart die ik van Yasmine had gekregen na. Het beertje is best wel mislukt en ik leg mijn tekenspullen weer weg, ik begin best moe te worden en ga liggen. Na een paar minuten begin ik weer hele erge hoofdpijn te krijgen en vallen mijn ogen dicht.

Ik open langzaam mijn ogen en zie dat Marjon op het voeteneind zit “hoe was het oefenen” vraag ik zacht “”Ja, goed” zegt Marjon “wat is er? Je hebt betraande ogen” zeg ik zacht “ik had het liedje geoefend, deed me denken aan mam” zegt ze zacht, ik zie Daan achter haar staan “ze deed het heel goed” zegt hij. Ik zie dat Marjon achterom kijkt en dat Daan lacht, opeens komt Rein de kamer binnen en geeft Marjon een kus. Daan komt bij mij op bed zitten en Rein gaat achter Marjon zitten “waar zijn de andere jongens?” vraag ik aan Rein “die zijn ff naar huis” zegt hij. Daan gaat tegen me aanliggen en ik zie dat Rein bij Marjon op schoot kruipt “we hebben vanavond een verassing voor je” zegt Daan, ik kijk Marjon aan. Ze knikt “als het niet te vertrouwen was, had ik toch ook nie meegedaan” zegt ze “ja oke, dat klopt” zeg ik. Marjon schiet in de lach en net op dat moment komt Kim binnen “nu al klaar met oefenen?” vraagt ze. Iedereen knikt “uhm Kim, mag ik vanavond wel kijken?” vraag ik met een klein stemmetje “Tuurlijk, waarom niet?” zegt ze en ze loopt de kamer weer uit “zullen we een spelletje doen?” vraag ik “Ja, is goed” zeggen Daan, Rein en Marjon “Rein we hebben een probleem” zegt Daan ineens en hij kijkt Rein blij aan “Inderdaad” zegt Rein “Wat is er dan?” vraagt Marjon “Cindy is weer helemaal zichzelf” zegt Rein lachend ik ga rechtop zitten en geef Rein een stomp op zijn schouder “Cindy de rolstoel in, dan kan ik je aan de tafel zetten” zegt Daan. Ik zet mijn benen over de rand en begin duizelig te worden dus blijf even zitten “Cin, rustig” zegt Rein. Ik pak Daan zijn schouder vast en trek mezelf omhoog, ik ga in de rolstoel zitten en Daan duwt me naar de tafel. Marjon zet Mens Erger Je Niet op tafel en Rein begint met dobbelen “kijk daar!” zegt Daan als hij aan de beurt is, iedereen kijkt naar de deur maar ik houd Daan in de gaten “Valsspeler” zeg ik. Ik zie dat hij zich betrapt voelt “ik dacht dat Rein niet tegen zijn verlies kon, maar jou zie ik vaker vals spelen” zeg ik lachend, Owen en Nils komen binnen en komen erbij zitten “houd Daan maar in de gaten” zegt Nils lachend, ik knik “doe ik ook” zeg ik. Als het spelletje is afgelopen heeft Daan gewonnen “je hebt zeker vals gespeeld” zegt Owen lachend “Nope, Cindy had me in de gaten” zegt Daan “hebben jullie al honger?” vraagt Rein terwijl hij voor de spiegel staat “ja, best wel” zeggen Owen, Rein en Daan “misschien kunnen we hier in het restaurant iets eten” zegt Marjon “Ja leuk, dan hoeft mijn meisje ook niet alleen te eten” zegt Daan “Cin, moeten we da aan Kim vragen?” vraagt Owen “uhm weet niet” zeg ik lachend “Rein haal een dokter” roept Nils, iedereen kijkt hem raar aan “WAT? WAAROM?” roept Rein, Nils begint te lachen “laat maar, gewoon omdat Cindy weer zichzelf is” zegt Nils lachend “gek” zegt Daan. Daan loopt de gang op en even later komt hij terug met Kim “We kunnen proberen of je zonder de infuuszak kunt, maar dan moeten de jongens mij beloven dat ze de hele tijd op je blijven letten” zegt Kim, ik zie Daan helemaal stralen “Hoor je dat? Cin” ik knik en geef Daan een knuffel, ik zie dat er een traan over Daan zijn wang rolt “lul, je gaat nu niet huilen” zeg ik zacht “omdat het weer zo goed met je gaat” zegt Daan, Kim haalt voorzichtig het infuus uit de naald “de naald laat ik wel zitten maar doe ik even verband omheen” zegt Kim “oke” zeg ik. Kim verbind mijn arm “Als je wilt, dan mag je proberen om de rolstoel te