Vampire Venom ~ Twilight Story ~ 11 ~

Past / Present / Future. Which of it makes it logical?
We rijden het school terrein op, terwijl de bel allang is gegaan.
Door dat gevecht met Aaron waren we de tijd vergeten..
Als ik de rode auto zie aankomen, stap ik uit samen met Edward.
Tot mijn verbazing zie ik Alice eruit komen, en ga triomfantelijk met mijn armen over elkaar staan kijken.
‘Hoor jij niet in bed te liggen?’
‘Dat zou handig zijn,’ Grinnikt ze, vervolgens gaat ze verder. ‘Als ik een bed had ’
‘Dan zou ik ‘m aanschaffen.’ Ga ik verder.
‘Wat? Voor die keer dat ik ‘m gebruik. Echt niet. Mijn geld word alleen aan kleding uitgegeven.’ Zegt ze trots.
De oude Alice begint weer terug te komen, al ziet ze er nog moe uit.
‘Nee, even serieus Alice. Is het niet handiger dat je naar huis gaat? Je het rust nodig..’
Alice puft, en schud haar hoofd.
Jasper slaat zijn arm om haar schouder heen.
‘Deze meid heeft wel energie hoor.’
Alice knikt, hyper.
Ik ga tegen Edward aanstaan.
‘Nu dat achter de rug is…’
‘Nee Bella, ik maak je geen vampier.’
Ik kijk verbaast naar boven.
‘Wie zegt dat ik het daarover wou hebben.’
‘Oh, gewoon een gokje.’ Hij grijnst, en drukt een zoentje op mijn voorhoofd.
‘Gedraag je.’ Zegt hij zacht.

Alice [POV]

Nou, liegen is niet mijn beste optie, en ik wist Edward nog van mij af te schudden met zijn gerommel in mijn hoofd. Oké, mijn idee. Het gaat niet zo erg geweldig. Ik kan niet helemaal in de toekomst meer kijken. Ik hoor alleen dingen, en als ik eindelijk zicht heb, is het binnen 3 seconde weer weg. Ineens klinkt een bed toch niet zo’n slecht idee.
Met Jasper aan mijn zijde loop ik naar het klaslokaal, de leraar begroet ons, ondanks dat we laat zijn.
‘Zit je iets dwars, lief?’ Fluistert Jasper zacht in mijn oor, ik pak mijn boeken te voorschijn, maar glimlach naar hem.
‘Nee hoor.’ Een saaie les tegemoet. Yippeee, en ik kan ook niet zien wat er te eten is in de kantine. Niet dat ik daar wat van zou eten dan.
Mijn gedachte trippelt verder naar Bella, zij moet wel eten, daarom zou het handig-.
Ik adem ineens diep in, en voel Jasper’s aandacht naar mij schieten, zijn hand op mijn schouder.
Ik voel tintelingen in mijn achterhoofd, en een visioen word geprikkeld.

Bella ligt in de koude sneeuw, haar lippen blauw, en haar huid nog bleker dan normaal. Edward zit bij haar, hij twijfelt.
‘Bella, het spijt me.’ Hij tilt het bijna levenloos lichaam op, en tot mijn verbazing, zie ik Edward zijn tanden in haar nek zetten.
Ze spartelt, ondanks de kou.
‘Edward nee! Het brand! EDWARD!’ Gilt ze angstig. Edward zit er naast, zijn hoofd naar beneden gehangen.
‘Alice!’ Roept Bella angstig, ik wil naar haar toe, maar het gaat niet. Mijn benen vinden zijn weg niet..

Alice….

Alice..

ALICE!

Ik schiet weg van de nachtmerrie waar ik in zat, en vind mezelf terug in een witte kamer, het plafond boven mij is leeg en wit.
Ik voel een hand op mijn been.
‘Alice.. Hoe voel je je?’ Jasper zit aan mijn zijde. Zijn bezorgde blik dringt meteen bij mij naar binnen.
‘Is ze bij?’ Ik ken deze stem niet.. Wel een vrouw, maar wie is het?
Ik kreun, en sluit mijn ogen.
‘Jasper..’ Zucht ik, en open mijn ogen weer.
Een zuster komt bij me staan.
‘Je liet ons even schrikken dame, je ademde niet.’
‘Wat.. Wat is er gebeurt?’ Fluister ik, het verbaast me dat mijn stem niet overschakelt naar een normale toon.
Jasper oogt de zuster, en ze knikt. Haar rug keert naar ons toe, en ze verdwijnt van de deuropening.
‘Je kreeg een visioen,’ Fluistert Jasper, zijn hand teder op mijn wang. ‘Je riep iets over Edward, en de klas keek naar jou. Zelfs de leraar was angstig, je viel tegen mij aan, en sloot je ogen. Alice, ik was zo bang. Onze dekmantel was bijna verpest.’ Ik voel mijn ogen prikken, maar geen traan komt eruit.
‘Het spijt me Jasper. Het spijt me..’ Ik blijf het doorfluisteren, en Jasper houd me stevig vast.
‘Rustig maar, ik breng je naar huis. En dan moet je vertellen wat je zag.’
Wat ik zag? Ik verstijf, in een paar seconde begin ik te hyperventileren.
Mijn visioenen werkten weer!
Jasper aait zacht over mijn haar. ‘Sst Alice. Sssst.’ Fluistert hij, ik had niet in de gaten dat ik traanloos aan het huilen was.
‘Het spijt me.’ Een stem kraakt, het dringt tot me door, dat het mijn eigen stem was.
‘Je hoeft je niet schuldig te voelen. Ik breng je naar huis, en de rest komt ook.’
Ik knik, mijn kalmte keert terug, en ineens voel ik me moe. Menselijk moe, dit heb ik niet meer gevoelt.. Sinds.. Ik nog een mens was geloof ik, dit gevoel komt me bekent voor.
Een tinteling maakt zijn weg in mijn achterhoofd, en ik neem weer een teug lucht.

Er is geen beeld dit keer. Al probeer ik mijn ogen open te doen, het lukt niet..

‘Haar hoofd bloed! Oh mijn.. Mevrouw Brandon!’

Brandon.. Wie is dat? Het komt me allemaal zo bekent voor.. Als een.. Déjà vu..

‘Oh Dokter Fernando! Het is Mary! Ze bloed, ze heeft zich waarschijnlijk gestoten!’

‘Alice.. Alice hoor je mij?’ De stem vormt in die van iemand anders, en ik voel de geluiden weg drijven.

‘Nee.. Nee, nog iets langer.’ Kreun ik, totdat ik me weer in de werkelijkheid bevind.
Jasper kijkt me weer bezorgt aan.
‘Wie is Mary?’
Mary.. Wie is het? Ik heb geen flauw idee..
Mijn rug strekt, en ik voel een tinteling weer komen.

‘Mary Alice Brandon! Hier komen!’

De stem gaat weg, en ik begin te gillen. Gillen van deze waanzin, het gillen dat altijd al dwars zat in mijn lichaam, ik gil omdat mijn onderbewuste een onderdrukte emotie weer in een visioen propte.

Twee armen slaan zich een weg om mij heen.
‘Alice rustig! Wat is er? Rustig!’ Een kalm gevoel komt over me, en mijn gillen veranderd weer in een traanloze emotie van huilen.