~Rose~ O8

De les is ongeveer een kwartier bezig en de hoofdpijn is onverdraaglijk geworden. Ik steek mijn vinger in de lucht.
“Meneer, ik heb vreselijke hoofdpijn, mag ik een aspirientje gaan halen?” Zeg ik met een schorre stem. De man knikt en snel loop ik de klas uit, niet tegen de blikken van mijn klasgenoten kunnen. Ik ken ze allemaal door en door, en zij denken dat ook van mij. Maar het enige wat ze van mij weten is allemaal een grote leugen. Ik loop door naar de receptie en vraag een aspirientje. De vrouw knikt en wijst naar een bakje dat vol zit met de pijn verdovende pilletjes. Het zou toch een uitvinding zijn als iemand zulke pilletjes zou uitvinden tegen de pijn in je hart. Dat zou nog eens een uitvinding zijn! Maar nee, de wereld breekt zijn hoofd over het nieuwste pakje voor honden of hoe je je wc perfect schoon krijgt. De vrouw word geroepen waardoor ik in mijn eentje voor de balie met de pot vol aspirientjes sta. Ik haal het dekseltje eraf en haal geen een of twee pilletjes eruit maar een handje vol. Ooit wist ik bij hoeveel pilletjes je een overdosis kon hebben maar dat ben ik vergeten. Toen sneed ik mezelf nog niet en vond ik het niet interessant genoeg. Ik tel ze na en probeer er zeker van te zijn dat het genoeg is voor een overdosis. Snel stop ik ze in een vakje in mijn tas en kijk besluiteloos om me heen. Zou ik het doen? Nu? Ik voel hoe ik mezelf gek maak van binnen met mijn humeur veranderingen en neem een besluit. Ik pak een bekertje die naast het bakje aspirientjes opgestapeld staan en loop naar de wc. Eenmaal in de wc vul ik het bekertje met het, smerige, water uit de school kraan. Ik open het vakje in mijn tas en haal er een hand vol paracetamols uit. Langzaam en vooral twijfelend breng ik de hand naar mijn mond. Het bekertje water in mijn hand waar het water bijna overheen klotst door de angst. De eerste laat ik langs mijn lippen mijn keel door glijden, de rest volgt vanzelf..