duwen” zegt Kim. Ik ga voorzichtig achter de rolstoel staan en Owen gaat er meteen inzitten, ik voel Daan zijn handen om die van mij om de handvaten. Voorzichtig duw ik de rolstoel vooruit “Owen je bent zwaar” zeg ik zacht, geconcentreerd duw ik de rolstoel iets vooruit en zet een klein stapje “goed zo Cin” zegt Daan, ik sta in de deuropening en wacht even “dit gaat al supergoed Cindy” zegt Kim “Owen, wil je uit de rolstoel gaan?” vraag ik zacht “natuurlijk wil ik dat” zegt Owen en hij springt uit de rolstoel. Ik concentreer me weer op het lopen en zet een stap, ik verstap me en voel dat Daan me opvangt en de rolstoel omdraait “ga maar gewoon zitten” zegt Daan, ik ben tot halverwege de gang gelopen en ben doodmoe “het ging supergoed” zegt Nils “zie je wel dat het weer goed komt” zegt Marjon, we gaan de lift in en Daan tilt me uit de rolstoel en gaat er zelf inzitten. Hij zet mij op zijn schoot, ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder “meissie wel wakker blijven voor het eten” zegt Daan zacht. Ik knik langzaam en snuif de geur van Daan op ‘misschien komt het toch allemaal goed’ denk ik. De liftdeuren schuiven open en we lopen naar buiten, ik zit nog op Daan zijn schoot en Owen duwt de rolstoel “Cin ik ben trots op je” zegt Owen en ik zie dat hij schrikt van wat hij zelf zegt “ik ook” zeggen Rein, Nils en Marjon. We gaan aan een tafeltje zitten en Marjon en Rein gaan eerst iets eten halen, als ze terug zijn staat Daan op “zullen wij eten gaan halen?” vraagt Daan, ik knik en loop voorzichtig met Daan mee “Daan, ik ben misselijk” zeg ik, ik draai me om zodat ik met mijn gezicht naar Daan sta. Ik pak zijn schouders vast en merk dat Daan me optilt “meneer zou ik Kim heel snel willen roepen” zegt Daan en ik hoor dat hij in paniek is. “Daan, mijn benen” ik begin te huilen en hoor Rein en Owen roepen. Daan legt me op de grond en ik zie dat Marjon, Rein, Owen en Nils eraan komen gerend en dat Daan aan het huilen is. Owen en Nils trekken Daan bij me weg en ik hoor Daan schreeuwen, ineens wordt het zwart voor mijn ogen.

Ik wordt wakker en zie Daan huilend tegen Owen zitten “Wat is er gebeurd?” vraag ik zacht, ik zie dat Daan geschrokken mijn kant op kijkt en weer begint te huilen “Cindy?” vraagt hij huilend “je bent flauwgevallen toen we wilde gaan eten” zegt Owen rustig “Owen, ik” zeg ik “wat is er?” vragen Owen en Daan tegelijk “ik voel mijn benen niet meer” zeg ik huilend, Daan kijkt naar mijn benen en gaat bij het voeteneind zitten “Cin voel je dit?” vraagt Daan “wat moet ik voelen?” vraag ik bang, Daan kijkt me bang aan en rent huilend de kamer uit “Owen wat is er?” vraag ik bang. Owen haalt zijn schouders op “weet ik niet, Daan raakte je aan bij je voet en dat voelde je niet” zegt hij, hij pakt mijn hand met twee handen vast. Daan komt met Kim en Branco de kamer ingelopen, Owen moet de kamer uit en ik zie Owen bang naar Daan kijken. Branco zegt van alles tegen me maar ik weet niet wat hij zegt “Cindy voel je dit?” vraagt Kim “nee” zeg ik bang, Daan komt bij me zitten en geeft me een kus “in de lift dacht ik dat het weer goed kwam, maar ik ben bang” zeg ik tegen Daan en ik ga tegen hem aanliggen “We gaan samen vechten, het komt wel goed” zegt Daan, ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft. Ik pak mijn mobiel en tik twitter aan ‘ik had de hoop dat het goed kwam, maar nu weet ik het niet meer’ tweet ik, ik leg mijn mobiel weer weg. Ik hoor mijn mobiel trillen en Daan draait zich om en pakt mijn mobiel “mag ik kijken?” vraagt Daan, ik knik en zie dat hij een lach op zijn gezicht heeft “Blijf sterk, jullie zijn er altijd voor ons maar andersom zijn wij er voor jullie. Met Daan sla je je er wel