Part Five

Oh mijn god, de sleutel past niet in het slot! Ik bekijk de sleutel in het zwakke licht van de noodlamp boven de deur. Ja, dit is 'm, dezelfde vorm en dat roestig plekje. Nog een keer probeer ik de sleutel in het slot te duwen, maar weer tevergeefs. Vloekend smijt ik de sleutelbos op de betonnen vloer. Het stuitert en valt dan triomfantelijk zeventien verdiepingen naar beneden. Shit. Ik kijk over de leuning en zie de stenen tegels, waarop mijn sleutels. Ook dat nog. Ik ren de trappen weer af, het gangetje door naar de uitgang van de flat. Ik zie de zon opkomen en bedenk hoe laat het zou zijn. Ik gok half acht. Ik loop snel naar de plek waar ik mijn sleutels volgens mij terecht zijn gekomen, maar die plek is leeg. Een kale plek siert de tegels recht onder het balkon van het appartement. Dan maar snel naar school lopen. Vandaag hebben we gelukkig geen les, alleen een introductie op de bovenbouw, aangezien de vierde-, vijfde- en zesdeklassers daar zitten en ik naar de derde ga. Ik vervolg mijn weg naar school.
'Leonie, waar was je? Ik heb je wel tig keer gebeld!' roept Nikki over het plein.
'Ook goedemorgen,' zucht ik en loop oogrollend haar kant op. 'Mobiel stond uit.'
'Ja ja, jij kan nog geen minuut zonder je telefoon!' lacht Nikki.
'Kennelijk wel,' knipoog ik.
'Mij best, heb je het al gehoord?'
'Nee, wat?' vraag ik nieuwsgierig.
'Ze zijn uitelkaar,' fluistert ze.
'Wie?'
Ze zucht. 'Justin en Lynn.'
'Serieus? Sinds wanneer?' vraag ik nieuwsgierig.
'Van de week, vrijdag geloof ik.'
'O,' breng ik nog uit voordat de bel gaat.
We lopen naar de aula die omgebouwd is tot een soort bioscoop. Er hangt een groot wit doek waar straks waarschijnlijk de PowerPoint op geprojecteerd wordt. Verveeld zit ik met Justin aan de ene kant, en Nikki aan de andere kant in de aula, waar de directrice een toespraak houdt. Verveeld staar ik naar de grond, waarna ik me herinner dat mijn tas nog bij Jake ligt. Op dat moment stoot Justin me aan. 'Wat?' fluister ik verward. Hij knikt met zijn hoofd naar achteren. Ik draai me om en zie dat Jake met mijn tas voor de ingang staat te zwaaien. 'O,' fluister ik en sta op. Zo onopvallend mogelijk glip ik langs de rij leerlingen als de stem van de directrice door de aula galmt: 'Waar denk jij naartoe te gaan?' Shit. 'Even naar de wc!' roep ik en loop zonder om te kijken naar de deur. Geruisloos sluit ik de deur en vind Jake op de gang. 'Mijn tas!' joel ik met een schuin oog naar achteren, naar de hele kantine vol bovenbouwleerlingen in spe. Uitdagend begint Jake met mijn zwart leren Coco Chanel handtas te zwaaien. 'Jij vieze, vuile,..' mompel ik binnensmonds. 'Als je het maar laat!' Hij rent richting de trappen, ik ren erachter aan. De trappen op, gang door en hij eindigt in de jongens wc. Vloekend trap ik tegen de deur. 'Is er iemand?' vraag ik. Zonder op zijn antwoord te wachten loop ik naar binnen. De urinoirs staren me goor aan. 'Getver..'
'Nog nooit een herentoilet gezien?' De stem kan ik horen, maar Jake zelf kan ik niet zien. Hij heeft zich vast opgesloten in een wc-hokje.
'O gelukkig, ik dacht dat je je tong verloren was.' Mijn ogen scannen de deuren, tot ze blijven haken tot de meest verre deur, waar het slot op rood staat.
'Nee hoor, wil je je tas nog trouwens?' klinkt het dan ondeugend.
'Graag!' gil ik. Ik duw tegen de dichte deur, maar het geeft niet mee. 'Doe even open dan.'
'Dacht het niet.'
'Alsjeblieft?' vraag ik poeslief, maar krijg geen gehoor terug. Een diepe zucht rolt over mijn lippen, waarop ik een paar passen achteruit stap en dan een aanloopje neem. Zo klim ik tegen de deur waar hij achter zit op, gooi mijn been erover en niet veel later sta ik tegenover hem in het toilet.
'Oké, jij wint. Deze had ik niet verwacht.' lacht hij en drukt mijn tas in mijn handen.
'Dank je, je bent een schat.' zeg ik speels. Hij glimlacht. Plots legt hij zijn handen op mijn heupen en bijna uit automatisme sla ik mijn armen om zijn nek heen. Een golf van vreugde gaat door me heen, vlak voordat zijn lippen de mijne raken.