A time I just want to forget as soon as I can

Ik kon het gedacht niet aan, het gedacht dat ik door mijn eigen stommen fout misschien alles verpest had. Het zou nooit meer hetzelfde worden, nooit meer zou ze me kunnen zien als gewoon een vriend, nooit meer zou ik haar kunnen aankijken zonder dat ik er een slecht gevoel zou bij overhouden, nooit meer lachen samen. Het lag ook volledig aan mezelf, dat besefte ik pas goed de dagen nadat ik het verteld had. Haar op een kinderachtige manier naar de film meevragen , gewoon omdat ik het niet durfde om het haar persoonlijk te vragen, gewoon omdat ik niet de ballen aan mijn lijf had om Anneke in haar blauw-grijze ogen te kijken en haar gewoon mee te vragen. Het was 1 van de vele fouten die ik had gemaakt. Wat er ook gebeurd iedereen zou nadenken over alle dingen die men beter had kunnen doen , of het iets had uitgemaakt als je sommige dingen anders had aangepakt. Ik weet dat het niet slim is , als ik het anders had gedaan waren haar gevoelens nooit anders geweest voor me maar het onzekere of het toch anders had kunnen zijn zou niemand kunnen loslaten , iedereen heeft die gevoelens als ik iets je dwarszit. Of dat denk en hoop ik toch, anders zou er alweer iets zijn geweest dat me anders maakte , en zo een dingen begonnen zich op te stapelen.

Ik besefte zo veel dingen, ik zou door haar alles opgebiecht te hebben misschien alweer een vriendin verliezen. Ik wist het wel zeker dat alles verpest was. Wie zou er nu willen bevriend zijn met een jongen die eerst en vooral verliefd op je is en dan ook nog helemaal anders is dan alle ander jongens. Ik was niet meer de jongen die ik was toen ze het nog niet wist. En zelfs die jongen was niet de echte Hans. Die jongen zou nog lang op zich laten wachten voor hij terug kwam. Mijn leven was miserabel . Ik zag elke dag tegen de nacht op, de nacht was een ware hel voor me. De eerste weken nadat ik dat lieve, mooie, schattige, plezante maar vooral unieke meisje had verteld dat ik iets voor haar voelde was er geen spraken van slapen. Mijn nachten waren donker en vol met gedachten die ik hoeveel ik ook wou niet los kon laten. Er is een moment geweest dat ik gemiddeld op een week 10 uur sliep. Alles wat ik in de resterende uren deed wanneer ik in mijn bed zat was wenen en nadenken. Ik dacht na over alles wat er gebeurd was en de dingen die ik beter had kunnen doen , en dat waren veel dingen. Ook dacht ik veel na over wat ik kon doen om alles terug op te lossen. De dingen die je dan verzint kan je niet voorstellen. Één van de raarste dingen die ik ooit heb bedacht , zover dat ik nog weet natuurlijk, was een manier om haar te laten vergeten dat ik gevoelens had voor haar. Mijn briljante plan was een meisje zoeken dat als mijn lief kon spelen, zo zou dat meisje het zogezegd met me kunnen uitmaken en dan zou Anneke totaal zijn vergeten zijn dat ik iets voor had gevoeld. Maar zo ben ik niet , ik voelde me al een slechte mensen om er gewoon over na te denken. Maar op zo een momenten lijken zo een dingen doen beter dan de situatie waar je dan in zit. Het klinkt misschien ongevoelig maar verdriet doet rare dingen met iemand, en het weinige slapen helpt zeker om stomme dingen te (willen) doen.

En als je geloofd in de cliché dat jongens niet wenen, dan zal ik die bubbel even moeten laten springen. De meeste jongens zullen hun gevoelens zeker beter weten de verbergen dan meisjes maar ze voelen ze zeker ook, soms zelfs erger omdat ze het opkroppen. Ik heb weken lang bijna op dagelijkse basis zitten wenen als een klein baby’tje als ik in mijn bed lag. Het ging zo ver dat ik op den duur er gewend aan begon te worden. Ik weende altijd aan 1 kant van mijn hoofdkussen, op die manier kon ik als ik eindelijk volledig leeg was mijn kussen omdraaien en droog liggen i.p.v. nog uren wakker te liggen al piekerend in een natte en kleverige smurrie van emoties. Waarom moest ik weer anders zijn ?