doorheen. Blijf geloven” zegt Daan “van wie is het?” vraag ik “van een Mainiac, en het is al 500 keer geretweet” zegt Daan “wil je hem in favorieten zetten?” vraag ik “mag ik iets terug tweeten?” vraagt Daan “Tuurlijk” zeg ik. Ik kijk naar Kim die blijkbaar nog steeds aan mijn voeten zit “Cindy we gaan een scan maken en we bellen je ouders even of ze willen komen” zegt Kim, ik begin zachtjes te huilen “ik zal nooit meer kunnen lopen” zeg ik zacht “Jawel meiss, da gaat wel” Ik leg mijn hoofd op zijn schoot, ik merk dat Daan met zijn handen door mijn haar gaat en ik hoor hem zachtjes zingen “She walks to school with the lunch she packed. Nobody knows what she's holding back. Wearing the same dress she wore yesterday. She hides the bruises with linen and lace, oh” Ik kijk hem aan, Daan trekt me tegen zijn borst “ik laat je niet alleen lieffie” zegt Daan zacht. Owen komt binnengelopen “Schatjes hoe is het hier?” zegt Owen lachend, Daan kijkt hem dom aan “sorry” zegt Owen met bedroefd gezicht “boeit niet Owen, kom eens hier” zeg ik. Owen komt eraan gelopen en ik geef hem een kus, Owen en Daan kijken me raar aan “Anders is Owen zo verdrietig” zeg ik lachend en geef Daan een kus, Kim komt binnengelopen “Cindy, we gaan je door de scan doen” zegt ze en ze haalt mijn bed van de rem, Branco komt er ook aangelopen en mijn bed wordt weggereden. Owen gaat op het voeteneind zitten en Kim begint te lachen “Cindy, ze zijn wel heel gek” zegt Branco “Zonder mij zijn ze erger” zeg ik lachend, ik wordt de scan ingeschoven en even later weer uitgeschoven en naar mijn kamer gebracht. Daan komt weer naast me zitten "jullie mogen ook gewoon naar huis gaan, dan kun je tenminste nog iets doen" zeg ik, "dan zouden we naar Daan gaan" zegt Owen "Jep, en de hele tijd hier naartoe willen" zegt Nils "Dan ga met Yasmine Skypen" zeg ik "nee, ik laat jou niet alleen" zegt Daan. Pap en mam komen binnen gelopen "Heey" zeg ik, pap en mam pakken een stoel en komen erbij zitten. Mam is heel stil voor zich uit aan het staren, Daan pakt een stoel en gaat daar op zitten "het komt wel goed mevrouw, en anders ga ik Cindy gewoon weer leren lopen" zegt Daan, ik zie dat mam Daan aankijkt. Kim komt de kamer binnengelopen en stuurt Daan en Owen de kamer uit, ze gaat op een stoel tegenover pap en mam zitten "we hebben net een scan gemaakt bij Cindy, omdat ze weer was flauwgevallen en haar benen niet meer voelde" zegt Kim "nu nog niet" zeg ik zacht "ik denk dat je ze nog wel langer niet voelt" zegt Kim, ik schrik en de tranen rollen over mijn wangen "dat kan niet, ik moet kunnen lopen!" roep ik boos "als jullie eventjes mee willen lopen, dan praten we in mijn kantoortje wel verder" zegt Kim, ze staat op en loopt met pap en mam de kamer uit. Ik pak het knuffeltje wat ik van Daan had gekregen en ga liggen, ineens voel ik een zachte hand tegen mijn wang. Ik duw Daan zijn hand weg en kijk hem boos aan "Cindy doe rustig, het komt goed" zegt hij "het komt helemaal niet goed, als ik niet meer kan lopen wat moet ik dan?" zeg ik boos "dan" zegt Daan "dan kan ik maar beter gaan, jij verdient een betere vriendin" zeg ik voordat hij zin af kan maken, Daan gaat op zijn hurken zitten en kijkt me recht in mijn ogen "dat mag je NOOIT meer zeggen" zegt Daan boos, ik pak mijn mobiel en tik Twitter aan 'wtf, mag niet eens de waarheid uitspreken hier of ze worden boos' tweet ik, meteen krijg ik superveel reacties en retweets. Ik leg mijn mobiel weg, heb geen zin om te reageren. Daan loopt de kamer uit en ik ga liggen, ik pak mijn mobiel en kijk naar een paar reacties. Ik zie dat Daan en Nils online zijn, ze zijn op mainiacs aan het reageren. ‘DM met @0547daan’ tweet Nils, Daan komt binnengelopen