003

Well, the bitch is back. Of nou ja, dat kan je zeggen. Het is namelijk 2013 en ik ben terug gekomen in New Orleans waarvan ik heb gehoord dat Niklaus over de stad heerst. Natuurlijk is die son of a bitch nog steeds naar me opzoek omdat zijn plannetje van ongeveer 520 jaar geleden niet geluk is. Jammer dan voor hem. Vijfhonderd jaar geleden heeft Elijah - het doet nog steeds pijn om aan hem te denken - me veranderd in een vampier, na ja ergens is het fout gegaan omdat ik niet zomaar een vampier ben, maar daar kom ik later nog wel op. Niklaus was in die tijd mijn geliefde, mijn vriendje maar eigenlijk was het allemaal nep omdat hij me gewoon gebruikte voor een of ander ritueel dat hij nodig vond om te doen. In die tijd ben ik ook verliefd geworden op de man waar ik op de dag van vandaag nog steeds zielsveel van hou alleen zouden we nooit samen kunnen zijn, niet zolang Niklaus nog leeft of ons afkeurt. Maar ik zal even terug komen op het vampier gedeelte. Ik ben namelijk een originele vampier en dan niet zoals heel de Mikaelson familie, maar anders. Ik heb de snelheid van een vampier, de zicht, de sterkte, het horen van dingen, de onsterfelijkheid. En waar blijft het bloed dan? Ja, over dat gesproken, ik lust het niet. En dat is een goed teken voor gewone mensen omdat ik hun bloed dan niet hoef af te nemen maar er zit ook een klein detailtje aan vast, een piepkleine maar. Ik heb het nodig om te overleven. Oké dat was dus niet zo klein detailtje. Dus word ik letterlijk gedwongen door random vampieren om het te drinken. Ik verafschuw de geur ervan en zeker de smaakt. Het is zout en bitter, bleh. Maar terug naar New Orleans. Ik sta voor mijn nieuwe appartement met de sleutel in mijn hand en net op het moment dat ik de sleutel in het slot wil steken staat er een bruin gekleurde man voor mijn neus. Hier heb ik dus echt geen zin in. Ik laat een hoorbare zucht mijn mond ontsnappen waarna ik mijn hoofd ophef om naar hem op te kijken. 'Hallo, ik ben Marcel, de leider van de stad alhoewel ik mezelf liever de king van de stad noem.' Hij begint te lachen om zijn eigen grap die ik niet grappig vind. Ik trek arrogant een wenkbrauw op. 'Heel leuk voor je Marcel, maar ik heb hier geen zin in, dus als je het niet erg vind.' Ik duw Marcel met de zijkant van mijn hand aan de kant waardoor ik zijn gezicht zie vertrekken. Zijn hand gaat vliegensvlug naar mijn nek maar voordat die zich om mijn keel kan klemmen heb ik zijn hand vast gepakt. Ik knijp zachtjes in mijn handen wat voor een krakend geluid zorgt. Marcel zijn vingers breken in mijn handen en voelen slap aan. 'Love, je hebt echt de verkeerde voor je.' grijns ik naar hem. 'En wie heb ik dan wel niet voor me?' stelt hij zijn vraag als ik zijn vingers heb los gelaten en zijn vingers weer geheeld zijn. 'Dat doe je trouwens niet meer anders zorg ik ervoor dat dit je eerste en laatste dag hier is.' Hij ontbloot zijn tanden en kijkt me dreigend aan waardoor ik een spottend lachje laat horen. 'Laat me niet lachen.' Ik open de deur van het appartement. 'Call me Katherine.' Ik lik over mijn lippen heen, kijk de man even speels aan en sluit dan de deur achter me dicht.