Chapter 36

“Zo” begint de dokter zijn verhaal. Godverdomme. Ik kan er niet tegen dat hij ons zo lang laat wachten! Had hij gewoon niet in de wachtkamer kunnen zeggen of alles in orde was! Nee, daarvoor voelt dat meneertje zich blijkbaar te goed. ‘Ik ben een dokter en zij niet. Logisch dan, toch?’ kan ik hem al horen zeggen met zijn bekakte stem. En dan zijn rond brilletje wat verder op zijn neus duwen en zijn doktersvest goed hangen. Vervolgens door zijn haar gaan dat met superveel gel naar achter gestreken is en dat ‘ns glimlachen. Sexy. Hoor het sarcasme. Maar goed. Ik neem de hand van Liam die naast mij zit om vervolgens zijn hand tot moes te knijpen. “Zo” zegt hij weer. Ja, vertel gewoon wat je moet vertellen en dan ben ik tevreden. Allez, misschien. Hopelijk. Waarschijnlijk. Hij gaat onderuit zitten en zet zijn brilletje op het puntje van zijn neus en kijkt dan over zijn bril naar ons. Brrr. Enge ogen. Geef mij de ogen van Niall maar, die zijn tenminste mooi. En staan zo schattig. En lief.

“Weten jullie misschien hoe het komt dat Niall naar hier moest komen?” vraagt hij dan. Wat een domme vraag. Misschien omdat hij levenloos op de grond lag? “Omdat hij levenloos op de grond lag en het er nu niet bepaald goed uitzag” bits ik. Sorry hoor, maar dat is werk voor weet ik veel, de politie ofzo, niet voor hem. Hij moet gewoon f****** zeggen of het goed of slecht gaat! Hij knikt goedkeurend. “En weet je misschien hoe het komt?” vraagt hij dan. Ik zucht geïrriteerd en luid genoeg zodat hij het zeker hoort. “Nou?” hij kijkt me over zijn bril aan. Ik zucht nogmaals, waarna Liam me een kneepje in mijn hand en naar me knikt als teken dat ik het nog maar eens moet vertellen. Ik zucht voor de 3de keer en begin mijn verhaal. Als ik klaar ben, kijkt hij me nog steeds over zijn bril aan en knikt opnieuw. “En hoe gaat het nu met hem? Of is dat niet meer voor vandaag dat we dat mogen weten?” vraag ik nu ‘lichtjes’ over mijn toeren. “Oh? Je wilt het weten? Had dat dan meteen gezegd, meisje!” zegt hij. Ik rol geïrriteerd met mijn ogen naar Liam waarna Liam zijn schouders ophaalt. “Logisch, toch? U bent de dokter die hem verzorgd en wij ongerust! Is het dan niet logisch dat u iets kan zeggen!” roep ik nu. “Rustig, meisje, rustig” zegt hij nu kalm. “Je wilt weten hoe het met Niall gaat, als ik dat goed begrepen heb?” Nee, ik wil weten hoe het met de paus gaat.Weer een domme vraag. Ik knik. “Wel, we hebben de wonde eerst ontsmet en dan zijn we tot de conclusie gekomen dat het echt diep gestoken was, eigenlijk. Dus moesten we nog een onderzoek doen tot waar het juist kwam en of er al dan niet organen beschadigd waren. Dan zagen we dat er een zaadleider doorgestoken was.” Wat? Een zaadleider? In zijn onderbuik? Een zaadleider? Ik ben nooit goed geweest in bio, dus ik geloof hem wel. Al is dat toch moeilijk. Liam kijkt me vragend aan. Blijkbaar vindt hij het ook wat raar. Waarschijnlijk was hij ook nooit goed geweest in bio. Ik grinnik naar hem, waarna hij zonder geluid lacht en zijn hoofd schudt. “Dus moesten we dat nog opereren. Niet makkelijk, als je het mij vraagt, maar goed. Nu ligt hij in een gewone kamer, en om de 2uur moeten we hem gaan controleren. Hij is nog niet wakker geworden, wat denk ik wel logisch is. Het gaat wel goed komen, maar voorlopig moet hij hier blijven. Dat begrijpen jullie toch, hoop ik?” besluit hij zijn verhaal. We knikken braafjes. “Maar mogen we hem nu dan zien? Gewoon zien?” vraag ik hoopvol. De dokter twijfelt maar stemt dan uiteindelijk toch toe. “Maximum een kwartiertje” Oke dan. Iets is beter dan niets. Ik knik. “Dankuwel, dokter Hoop-euh…” Shit! Wat was zijn naam nu ook weer? Liam kucht, en terwijl zegt hij iets dat op ‘manch’ lijkt. “Hoopmanch. Ja, dankuwel, dokter Hoopmanch.” voeg ik er snel aan toe, waarna we dat minikamertje uitstormen.

Nu staan we hier gezellig op de gang. “Weet jij waar hij ligt?” vraag ik aan Liam. Liam kijkt me aan. “Natuurlijk! Ik kom hier dagelijks!” Ik kijk hem aan met een opgetrokken wenkbrauw. Hij zucht. “Natuurlijk niet. Ik weet evenveel als jij. Niets dus.” Verontwaardigd kijk ik hem aan. “We gaan gewoon naar die gang van ‘intensive care’ en dan vragen we het gewoon eens aan een random verpleegster” stel ik voor, waarna hij goedkeurend knikt en we samen de gang uitwandelen.