003 ~ Desires

De tweede keer dat ze elkaar ontmoeten was in een ongeluk…


Zij was de oudste dochter van de meest verantwoorde en gerespecteerde leiders van Republic City, gracieus al op haar tiende levensjaar en erg vastberaden om in haar vaders voetsporen te treden voor een vreedzame natie. En hij is een lompe zestienjarige wees, altijd in voor een grapje en volgt zijn oudere broer tot het einde van de wereld.

Ze spendeert haar hele dag natuurlijk niet aan mediteren en trainen, ze houdt ervan om geluidloos in het donkere hoekje van de bibliotheek op middagen te lezen. Het licht dat op de bladzijdes valt die ze om de zoveel tijd omslaat en het absorberende gevoel wat het met zich mee geeft. Geschiedenis, avonturen, wetenschappelijke theorieën, ze leest het allemaal en geniet van elk gedrukte woord. Kennis is een verre schreeuw van wijsheid die haar vader en grootvader beheersten, dit weet ze maar al te goed, maar het is haar nieuwsgierigheid die het wint en het onthouden van feiten is een opstapje naar de toepassingen daarvan.

Terug naar haar plekje, onopgemerkt en tevreden, leest ze een boek over het ontstaan van Omashu. Totdat ze de aanwezigheid merkt van iemand anders. Hijgend komt de jongen aanrennen en laat onderweg kostbare boeken vallen. Hij kijkt haar verrast aan, met volle wenkbrauwen die bijna een frons vormen en staat er met een gehurkte houding tegen de boekenkast aan, alsof hij op de vlucht was voor iets. ‘Vind je het erg om deze plek met mij te delen, in ieder geval totdat Korra afgekoeld is of afgeleid, zodat ik zonder kleerscheuren weer veilig thuis kom?’

Wellicht was de jongen haar weer vergeten, maar Jinora wist wel zeker dat dit de jongen was die ze had gezien in de gouden arena. ‘Ben jij Mako’s broertje?’ vroeg Jinora langzaam. Ze wist dat Korra en de jongen voor haar in hetzelfde team zaten en dat Korra het had over het broertje van Mako. Haar geheugen laat haar ook nooit in de steek. Ze pikt de dingen goed op.

‘’Ja!’’ Zijn grijns is niet weg te slaan en hij komt een stap dichterbij, voordat hij zich bedenkt en zich weer omdraait om vervolgens een boekenkast zo te verplaatsten dat het lijkt alsof Jinora en hij in een soort geheime kamer zitten. Jinora kijkt hem vreemd aan maar zegt er niks van. In plaats van antwoord, krijgt Jinora een hand aangeboden. ‘’Dus kiddo, Ik ben Bolin. Een derde van de Fire Ferrets.’’

“Jinora.’’

Ze schudt zijn hand onzeker. Bolin observeert de bibliotheek en het is best groot met veel verstop plekken. “Nou, ik denk dat ik de beste verstop plaats heb gevonden om van Korra te vluchten. En ik kan mij hier makkelijk tussen de boekenkasten verstoppen.’’

Jinora herinnerd zich de boeken die zigzaggend en verspreidt over de vloer lagen, doordat Bolin hier met een haast heen kwam rennen. Ze staat op en pakt de boeken één voor één op. Voorzichtig draagt ze de boeken - die al meer dan 700 jaar oud zijn – naar het tafeltje toe. Ze liet niet blijken dat ze geïrriteerd was geraakt door zijn acties. Toen ze de boeken uiteindelijk weer op hun huidige plekken had neergezet keek ze hem aan. “Wat heb je met haar gedaan?’’

“Wat? Korra?” vraagt hij terwijl hij zijn handen in zijn zakken doet. “Nou, je kent haar, ze is een beetje een heet hoofd en raakt heel snel gefrustreerd… ze houdt er niet van wanneer Mako haar de les wijst in bending… eigenlijk in alles. Ik heb toevallig de verkeerde dag uitgekozen om haar lunch te stelen en mijn broers kant te kiezen in hun gevecht.’’ Hij lachte. “Dom van mij om zelfs een kant te kiezen. Ze zijn beiden erg koppig.’’

