Can I trust you?

Robin kwam voorzichtig op mij aflopen. Ik kijk hem direct waarschuwen aan, aangezien hij één van de jongens is die mij pest. Een paar meter van mij vandaan stopt hij met lopen en kijkt voorzichtig naar zijn voeten. Langzaam aan probeert hij wat te zeggen, maar het enige wat eruit komt zijn een paar stotterende geluiden die ik niet kan ontcijferen. Dan zegt hij 'Het spijt me, ik wilde je nooit pesten. Maar als ik dat niet zou doen zouden de jongens nooit meer vrienden met mij willen zijn.' Ikzelf vind dat de domste reden ooit om iemand te pesten, hij is dus gewoon een idiote meeloper. Ik draai me om en wil weglopen, maar dan wordt mijn arm vastgegrepen. Ik probeer mijn arm los te trekken, maar degene die mij vast heeft is te sterk. Ik draai me om en kijk woedend in de verontschuldigende ogen van Robin. Hij laat mijn arm los en zegt dat hij met mij wil praten. Ik stem toch maar toe, zodat ik er zo vanaf ben. Waarschijnlijk probeert hij alleen achter geheimen te komen om mij nog meer te pesten. Dan stamelt Robin 'Ik had nooit mee moeten doen met die pesterijen, maar Jack was begonnen omdat hij jaloers op je is. Aangezien jij zonder moeite te doen alle ogen op je gericht had. Ik had nooit al die woorden moeten zeggen tegen je, sowieso had ik jou nooit lelijk moeten noemen. Want je bent het mooiste meisje wat ik ooit heb gezien.' Ik kijk hem voorzichtig vanonder mijn wimpers aan om te zien of hij het meent, aangezien ik best veel mensenkennis heb. Van wat ik denk te zien meent hij alles wat hij zegt, want er dwaalt ook een verdwaalde traan uit zijn ooghoek naar beneden. Dan voegt Robin er nog aan toe dat hij hoopt dat ik hem ooit zal vergeven voor wat hij mij ooit aan heeft gedaan. Daarna loopt hij weg, mij achterlatend met een boel vragen. Heeft hij er echt spijt van? Waarom zegt hij dit ineens allemaal? Zijn ze op mijn geheimen uit? Die middag kom ik thuis er niet uit en in de nacht kom ik nog steeds niet in slaap door mijn drukke gedachten gang. De volgende morgen ben ik doodop als mijn wekker afgaat, ik heb namelijk maar een paar uur kunnen slapen door wat er gebeurt was. Rustig maak ik mijzelf klaar voor school en wanneer ik op school aankom lijkt het opeens alsof het een hele andere school is. Iedereen zegt opeens hoi tegen mij en Robin staat niet meer bij het groepje dat mij pest. Ook heeft hij nu ineens een bril op. Ik loop voorzichtig op hem af om te vragen of hij even tijd heeft om te praten. Direct vraag ik hem waarom hij mij gister ineens van alles vertelde en waarom hij zijn spijt betoogde. Robin had er een makkelijk antwoord op. Hij boog zich voorzichtig naar mij toe en drukte zijn lippen zachtjes op de mijne. Zijn lippen voelde zacht aan en langzaamaan voelde ik vlindertjes door mijn buik kriebelen. Wanneer hij zich had teruggetrokken keek hij verlegen naar zijn voeten met een rode blos die zich op zijn wangen verspreidde. Ik weet niet waarom, maar ik weet dat ik hem kan vertrouwen en dat hij altijd de waarheid tegen mij zal spreken. Ik neem daarom voorzichtig zijn gezicht in mijn handen en buig me naar voren om hem te kussen. Weer voel ik de vlinders en ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt.