003 Levy Foster.

Een harde klap op mijn schouderblad liet me verschrikt opkijken. Ik werd begroet door twee donkere, groene ogen.
'Weer blijven hangen neem ik aan?' vroeg Ceal afkeurend. Ik lachte zachtjes en haalde onverschillig mijn schouders op.
'Ik let niet op de tijd.' mompelde ik.
Ceal trok zijn lichte wenkbrauwen op en staarde me een tikkeltje minachtend aan. Door die paar handelingen veranderde zijn, normaal gesproken gespannen houding, naar een houding dat iets wat arrogant oogde.
'Misschien zou je dat eens moeten doen.' klonk zijn stem spottend. Ik bleef hem met een emotieloos gezicht aankijken.
Tot mijn grote genoegen wekte dat al snel wat irritatie bij de jongen op, want zijn masker van arrogantie brak langzaam af en een diepe zucht volgde.
Ondanks het feit dat Ceal ook een spion was hadden we elkaar nooit gemogen. Hij was iemand die dacht dat hij de leider was, die vond dat hij de regels kon bepalen. En daar kon ik me mateloos aan ergeren.
Andersom kon hij mij niet uitstaan omdat ik het tegenovergestelde deed van wat hij vroeg. Gelukkig was het nu toch eindelijk tot hem doorgedrongen dat ik alleen ordes opvolgde van 1 man ; Juliyan Roché.
Een schorre stem trok me terug de werkelijkheid in. Door zijn dwingende, dreigende ondertoon was hij misschien nog wel de enige in deze groep waar ik nog enigzins naar zou kunnen luisteren. Maar ik zou nooit zijn bevelen opvolgen.
Ik draaide me om en sloeg mijn armen over elkaar.
Rutger Scholar. Een man van 35 die zijn hele leven Juliyan Roché trouw gediend had. Hij was de perfecte spion ; krachtig, sluw en meedogenloos. En juist daarom was hij leidinggevend.
'Wie missen we nog?' vroeg hij bijna grommend. Ik hield mijn lippen stevig op elkaar. Ik voelde nooit de drang om te antwoorden op zijn vragen.
Een zacht avondbriesje sloeg in mijn gezicht. Morgen zouden ze komen, morgen zouden ze heel Myrdhin plunderen en onschuldige gezinnen van hun geld beroven. En ik zou er een deel van zijn. Ik zou er een deel van zijn en het maakte me niks uit. Ik zou doen wat mijn plicht was.
'Lex is er nog niet.' deelde Ceal uiteindelijk met de groep. Rutger zuchtte diep maar zei verder niks.
Onze groep spionnen bestond uit 12 mannen. Lex was de jongste en tevens altijd de laatste.
De verzamelplek was ergens diep in het bos, onmogelijk te vinden voor buitenstaanders. Toch konden we geen enkele fout maken, niemand mocht iets doorhebben.
'Goed, we beginnen zonder hem. Morgen word er weer geld opgehaald en ik wil dat alles hier zonder moeite weggehaald kan worden. De vorige keer was er een probleem met de bakker en dat gebeurd niet weer, begrepen?'
Rutger's woorden gingen vaker langs me heen dan dat ik werkelijk hoorde wat hij zei. En daarom bleef ik dan ook staan als een standbeeld terwijl de rest hardop ja zei.
'Foster?' blafte hij, zijn gezicht plotseling dicht bij het mijne. 'Is dat voor jou ook duidelijk?'
Ik keek niet weg toen zijn donkere ogen me probeerden te doorboren. 'Meer dan duidelijk.'