en is met zijn mobiel bezig. Hij stopt zijn mobiel weg en gaat zitten, hij is stil en kijkt me aan “Daan? Zeg please iets” zeg ik zacht “wat moet ik zeggen?” vraagt Daan “laat maar, als je nu al zo reageert” zeg ik geïriteerd en ik probeer me om te draaien, na een paar minuten heb ik me eindelijk omgedraaid maar Daan draait me weer om “laat me gewoon ff” zeg ik boos “nee, ik laat je niet. Praat alsjeblieft met me, ik maak me zorgen. Ik weet dat je bang bent, dat ben ik ook” zegt Daan, ik kijk Daan voorzichtig aan “Daan?” zeg ik vragend “Wat is er lieffie” “ik meende wat ik zei” zeg ik zacht en ik ben bang voor zijn reactie “hoezo?” ik hoor dat hij echt bezorgd is “als ik niet meer kan lopen” “dan gaan wij dat samen oefenen, stapje voor stapje. Hoelang het ook duurt” zegt Daan voordat ik mijn zin kan afmaken “en wat als ik nooit meer kan lopen? Dan kan ik nooit meer naar een concert van jullie en kan ik nooit meer paardrijden enzo” zeg ik, ik begin te huilen “ssst, dat boeit me echt niet. Het maakt me niet uit, of je nou kunt lopen of niet. Dan draag ik je naar concerten en dan zet ik je op Zorro terwijl ik achter je zit” zegt Daan zacht terwijl hij naast me komt liggen “maar, dan ben ik afhankelijk van jou en mam en iedereen. Dat wil ik niet” zeg ik, er gaan duizenden gedachten door mijn hoofd. Daan geeft me een kus en ik kruip tegen hem aan “Cindy, het maakt me niet uit. Ook al moet ik het zingen opgeven, voor jou doe ik alles” zegt Daan “nee, je mag zingen niet opgeven. Niet voor mij en voor niemand niet” zeg ik, Kim komt binnengelopen en pakt een stoel “ik heb net de uitslag rustig met je ouders doorgenomen” zegt ze, ik kijk haar aan en pak Daan zijn hand vast “wil je dat ik het eerst aan Daan vertel en dat hij het tegen jou zegt of dat ik het nu zeg?” vraagt Kim, ik kijk Daan aan, Daan kijkt eerst mij aan en dan naar Kim. Ik zie dat Kim knikt “ik denk, dat als Daan het tegen jou zegt dat je wel luistert en niet meteen van alles gaat denken” zegt Kim, ik kijk Daan aan en daarna kijk ik naar Kim “dan vertel het Daan maar” zeg ik, ik geef Daan een knuffel en daarna lopen Daan en Kim de gang op. Ik pak mijn mobiel ‘hopen dat het niet al te slecht is, anders is mijn leven niks meer’ ik twijfel maar druk toch op verzend. Ik tik whatsapp aan en open het groepsgesprek met Nils, Owen, Rein, Daan en Marjon ‘Kim vertelt Daan nu de uitslag, Daan verteld zo aan mij. Hoop dat het goed komt’ app ik, ik leg mijn mobiel weer weg. Ik hoor Daan iets zeggen maar weet niet wat, daarna hoor ik Kim haar stem en is het weer stil. Ik hoor mijn mobiel overgaan en neem op “met Marjon” hoor ik aan de andere kant “heey” zeg ik “is Daan al in de kamer?” vraagt Marjon “nee, je mag anders wel komen hoor” zeg ik, ik hoor dat ze iets tegen iemand zegt “oke, mag Owen ook mee? Hij is bezorgd” zegt Marjon. Ik begin te lachen “ja hoor, vraag anders of Rein en Nils ook komen” zeg ik “oke, tot zo” “tot zo” zeg ik en ik hang op, ik leg mijn mobiel weer weg en net op dat moment komen Daan en Kim binnen “”heey” zeg ik “heey lieffie” zegt Daan, Daan gaat op de rand van mijn bed zitten “moet ik blijven als Daan het zegt of hoeft dat niet?” vraagt Anne, ik kijk Daan aan “dat hoeft niet hoor” zegt Daan “de andere komen zo ook” zeg ik meer tegen Daan dan tegen Anne. Anne loopt de kamer uit en Daan gaat liggen, ik probeer weer tegen hem aan te kruipen “merk je dat je” hij stopt even “met je benen…tegen die van mij aanligt?” vraagt Daan, ik schud mijn hoofd. “Daan?” “vond je het erg wat ik vanmiddag bij Owen deed?” vraag ik “Ik weet dat je het niet meende ofzo, een geintje moet gemaakt kunnen worden” zegt Daan, ineens zwaait de deur open en komt Marjon binnengelopen “heey” zegt ze “heey, wilde de rest niet mee?” vraag ik “Jawel maar, Nils was zo slim geweest om te tweeten dat we hierheen gingen” zegt Marjon lachend, ze gaat op de stoel bij het bed zitten “heb ik nog iets gemist?” vraag ik “uhm Danielle is flink gegroeid en je hondjes missen je” zegt Marjon, ik zie dat Daan Marjon aankijkt. Rein en Nils komen binnengelopen “hoe krijgen jullie het voor elkaar?” vraagt Nils “wat?” vraag ik “er staan best veel mainiacs voor het ziekenhuis, we hebben Marjon naar binnen geduwd en zijn zelf nog even op de foto gegaan” zegt Rein “en waar is Owen?” vraagt Daan, Rein en Nils kijken elkaar aan en rennen de kamer uit. Ik begin te lachen en Marjon geeft me een knuffel “het komt wel goed Cin” ik kijk Daan aan en ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft, Rein en Nils komen weer binnengelopen met Owen “Owen heeft zich niet verveeld” zegt Nils lachend, Daan wat zei Kim tegen jou?" vraag ik "beloof me dat je me laat uitpraten en rustig blijft" zegt Daan, ik kijk hem aan "alsof ik heel veel kan doen" zeg ik, Daan gaat rechtop zitten en gaat tussen mijn benen zitten, hij pakt mijn handen vast "Kim zei dat je met die val van Mabel verkeerd terecht bent gekomen en dat de kans groot is dat je verlamt bent aan je benen" zegt Daan snel, ik begin te huilen "nietwaar, dat kan niet" roep ik, ineens komt iedereen op me afgelopen en geeft me een knuffel. "Daan ik moet kunnen lopen, ut moet kunnen" zeg ik. Ik probeer rechtop te gaan zitten, als ik rechtop zit pak ik een voor een mijn benen en ga op de rand van het bed zitten, iedereen kijkt me aan en Daan pakt me vast "wat wil je doen?" vraagt híj "tegen jou aankomen zitten" zeg ik zacht, Daan trekt me tegen zich aan "het komt goed meisje, ik beloof het!" fluistert hij in mijn oor, ik lig met tranen in m´n ogen tegen zijn schouder. “Daan” zegt Rein ineens, Daan kijkt op en loopt naar de deur “hoi” zegt hij “hallo, sorry dat ik hier ben maar ik wilde persoonlijk iets aan Cindy geven namens een paar mainiacs” hoor ik iemand zeggen “wacht heel even” zegt Daan en hij komt weer naar ons toegelopen, hij kijkt mij aan. Ik knik en hij tilt me op, hij zet me in de rolstoel neer en hangt het infuus aan de paal. Hij duwt mij naar het midden van de kamer en zet daar wat stoelen neer, hij loopt naar de mainiac “kom maar hoor” zegt hij, hij gaat naast me zitten en Rein, Marjon, Nils en Owen gaan ook zitten, het meisje gaat zitten “Cindy, ik las op twitter wat er gebeurd was. Ik vind het zo erg voor je” zegt het meisje, ik kijk haar aan “Ik wilde graag iets voor jullie doen en heb met een paar mainiacs iets bedacht” ze geeft me een envelop en ik maak hem open, Er zit een grote kaart in. Met allemaal verschillende kleurtjes zijn er heel veel namen van mainiacs opgeschreven. In de kaart staat:



Lieve Cindy en Daan,

We vinden het heel erg wat er is gebeurd en het is mooi om te zien hoe jullie toch positief blijven. We willen jullie alle geluk van de wereld wensen en hebben het volgende bedacht, we zouden graag een grote picknick willen organiseren voor jullie. Uiteraard zorgen we dat Yasmine er ook bij is, op die dag zullen er mainiacs met jullie picknicken en alleen op de momenten dat jullie het zeggen mogen er foto’s enzo gemaakt worden. Tijdens de picknick zullen er allemaal spelletjes te doen zijn en er zijn mainiacs die wat willen doen, zoals een optreden of korte fan-fictions natuurlijk moeten jullie dit wel willen en moeten jullie kunnen. We zouden heel graag willen dat dit door kan gaan, die ene keer staan jullie niet in het middelpunt. Natuurlijk is deze dag niet alleen voor Cindy en Daan bedoelt maar ook voor Owen, Nils, Rein en Marjon.

Kusjes van alle mainiacs

Ik merk dat Nils en Daan aan het mee lezen zijn, Daan leest de kaart nog eens hardop voor. Ik heb tranen in mijn ogen “dankjewel” zeg ik, ik kijk Daan aan en hij haalt zijn schouders op. “zou ik jou nummer mogen? Dan zullen we dit eerst nog even bespreken en kijken of het kan” zegt Daan, het meisje geeft haar nummer aan Daan “mag ik nog iets vragen?” Daan knikt “zou ik met jullie op de foto mogen en een handtekening?” vraagt ze verlegen, Daan knikt weer “ja hoor, dat mag wel” zegt Daan “zou je alleen tegen niemand willen zeggen op welke kamer ik lig ofzo?” vraag ik “beloofd” Daan tilt mij uit de rolstoel en tilt me op “zullen we op het bed gaan zitten?” vraagt Rein “Dan hoeft Cindy niet in de rolstoel” zegt hij erachteraan, ik wordt op bed gezet en Marjon komt naast me zitten. Daan gaat achter me zitten en als iedereen zit zegt Nils “en hoe maken we nu de foto?” iedereen begint te lachen, Kim komt binnengelopen “hoe gaat het hier?” vraagt ze “goed, alleen niemand kan een foto maken” zeg ik lachend “zal ik dat doen dan?” vraagt Kim en ze pakt het fototoestel, als de foto is gemaakt geven de jongens hun handtekening en de mainiac gaat weer “Kim, kan ik ooit nog lopen?” vraag ik zacht “we gaan het wel proberen, maar je moet maar niet te veel hopen” zegt ze, “ik kwam eigenlijk zeggen dat jullie zo naar de grote zaal mogen” zegt ze en ze loopt weer weg. Ik zie dat Daan tranen in zijn ogen heeft “Cin je geeft me wel een knuffel voordat ik het podium op moet toch?” vraagt Daan, ik geef hem een knuffel “natuurlijk” zeg ik. Daan zet me in de rolstoel en duwt me de kamer uit “komen jullie ook nog?” vraagt hij, de jongens lachen en we lopen met zijn alle naar de grote zaal. Als we in de grote zaal zijn loopt Rein naar een van de spiegelwanden die er hangen “ijdeltuit” roep ik, Daan rent op Rein af en springt op zijn rug. Met zijn hand gaat Daan door Rein zijn haar en verveeld Rein “Daan, kun je ook eens een keer niemand vervelen?” vraag ik lachend “nope” zegt hij terwijl hij met Rein aan het klote is “Rein en Daan doe ff normaal” roept Nils ineens “Nils ze doen normaal” zegt Marjon lachend “ja oke, maar ik bedoelde eigenlijk serieus doen” zegt hij. De jongens gaan het podium op en zetten de microfoons nog even goed, ze zetten alvast vier krukken op het podium. “Ik loop even naar de ingang, Anne zal zo wel komen” zegt Marjon, ze loopt weg en Daan gaat op mijn schoot zitten “ga eens staan, dan wil ik proberen te staan” zeg ik, Daan kijkt me bang aan maar gaat toch staan. Ik sla mijn armen om zijn nek “Cin, wel rustig” zegt Daan, ik zie dat Owen achter me is gaan staan. Ik trek me op aan Daan zijn nek, Daan pakt me vast bij mijn heupen “probeer eens op je benen te staan” zegt Daan, ik probeer op mijn benen te staan maar houd Daan stevig vast “sta ik?” vraag ik bang. Ik zie Daan naar beneden kijken “hang ik nog steeds met al mijn gewicht om je nek?” vraag ik aan Daan “nee” zegt hij verbaast “Cin je staat!” roept Daan. Ik ga weer zitten, Marjon komt eraan gelopen met Anne. "waarom zit je in een rolstoel?" vraagt Anne, ik kijk Daan aan "Mabel was toch van jou?" vraagt ze verlegen, ik knik en begin te huilen "sorry" zegt ze, Rein zet het meisje op mijn schoot en ze begint me te troosten "blijf je bij mij zitten als Mainstreet optreed?" vraag ik, Anne knikt blij. Daan zet de rolstoel voor het podium, van alle kanten komen kinderen. Sommige lopen maar andere worden met bed gereden of zitten in een rolstoel. De jongens en Marjon verdwijnen, als bijna iedereen een plekje heeft komt Daan ineens op me af rennen. Hij geeft me een knuffel en een kus en verdwijnt weer, de jongens komen het podium op "wij komen voor jullie optreden" zegt Nils "goh, da zien ze toch" zegt Owen "ja maar weten ze ook waarom?" vraagt Daan aan de jongens, ik moet lachen om de manier hoe de jongens de show beginnen "weten jullie dat?" vraagt Rein, het is muisstil "ik denk niet dat ze het weten" zegt Owen "maar weten ze wel wie wij zijn?" vraagt Rein "ik ben Owen en dit zijn Daan, Rein en Nils" zegt Owen "en we willen jullie eventjes laten zien dat het niet uit maakt of je ziek bent of niet" zegt Nils "t maakt wel uit" zegt Rein "hij bedoelt dat je ook al ben je ziek, nog gewoon plezier kunt hebben" zegt Daan. De jongens verdwijnen weer en even later komt Owen in een rolstoel het podium op en de andere met verband om hun hoofd, ze beginnen te zingen. Na een paar liedjes komt Marjon het podium op "nu gaan we een liedje zingen genaamd, When i was you´re man’ Marjon begint te zingen, als het liedje is afgelopen rent Marjon het podium af en komt ze naar me toe. Ik troost haar, Rein komt het podium ook afgelopen “schat je deed het supergoed” zegt Rein. Ineens staat heel Mainstreet om me heen, er worden een paar dingen gezegd en de jongens gaan het podium weer op. Er worden vier meisjes het podium op getild, ik zie dat het personeel aan het filmen is. De meisjes worden op de krukjes gezet en de jongens beginnen Invisible girl te zingen, als Invisible girl is afgelopen tillen de jongens de meisjes weer op en zetten ze in het publiek. Ze lopen naar achteren en ik zie dat ze met Kim aan het praten zijn, Daan komt Owen begint te zingen “Ben niet zo'n held van mezelf, maar ik heb een superwoman bij me” “en alle meisjes staan versteld, wat doet ze met Daan” valt Nils bij “’k zie ze kijken” zingt Daan, hij pakt mijn hand en heel voorzichtig probeer ik op te staan “’k weet ook niet wat het is” zingt hij “zo’n jongen, zo’n lijf en zo’n gezicht” zing ik zacht, ik zie dat Daan begint te glimlachen “zo’n goede vriend omdat hij altijd bij me is” zingt Marjon ineens. We beginnen te lachen “het is goed want ik herken geluk met m’n ogen dicht” zingen we met zijn allen, “We zouden wel blind en doof zijn eeh, niet goed bij m’n hoofd zijn. Niet alles op een rijtje, als ik niet zag, wat ik hier voor me had” zingen Marjon en ik nu “Nu met zijn alle” roept Rein “Want hij is alles, alles, alles, alles in één.
