2.1 | Let's get to London

Vandaag is het zondag. Over 3 dagen moeten we op dat station in Londen zijn. Hoe ga ik mijn gezin daar krijgen? Ik heb besloten mama niet mee te nemen. Rustig loop ik naar de kamer van Anna-Sara. Die zal het wel weten, die is tenslotte 17 en gaat bijna het huis uit. Zachtjes klop ik op de deur. “Binnen!” klinkt er gedempt. Ik loop naar binnen en ga op een stoel zitten. “Wat moet je?” snauwt Anna-Sara. Ik werp haar een boze blik toe, en geef haar de brief. Ze pakt hem verbaasd aan, leest hem, en trekt dan spottend haar wenkbrauw op. “Jij? Een heks. Ja vast. Maar er zit wel geld in deze envelop. Misschien kunnen we beter gewoon naar London gaan. We zien wel of die Perkamentus er is, okee?” zegt ze schouderophalend. Ik vlieg haar om de hals. “Dankje An! Maar hoe komen we in Londen?” vraag ik timide. Ik heb nooit aardrijkskunde ofzo gehad. In betere tijden heeft mijn moeder me leren lezen en schrijven, rekenen en spreken. We hadden geen geld voor school. “Dan moet je via Phoenix naar Washington en zo naar Londen.” antwoord ze. Ik spring een gat in de lucht en loop naar Danny’s kamer. Hij is er niet, maar zijn laptop wel. Ik pak hem en loop terug naar Anna-Sara’s kamer. Ik start hem op en samen zoeken we twee vluchten. Phoenix – Washington, en Washington – Londen. ’s Avonds is Danny thuis, en hij beloofd mee te gaan. Gelukzalig hoop ik op een beter leven dan we nu hebben. Londen, here I come!