Ontvoerd. deel 11

Ik bleef op de klok kijken. Ik zag hoe de wijzers heel langzaam bewogen. Ik was zo moe maar ik was ook zo bang dat als ik zou slapen ik weer een nachtmerrie had. Ik vraag me af hoe het afgelopen is met de mannen die ik had neergestoken. Hopelijk gaat het goed met de mannen. Wat zeg ik nu weer? Ze hadden me ontvoerd. Ik zou juist moeten hopen dat het slecht met ze gaat. Maar niemand verdient het om dood te gaan of pijn te hebben dus misschien moet het toch wel goed met hun gaan.
Mijn ogen konden niet langer openblijven zo moe was ik. Langzaam viel ik slaap.

Er stopte een auto. De bestuurder deed het raam open. “Hallo meisje, weet u misschien de weg naar de Street25, een nachtclub? vroeg de man die het raam open deed. “Nou, je gaat hier naar links en dan de volgende naar recht dan bij het rondpunt moet je de derde afslag nemen en vervolgens de tweede afslag naar rechts.”, antwoorde ik. “Bedankt meisje”, zei hij. Ik hoorde hem ook nog nu roepen maar ik liep gewoon door. Ik kon niet meer verder lopen en zag ik een busje de straat in rijden. Ik wou rennen maar dat ging niet omdat twee mannen me stevig vasthielden. Ik begon te spartellen maar het had geen nut. Ik werd het busje ingegooid.
Ik schrok wakker. Waarom moet dit mij weer overkomen? ik dronk een beetje water. Weer viel ik terug in slaap.
Ze bonden mijn benen aan elkaar vast. “Is dat niet het meisje van toen we bij mevr. Breugens waren?”, vroeg iemand. Ik reageerde: “Ja dat was ik. mevr. Breugens is toevallig mijn buurvrouw.” Ik had beter niks gezegd. Ze hadden nu namelijk met plakband mijn mond dichtgeplakt. “Zouden we haar niet gewoon loslaten omdat ze mevr. Breugens kent?” vroeg iemand. “Denk eens na”, riep een andere heel boos, “als we haar nu laten gaan dan gaat ze naar de politie en verteld ze alles.” Ik schudde mijn hoofd met als gevolg da ik een klap tegen mijn hoofd kreeg. Ik keek eens goed naar de jongens en zag dat er maar 3 jongens waren. één bestuurder en de andere twee zaten naast mij en hielden me in de gaten. Ik vroeg me af of ik misschien wel kon glippen. Ik dacht er opeens aan dat er een zakmes in mijn broekzak en mijn gsm. De jongens waren nog verder aan het discussiëren om mij. Ik had nu tijd om iemand te bellen en gelukkig hoorden de jongens mij niet. Het busje ging trager . Ik prutste het zakmes uit mijn broekzak. Ik sloeg één van de jongens en toen hij met zijn hoofd schudde sneed ik in zijn beide benen die al snel vol zaten met bloed. De andere jongen probeerde het zakmes van mij af te maken maar dat lukte hem niet en ik sneed hem ook in zijn benen. “Wat gebeurt er?”, vroeg de jongen die reed. Ik zei niks en de jongen keek naar achter. “Godverdomme!”, brulde hij toen hij zag wat ik had gedaan. Hij deed meteen de deur op slot zodat ik toch niet uit de auto kon gaan. De andere twee jongens waren wat bijgekomen maar toen ze mij wilden vastpakken sneed ik hun nu ook in hun armen zodat ze neervielen. Ik had geen idee of ze bewusteloos waren maar dat maakte me nu even niks uit. Er was geen raam of iets anders tussen de bestuurder van het busje en mij. Ik ging van voor bij de jongen zitten en vroeg eerst vriendelijk of ik weg mocht. Natuurlijk zei hij heel luid dat ik niet weg mocht gaan. “Dan maar op de moeilijke manier”, zei ik. “Zoals je wilt”, zei hij. Hij pakte een pistool tevoorschijn. Ik schrikte. Maar omdat hij op de weg moest letten kon ik al snel hem ook in zijn bene snijden en in zijn armen zodat hij het bewustzijn verloor. Daarvoor schoot hij wel in mijn been wat zeer doet maar nu kan ik tenminste weg uit deze bus. Ik duwde op het knopje zodat de deuren weer open konden en stapte uit de bus. Ik stond nu op de weg en liep naar de kant. Ik stak mijn duim uit in de hoop dat iemand me mee wilde nemen. Ze zouden waarschijnlijk ook zien dat ik een kogel in mijn been heb misschien wilt iemand me wel nar het ziekenhuis brengen. Niemand stopte en ik liep verder omdat ik bang was dat één van de jongens van in dat busje me misschien achterna kwam. Na 5minuten te lopen zag ik een auto die net wou vertrekken en ging ervoor staan. De vrouw achter het stuur riep naar me dat ik aan de kant moest gaan. “Mevrouw wilt u me asjeblieft naar een ziekenhuis brengen? Ik heb een kogel in mijn been en het begint steeds meer pijn te doen.”, zei ik. “Tuurlijk kom er maar in en sorry dat ik boos werd. Ik had niet gezien dat je een kogel in je been hebt.”, zei ze vriendelijk terug. Dat valt ook niet op? De vrouw legde een laken op de achterbank waarop ik mocht gaan liggen. Toen we bij het ziekenhuis aankwamen viel ik op de grond.
Ik schrok alweer wakker. “Gaat het wel?”, vroeg een verpleegster. “Het gaat wel”, antwoorde ik ook al wist ik dat het eigenlijk niet zo goed ging. “Hier is je ontbijt”, zei de verpleegster en ze slenterde weg. Bibberend at ik mijn ontbijt op.
“Hoi Lieke”, zei Mia toen ze de kamer in huppelde.
“Hoi”
“Hoe gaat het?”
“Niet goed maar ook niet slecht. Ik heb de hele dag een nachtmerrie gehad.”
“Ik weet niet of het een goed moment is om dit te vertellen maar die dag dat je ontvoerd werd… toen had je mijn moeder een bericht gestuurd. Je had haar gestuurd dat je ontvoerd was.”
“Als ik het me goed herinner dan heb ik inderdaad een bericht gestuurd naar iemand maar ik wist net naar wie. Maar dat verhaal vertel ik je later wel.”
“Gaan we even tv kijken?”
“Is goed”
“Na dit nieuws is er een leuk programma.”
“Laat het dan maar even opstaan.”

4 Van de 5 mannen die een aantal dagen op de E40 werden neergestoken door nog een onbekend iemand hebben het ziekenhuis vanochtend verlaten . De politie is het witte busje nog steeds aan het onderzoek. De 4 mannen worden vanmiddag op het politiebureau verwacht om een robotfoto te maken van de persoon die hun had neergestoken.
“Is er iets?”, vroeg Mia.
“Nee”
“Maar je kijkt zo geschrokken”
“Ik heb die mannen neergestoken. Ze hadden mij ontvoerd.”, fluisterde ik.
“Dat is echt…”
“Het spijt me”, zei ik mijn tranen niet kon tegenhouden.
“Het is niks hoor. Hadden ze je maar niet moeten ontvoeren.”
“Laat me niet lachen.”
Ik had haar het hele verhaal verteld. Ik kan haar vertrouwen. Ik weet zeker dat ze het nooit verder zou vertellen.