Ze klopt van top tot teen, schatje wat doe je met me, wat doe je met me.
Ja hij is, alles, alles, alles, alles, alles, alles in één.
hij heeft de beauty & de brains, en wo-oh-oh-oh, 't voelt goed eeh, 't voelt goed eeh, eeh” De jongens springen het podium af en Daan tilt me op, ze pakken een stift en beginnen handtekeningen uit te delen. Er komt een meisje naar Marjon en mij toegelopen “mag ik met jullie op de foto?” vraagt ze verlegen, het is een meisje van ongeveer drie jaar. “Tuurlijk, wil je ook met de jongens erbij?” het meisje schud haar hoofd “alleen met jullie en ook jullie apart als dat mag” we gaan naast het meisje staan en haar moeder maakt een foto “Cindy mag je wel naar huis?” vraagt het meisje zacht, ik schud mijn hoofd en moet moeite doen om niet te huilen. “Sorry” zegt het meisje en ze geeft me een knuffel, ik ga zitten in de rolstoel en til het meisje op. De jongens komen eraan gelopen, zonder te kijken duwt Daan de rolstoel vooruit. Het meisje begint te lachen en legt haar vinger tegen haar lippen, ik knik en gebaar het zelfde. Als Daan de rolstoel voor mijn kamer stilzet barst iedereen in lachen uit, Daan kijkt mij raar aan en slaat zichzelf voor zijn hoofd "en wie is deze mooie liftster?" vraagt Owen, hij gaat zijn knieën voor de rolstoel zitten "ik.. Ik heet Kelly" zegt ze verlegen "Cindy zullen wij vriendinnetjes worden?" vraagt ze, ik kijk de jongens aan die staan te lachen "ja hoor" zeg ik. Kim komt de kamer binnengelopen "Jongens, ik vind het echt super hoe jullie dit gedaan hebben" zegt Kim "t was super om te doen" zegt Nils met tranen in zijn ogen "ik zie dat jullie een verstekeling hebben" zegt Kim lachend "ik ken drie mensen die zometeen heel lekker gaan slapen denk ik" zegt Branco die ineens binnenkomt, iedereen kijkt hem aan "Kelly, Cindy en Daan" zegt hij. Ik knik "ik wel" zeg ik "Kelly, ga jij terug naar de kamer" zegt Branco "mag Mainstreet mij brengen?" Vraagt Kelly, Branco kijkt de jongens aan "is het ook goed als Owen en Nils je brengen?" Vraagt Rein, Kelly knikt. Owen en Nils lopen met Kelly weg, Daan tilt me op bed en ik ga meteen liggen. Ik kijk Daan aan en hij komt bij me liggen "Cin, ik vond t echt knap" zegt Marjon, ik kijk haar raar aan "dat je stond en meezong" "ik moet toch weer kunnen lopen, wat jullie deden was pas goed" zeg ik, ik ga tegen Daan aanliggen "is het goed als ik ga slapen?" vraag ik, "nee, tuurlijk niet" zegt Marjon, Rein tikt Marjon aan "zullen we gaan? Dan kunnen die twee slapen" zegt Rein, ze staan op en geven me een knuffel "slaaplekker" zegt Marjon en ze lopen de kamer uit, "Daan, het was geweldig" zeg ik "jij was geweldig" fluistert hij "zou ik voor het concert hier weg zijn? Vraag ik, Daan haalt zijn schouders op "weet ik niet" zegt hij. Ik leg mijn hoofd op Daan zijn borst "blijf je hier liggen?" vraag ik, Daan knikt “hoelang blijf je?” vraag ik zacht “tot je slaapt, misschien de hele nacht” zegt Daan, ik geef Daan een kus en val in slaap.
De volgende morgen wordt ik wakker “dus ze mag voorlopig nog niet naar huis?” hoor ik iemand zeggen “nee, ze zijn bang dat ze zodra ze de kans krijgt gaat rijden ofzo en dat mag echt niet” ik weet niet wie er in gesprek zijn “hoe moeten we dat haar vertellen? Daan zal dat wel snappen maar Cindy” Ik open mijn ogen en zie Owen en Nils zitten “hoe weten jullie dat?” vraag ik, ik zie dat Owen en Nils schrikken “wwwat heb je allemaal gehoord?” vraagt Owen “dat ik nog niet naar huis mag” zeg ik. Owen en Nils kijken elkaar geschrokken aan, Nils wenkt Owen om naar buiten te gaan. Ik sta voorzichtig op en probeer naar de deur te lopen “Nu niet weglopen!” roep ik “Nu wil ik het weten!” ik ga in de deuropening zitten en Nils probeert me weg te tillen, ik sla tegen zijn been en hij laat me los “Cindy gek, doe ff rustig” zegt hij. Ineens tilt Owen me op en zet me op bed “Cindy luister” zegt hij zacht “waarom moet ik luisteren? Iedereen pakt me leven af” zeg ik “en nou moet je even normaal doen!” roept Owen ineens, geschrokken kruip ik tegen Daan aan. Daan ligt nog te slapen en wordt net wakker, ik heb tranen in mijn ogen. Ik merk dat Daan me aankijkt “ze willen.. me leven afpakken” stotter ik “Owen wat is er in godsnaam aan de hand?” vraagt Daan, ik zie dat Nils de kamer is uitgelopen “praat maar met elkaar op de gang” zeg ik chagrijnig “Cin heb je iets gehoord wat je nog niet mocht horen?” vraagt Daan, ik knik en ik zie Daan naar Owen kijken. Owen knikt “loop ff mee, tis belangrijk” zegt hij, Daan en Owen lopen de kamer uit en ik laat me achterover vallen. Ik pak mijn mobiel en tik twitter aan ‘waarom zou ik nog hopen? Waarom zou ik nu nog willen dat het goed komt’ ik twijfel maar tweet het toch, meteen krijg ik superveel reacties en ik besluit op een paar reacties te reageren. Ik begin te huilen en smijt mijn mobiel weg ‘waar kan hier iets scherps liggen?’ vraag ik mezelf af, ik kijk de kamer rond ‘De puntenslijper!’ denk ik ineens, ik pak de puntenslijper uit de la en sloop hem. Net als ik het ijzeren gedeelte los heb en tegen mijn arm heb gaat de deur open, Daan komt de kamer binnengelopen “Cin, wat doe je?” vraagt hij “niks” zeg ik onschuldig terwijl ik de slijper weg leg “je wilde jezelf toch niet?” vraagt hij bang “nee, hoe kom je erbij” Daan loopt de kamer weer uit, ik pak de slijper weer en zet hem tegen mijn arm ‘niet nadenken, gewoon doen’ denk ik en ik duw het scherpe gedeelte in mijn arm, ik maak twee sneden en leg het weer weg. Ik zie dat het begint te bloedde, ik schrik omdat de deur opengaat en Marjon binnenkomt. Ik trek snel de deken over me heen en bedek mijn arm “heey” zeg ik “heey” zegt ze “waarom lig je zover onder de dekens? T is super warm” zegt ze “Ikke uhm ik voel me niet zo lekker” lieg ik “Cin, kom op. Je liegt, wat is er?” vraagt ze. ‘fuck, godverdomme ze mag het niet weten’ denk ik “Cin?” vraagt ze “er is niks” zeg ik, Marjon trekt de dekens van me af. Ik zie dat de overtrek waar ik op lig rood is, ze pakt mijn pols en ziet de sneden. “Cin, waarom?” vraagt ze, ik begin te huilen. “ik zie het gewoon niet meer zitten, ik begin de hoop op te geven na wat ik vanochtend heb gehoord tussen Owen en Nils. Waarom zou ik nog willen leven? niemand kan meer iets met me” zeg ik, ik zie dat Marjon schrikt “Cin, wat heb je gehoord? Jij mag niet dood en hoezo kan niemand meer iets met je?” vraagt ze, “beter vraag je dat aan Owen of Nils” zeg ik. Ik hoor mijn mobiel afgaan “Marjon wil je mijn telefoon voor me zoeken? Ik heb hem die kant op gesmeten” vraag ik terwijl ik richting de deur wijs “oke” zegt ze en ze pakt mijn mobiel “Cin, t is Daan” zegt ze “neem maar op” zeg ik “met Marjon, ik zet je even op de speaker” “oke, Daan hier. Ik kom er zo aan, wil je met Cin naar buiten gaan?” vraagt Daan, ik kijk Marjon aan maar ze haalt haar schouders op “oke, zal ik doen” zegt ze. Daan hangt op en Marjon geeft mijn mobiel weer terug. “je hoorde het, in de rolstoel” zegt Marjon lachend, ik pak een vestje en trek hem aan “Daan hoeft dit niet te weten” zeg ik