Vampire Venom ~ Twilight Story ~ 4 ~

Suprise! You were scared, weren't you my little heroïne..
Intussen is Jacob weer normaal, geen wolf. En hij kijkt me doordringend aan.
‘Ik zei het toch. Ik waarschuwde je. Hij zou weer weg gaan.’
Ik verstijf, de droom.
‘Jacob, ik kan hem niet vinden. Hij is weg, hij is weg! Hij laat me weer alleen Jacob..’
Ver weg, hoor ik de stem van Jacob nog, maar het vaagt weg.
‘Edward, Edward.. Hij is weg, alsjeblieft Jacob, laat mij nu ook niet alleen.’
‘Laat me niet alleen.’ Fluister ik zacht, ik voel niets meer. Het is alsof tijd stil staat.
Edward is weg.. Hij gaat weer weg, hij laat me weer achter..
Ik voel tranen prikken.
Ik heb hem gekwetst.. Alles gaat langzaam voorbij, ik voel hoe uitputting mij overneemt.

Als ik bijkom, lig ik op de bank, in het huis van de Cullens. Het is donker buiten, en het is stil. Ineens hoor ik een stem uit de keuken.
‘Esme, ik zorg ervoor, dat Victoria niet meer hier komt. En dan, gaan we weg uit Forks.’
Het is Edward! Maar wat..
‘Edward, je zult haar hart breken! Voor de tweede keer!’ Hoor ik Alice sissen.
‘Ik deed haar pijn Alice, dat zag je ook. Ik hoor hier niet. Ik hoor niet bij haar. Ik ben een monster.’ Die gebroken stem, dat kán niet van Edward zijn.. Dat kan gewoon niet!
In stilte, kom ik overeind. In de keuken is het stil, en ik kom rustig te voorschijn.
‘Edward. Niet gaan.’ Zeg ik zacht, Edward draait zich om, richting mij.
‘Ik moet. Bella, ik moet.’ Zijn stem is neutraal. Geen toon. Zoals die van Emmet toen hij mij tegen wou houden.
‘Je gaat me alleen laten.’ Zeg ik stotterend, tranen verschijnen sneller als ik dacht.
Ik draai me om, en storm de keuken uit, weg uit het huis. Op weg naar mijn wagen. Ik stap in, en kijk nog naar het raam.
Hij houd mij niet eens tegen.
Ik trap keihard op het gaspedaal, en scheur weg. De tranen verblinden mij bijna, hij houd mij niet eens tegen.
Een klap op de auto, ik trap op de rem, en wie of wat het was, valt voor de ruit op de motorkap.
Door mijn tranen kan ik niet zien wie het is, de wagen staat stil. En ik knipper mijn tranen weg, het figuur is weg. En ik hoor een deur open gaan aan de rechter kant.
Geschrokken kijk ik er heen. Alice..
De wagen staat nog stil, ze legt haar koude hand op mijn schouder.
‘Hij draait wel bij.’ Zegt ze kalm.
Ik snif, en kijk weg.
‘Hij kwam niet. Hij liet me.. Gewoon..’ Stotter ik, Alice pakt mij dichterbij, ondanks de gordel. Ik begin te huilen, de tranen lopen als regen over mijn wangen.
‘Ssst Bella.’ Fluistert ze, met haar hand strijkt ze over mijn rug, maar ik stop niet.
Nog een klap op de wagen. Ik schrik overeind, en zie hoe het dak eraf word getrokken. Rode haren, ik gil en trap op het gaspedaal. De rode haren zijn weg, en ik rem weer af. Alice neemt vlug mijn plek achter het stuur over, en ik pak trillend mijn mobiel, ik heb 3 x opnieuw het nummer van de Cullens in moeten toetsen.
‘Met Esme.’ Zegt een zachte stem.
‘Esme help! Het is Victoria! Ze zit achter ons aan!’ Roep ik door de telefoon.
‘Wát? We kom-’ tuut, tuut, tuut.
Alice drukt op de rem, en ik schiet naar voren, vergeten mijn gordel om te doen.
Met een klap, hoor ik, en voel ik hoe het glas breekt. Ik rol over de motorkap, en schreeuw het uit.
Ik grijp naar mijn hoofd, mijn ogen nog steeds gesloten. De grond is keihard, en ik rol over de weg, en kom stop tegen een boom.
Ik hoor de wind suizen naast me, ik open een oog, verbaast dat ik wazig zie.
‘Bella, het komt goed, sorry!’ Alice klinkt wanhopig, dan hoor ik een kwade sis.
Het is Victoria, ik weet het zeker. Mijn ogen vallen weer dicht, en ik voel hoe Alice mij optilt en de wind weer in mijn oren suist. Ik hoor veraf, een honden huil. Alice komt tot stop, en legt mij neer. Ik voel hoe haar ogen mij bekijken.
‘Bella, Bella. Hoor je mij?’ Fluistert ze, wetend dat Victoria ons toch zou vinden.
Ik knik, ondanks de pijn.
‘Je bloed.’ Zegt ze inhoudend.
‘Bijt me.’ Fluister ik, ik voel Alice verstijven.
‘Nee, Bella. Nee.’ Haar stem is krachtig, en opnieuw, voel ik een windvlaag. En Alice is weg. Ik hoor haar schreeuw, en een klap.
‘Alice!’ Ik open mijn ogen, en voel dat ik hoofdpijn heb. Toch sta ik op, en strompel naar waar ik het geluid hoorde.
‘Alice!’ Roep ik harder, dan voel ik een koude hand op mijn arm.
‘Nee!’ Gil ik, en sla de hand weg. Ik word met een krachtige duw, over de grond gelanceerd.
Mijn hoofd raakt een boom, en ik kom tot stilstand, ik maak geen geluid, geen gevoel gaat door mijn lichaam. Ik hoor alleen het geluid, van een naderend gevaar.
Angst dreigt mijn lichaam binnen.
Dit is dus het einde. Mijn gedachtes vagen weg.