7

'Ik kan je ook wel even brengen' voegde Edward toe met een bezorgde blik op mijn hand. Ik wist zeker dat mijn blik op vernietigend stond. De vrouw van de EHBO liep het kamertje even uit. Ik had werkelijk geen idee wat ze ging doen, maar erg vond ik het niet dat ze even weg ging. Kon ik mooi even met meneer Cullen praten.
'Kun je nou echt niet opsodemieteren' gromde ik. Hij schudde zijn hoofd. Ik maakte een gefrustreerd geluid. Ik greep de stoel naast me en wou hem naar Edward gooien. Edward grinnikte zacht. De stoel kwam niet ver, maar ik verschoot van de pijn. Ik had de stoel misschien iets te hard in mijn handen geklemd.
'Je mag stoelen naar me gaan gooien als je handen weer zijn genezen' zei Edward droog. Ik keek hem boos aan.
'Ik wil niet dat je nog meer kneuzingen krijgt door mij' ging hij met een afkeurende blik op mijn handen verder. Ik wierp ook even een blik op mijn handen.
'Ik denk niet dat ze zomaar gekneusd zijn' zei ik eigenwijs.
'Laat ik het anders zeggen' - hij keek me met een rare blik aan - 'ik wil je niet nog meer verwondingen bezorgen' Ha-ha, nou ik zat er ook niet bepaald op te wachten, maar ik zat er ook helemaal niet op te wachten om naar het ziekenhuis te gaan. En al helemaal niet als hij mij moest brengen! De bel ging. Ik stond op en pakte mijn tas. Daarna probeerde ik langs Edward de EHBO post uit te lopen. Poging mislukt. Edward hield me tegen door met zijn arm de weg te versperren.
'En waar ga jij heen?' vroeg hij verbaast. Ik ging onder zijn arm door.
'Naar mijn les, duh?' zei ik en ik liep snel naar tekenen. Ik had eigenlijk helemaal geen zin in tekenen. En ik zou toch niet veel werk kunnen verrichten met mijn handen, maar alles beter als naar het ziekenhuis gaan! Zelfs twee uur met zijn broer tekenen hebben.
Ik stapte als laatste het lokaal in en ging aan de tafel zitten.
'Ga maar gewoon verder met jullie werk' zei de lerares luchtig. Ik pakte moeizaam en met pijn mijn spullen en legde die voor me neer. Jasper keek me een beetje vreemd aan maar zei niks. Ik deed mijn schetsboek toch maar even open en keek nog eens kritisch naar mijn tekening. Daarna keek ik naar Jasper. Oké, werd ik nou gek? Ik keek weer naar mijn tekening en toen weer naar Jasper. Mijn uitdrukking moest er vast heel grappig uit hebben gezien, want toen Jasper op keek begon hij zachtjes te lachen.
'Is er wat? Je kijkt weer eens verward, zoals je wel vaker doet' grinnikte hij. Keek ik echt altijd zo verward of wist hij gewoon dat ik verward was?! Nouja, het boeide ook niks. Hij keek me vragend aan. Oh-ja hij vroeg of er wat was.
'Niks' bromde ik. Ik had niet zo'n zin om een gesprekje te starten met de 'broer' van Edward.
'Volgens mij is er wel wat' bleef Jasper door drammen. Ik keek hem woest aan. Jeetje, kon hij me niet gewoon met rust laten?!
'Als je het persé moet weten!' zuchtte ik dramatisch, 'ik word scheel' Hij keek me erg vreemd aan. Ik zuchtte. Moest ik nou ook nog uitleg geven?!
'Ik heb je ogen hier pikzwart getekend, maar nu ik nog eens kijk...' Ik keek nog één keer naar zijn ogen, maar nee ik was nog steeds scheel. Ik zag zijn blik veranderen, maar met mijn scheelheid was ik niet zeker wat voor blik het was.
'Maar je ogen zijn helemaal niet zwart...' ging ik verder, 'eerder goud'
'Ligt vast aan het licht' mompelde Jasper. Einde gesprek. Sukkel. Ik zat nu al een tijdje niks te doen. En ik was het spuug zat! Ik ging wel gewoon proberen te tekenen. Gummen lukte nu vast niet... Daarvoor moest ik te hard duwen en de gum te stevig vast pakken. En met mijn vermorzelde hand ging dat niet werken. Ik pakte daarom lichtjes een potlood in mijn hand, en probeerde nog wat details te tekenen. Zoals kreukels in zijn shirt, maar na een tijdje gaf ik het op. Elke keer als ik ook maar een lijn zette ging er een pijnscheut door me heen. Ik deed het potlood in mijn mond en probeerde zo wat te tekenen. Ineens hoorde ik gelach. Het kon ook maar één persoon zijn. Jasper. Ik keek op en liet het potlood uit mijn mond glijden. Hij keek me breed grijnzend aan.
'Lukt het?' vroeg hij onschuldig.
'Beter als je 'broer' mijn handen niet had verwoest' gromde ik. Hij kreeg een gepijnigde blik in zijn ogen.
'Ik had al gehoord dat jullie ruzie hadden' zei hij zachtjes.
'Wie niet?!' schreeuwde ik bijna uit. Iedereen keek even op, maar ging daarna verder met tekenen.
'Moet je niet naar het ziekenhuis met je handen' ging Jasper zachtjes verder met ons gesprek.
'Het heet een zíékénhuis' zei ik met nadruk op zieken, 'en ik ben niet ziek' Ik probeerde slim te doen, maar het klonk ergens een beetje onzinnig. En aan Jaspers lach te horen - hij lachte me wel vaak uit! - was het ook onzinnig.
'Ik denk dat ze gewonden ook wel aannemen'
'Jij kan het weten'
'Hoezo?' vroeg hij verbaast.
'Je vader is toch dokter?'
'Hoe weet jij dat?'
'Edward' bromde ik. Hij keek me even doordringend aan.
'Zal ik je anders naar het ziekenhuis brengen?' zei hij daarna langzaam.
'Nee dank je, je 'broer' bood het zelfde aan, maar ook dat verzoek heb ik geweigerd' antwoorde ik. Jasper stond op en liep naar de lerares. Wat ging hij nou doen?! Hij stond daar even met mevrouw Lambers te praten en kwam toen met een grijns terug. Hij pakte zijn spullen in en daarna begon hij aan die van mij.
'Hé, wat haal jij je nou in je hoofd!' siste ik hem toe. De hele klas keek ons vragend aan. Ik haalde mijn schouders op als teken dat ik het ook niet wist. Jasper pakte me bij mijn arm en trok me zowat het lokaal uit.
'Doei allemaal' zei ik droog terwijl ik als de koningin begon te zwaaien. De klas begon te lachen. Misschien maakte ik zo wel weer wat vrienden. Ik moest het misschien ook maar even gaan bij leggen met Jessica. Ik schrok op uit mijn gedachten toen Jasper zijn kluis dicht gooide en zijn jas aan deed.
'Waar gaan we nou heen?!' vroeg ik verbaast.
'Het ziekenhuis' antwoorde hij.