0 - De verjaardag van de aster-o-gnoom

De blonde krullen van het meisje waren in twee nette vlechtjes gebonden en de chocoladevlekken waren van haar gezicht gepoetst. Ze droeg vandaag haar lievelingsjurk; een lichtroze met een bloemetjes-print. Vandaag was een speciale dag voor haar, daarom droeg ze ook haar speciale lievelingsjurk.

"Moira, kom je schoenen eens aantrekken. Je mag niet op je sokken naar beneden, dan glij je uit," zei haar moeder streng toen het kleine meisje van de trap af wilde lopen. Moira keek eens naar haar roze sokken, die haar voeten lekker warm hielden. Ze hield helemaal niet van schoenen, als het aan haar lag zou ze overal op haar sokken naar toe gaan. Een idee kwam in haar op, ze ging op de grond zitten en trok haar sokken allebei uit.

Haar moeder stopte haar weer toen ze naar beneden wilde lopen; "Slim bedacht, Mo, maar je gaat gewoon je schoenen aantrekken."

Het meisje zuchtte diep, maar pakte toch haar schoenen uit haar moeders handen. Ze trok haar roze sokken weer aan en trok ze omhoog tot haar knieën, aan de bovenkant hadden de sokken mooie witte strikjes, daarom waren het Moira's lievelingssokken. Ze pakte de witte ballerina's, de schoenen die haar moeder wilde dat ze aantrok. Ze hadden bandjes over je voet die je vast moest maken met een gespje, het lukte Moira's kleine handjes niet om de bandjes door de gesp heen te krijgen.

Geergerd trok ze de schoenen uit en gooide ze aan de kant, ze zou wel gewoon geen schoenen aan doen. Op haar tenen sloop ze naar de trap, om ervoor te zorgen dat haar moeder haar niet hoorde. Voorzichtig liep ze stapje voor stapje de trap af, de trap was inderdaad wel glad als je er met je sokken op liep. Ze kon de mensen in de woonkamer horen praten en in haar enthousiasme ging ze iets harder lopen. Haar voetjes maakte doffe klanken op de houten trap.

Nieuwsgierig stak Moira haar hoofd om de hoek van de kamer, de vrolijke gezichten van haar familieleden keken haar aan. Haar vader pakte haar op en zwaaide haar lachend in het rond. Moira giechelde toen haar vader haar weer op de grond zette en haar een klopje op haar hoofd gaf.

"Zo de jarige Jet is nu ook van de partij, dus laten we de taart aansnijden!" riep haar vader en heel de kamer juichte, een voor een stonden de mensen op en liepen naar de keuken. Haar vader haalde de taart uit de koelkast en zette het bouwwerk op het midden van de tafel. De taart was bedekt met donkerblauwe fondant en witte sterretjes, Moira's naam stond in het midden met daaronder een witte vijf waar streepjes om heen waren gezet om de indruk te geven dat de vijf straalde. Moira's mond hing open van verbazing, de taart was de allermooiste die ze ooit had gezien en eigenlijk vond ze het zonde om op te eten.

Haar vader prikte vijf kaarsjes in de taart, die hij vervolgens aanstak. Hij tilde Moira op een stoel zodat ze beter bij de tafel kon en begon te zingen; "Lang zal ze leven, lang zal ze leven..."

Al snel deed iedereen in de keuken mee, de stemmen van de hele familie vulde de hele ruimte. Bij elke 'HOERA!' lachte Moira iets breder, dit was haar beste verjaardag ooit had ze besloten. Ze genoot van alle aandacht, ze sprong op en neer op de stoel ( wat een gevaarlijke onderneming was op sokken ) en zong met de gasten mee. Ze stond op het punt de kaarsjes uit te blazen toen haar moeder binnen kwam lopen.

"Zo, dus jullie beginnen gewoon zonder mij?" merkte haar moeder op en Moira dacht even dat ze boos zou worden, maar ze lachte dus lachte Moira ook. Haar moeder liep naar haar toe en gaf haar een knuffel, ze gaf Moira wel een strenge blik toen ze Moira's voeten zag met alleen sokken. Toen zei ze tegen Moira dat ze de kaarsjes maar eens uit moest blazen. Het kleine meisje nam een diepe teug adem en blies zo hard ze kon naar de vlammetjes, even gloeiden de kaarsjes nog na maar al snel steeg er rook op en juichten alle mensen voor Moira. Moira kreeg er een roze kleur van maar lachte, trots op haar prestatie.

"Ik wil het stukje met de vijf, want ik ben al vijf jaar," vertelde ze haar vader die haar de punt met de vijf gaf. Met een vorkje begon ze kleine hapjes van de taart te nemen, al snel merkte ze dat niet zo efficiënt was en besloot gewoon het halve stuk in haar mond te stoppen. Haar vader pakte haar hand en schudde zijn hoofd om aan te geven dat dat niet de bedoeling was. Moira, zo jong als ze was, rolde met haar ogen en nam een kleinere hap.

De mensen liepen allemaal met taart terug naar de woonkamer en Moira die ondertussen haar taart al had op gegeten hobbelde er achteraan. De grote mensen gingen allemaal zitten en begonnen te praten, Moira voelde zich een beetje vergeten. Ze klom op haar vaders schoot en luisterde naar het gesprek dat hij en iemand die Moira niet kende voerde.

"Ze hebben vorige week weer een nieuwe ster gevonden, heel de academie was er razend enthousiast over. Ongelooflijk dat het hem is gelukt…" zei de man met wie haar vader in gesprek was, Moira luisterde gespannen naar wat de man zei over de sterren en het sterrenstelsel. Toen de man merkte dat hij de aandacht had van de vijfjarige keek hij haar aan, hij stak zijn hand naar haar uit. Moira keek hem even verbaasd aan, maar snapte toen wat hij bedoelde, ze schudde zijn hand en lachte lief.

"Hallo daar, Moira," zei de man en Moira keek hem met grote ogen aan. "Ik ben Cam, en wat vind jij daar nou van, van sterren en planeten?"

"Het is heel erg leuk, wat voor werk doe je als je naar de sterren kijkt?" vroeg het kleine meisje geïnteresseerd, Cam lachte en keek naar haar vader. Haar vader knipoogde naar Moira die nog steeds met interesse naar Cam keek.

"Dan ben je een astronoom, Moos," het kleine meisje keek hem vreemd aan toen hij haar Moos noemde, ze onderbrak hem voordat hij verder kon praten.

"Ik heet geen Moos, ik heet Moira." ze keek Cam serieus aan, maar Cam lachte alleen maar en knikte om haar stelling te bevestigen.

"Dat heet een bijnaam, je kan mij ook een bijnaam geven, Moos."

"Aha, dan heet jij nu Cammie en ik heet dan Moos, toch?" giechelde het meisje, Cam knikte. Toen draaide hij zich om en het leek alsof hij ergens naar zocht, hij voelde in zijn zakken, maar hij kon niet vinden wat hij zocht. Hij riep 'Wacht even!' voordat hij weg sprintte, het duurde niet lang voordat hij terug kwam met iets in zijn handen. Een cadeautje ingepakt in lichtblauw inpakpapier, met een donkerblauwe strik eromheen. Op het pakje zaten glow in the dark sterren, die Moira lieten stralen. Voorzichtig haalde ze alle sterren ervan af en maakte het pakje open. Een boek met een zwarte kaft lag nu op haar schoot op de voorkant stonden twee woorden in witte letters. Moira trok aan Cams mouw en vroeg wat er stond.

"Er staat 'Ad Astra' dat betekent 'naar de sterren' in het Latijn." zei Cam, daarna legde hij haar uit dat het een boek was over sterren en de zon. Hij liet haar plaatjes in het boek zien en Moira luisterde goed naar alles wat Cam vertelde. Toen Cam klaar was met praten, stond Moira op en pakte het boek. Ze hield het dicht tegen zich aan en gaf Cam een stralende glimlach.

"Cammie," zei ze serieus, Cam keek haar aan en zag de vastberaden blik in haar ogen. "Ik word later een aster-o-gnoom."