Ze kon het niet laten om toch te glimlachen. Korra hield van vlees en Jinora had gehoord dat de keuken een kipmaaltijd hadden klaargemaakt voor bij de lunch, terwijl haar vader weg was; het gebeurde niet vaak dat de Avatar vlees kon eten op het eiland dankzij haar vaders strenge vegetarische regiem. Nee, het was zeker geen goede dag geweest om haar eten te stelen.

Een reeks van vloekwoorden volgden hierna, door niemand minder dan Korra, die voor het bloed van de earth bender schreeuwde. Bolin zetten snel zijn handen om Jinora’s oren heen, zodat ze niks van het gevloek oppikte. Het had niet veel zin, als airbender zijnde hoor je alle trillingen in de lucht, vooral wanneer ze nog eens hard aankomen. Gelukkig werd het geluid steeds zachter, totdat Bolin haar hoofd losliet.

Nieuwsgierig staat Jinora op en springt sierlijk op de bovenste boekenplank. Ze tuurt door de ramen heen de binnenplaats in en ziet net delen vuur van Korra’s woede aanvallen de lucht in vliegen en hoort haar klagen over de kip.

“Ik denk dat je voorlopig veilig bent. Als je door de noordelijke ingang kunt ontsnappen, kun je de boot halen zonder dat Korra je ontdekt.’’ Korra had rotsen uit de grond gemaakt, waarop ze als een soort wachter uitkeek. Vader zal hier niet blij mee zijn.

Langzaam zweeft ze weer naar beneden, voorzichtig om niet op het papier te staan en ging weer zitten op haar stoel. Hij keek hoe ze naar beneden zweefde en was zeer onder de indruk van haar gave. “Je bent net een kleine mus. Je bent zeker erg getalenteerde met airbending of niet soms?’’

Ze moest blozen, deels ook door schaamte om zijn eerlijke compliment en hij glimlachte naar haar. “Ik denk het. Maar vergeleken met Korra is iedereen natural in haar/zijn eigen bending.’’

De kamer werd opeens gevuld met zijn heldere gelach en Jinora kon het niet helpen om er over eens te zijn dat zijn lach erg mooi klonk. Diep en eerlijk, en het deed haar denken aan de reis die ze samen met haar vader naar de western airtemple hadden gemaakt in de zomerstormen. Zijn gelach sterfte uit tot alleen nog maar gegrinnik. “Ja, ik denk dat ik vergeleken met haar mijn bending heel makkelijk eruit kan laten zien.’’

“Ze probeert het wel. Ze doet hard haar best.’’ Zegt Jinora. Ze is dol op Korra en weet dat wat ze over haar zegt, en dat ze het hard probeert waar is. En dat frustreert Korra mateloos. Maar niet alles lukt je in één keer makkelijk af. Het heeft tijd en geduld nodig.

“Ja, het is niet iets wat je geforceerd kunt doen. Je moet je element kennen en het gewoon… zijn.’’ Hij sidderde even, probeerde zijn woorden weer te zoeken, maar kwam er niet uit. Maar Jinora begreep wat hij bedoelde en was het met hem eens. Stiekem heeft ze zichzelf altijd al afgevraagd of dat het was waardoor het Korra nooit lukte met airbending. Haar geduld was er niet.

Een schok weerklonk door de bibliotheek toen Korra klaar was met het vernietigen van Tenzins tuinen. Bolin besefte zich weer in wat voor situatie hij verkeerde en vertrok gelijk naar de verschoven boekenkast en zette het weer op zijn huidige plek. “Bedankt voor, ehh, het helpen om te ontsnappen aan de almachtige avatar en haar krachten.’’

Jinora grinnikte. “Ik weet niets wat enger is dan Korra wanneer ze woest is.’’

“True that.’’ Hij floot op een lag toontje en zwaaide voor het laatst gedag voordat hij de deur van de gang opende en het achter zich dicht deed met een kleine klik.

Ze wachtte tot het avond eten en bracht Korra een grote portie vlees. Gelukkig had ze niet al te veel schade in de tuin aangericht. Jinora’s stem is licht en onschuldig wanneer ze de Avatar verteld dat ze wel zeker was haar teamgenoten te hebben gezien toen ze de boot terug namen naar het mainland, iets minder dat een uur geleden.