Ontvoerd. deel 10

Mijn ogen gingen langzaam open. Ik zag mijn moeder vrolijk naar me kijken. Ze zei met tranen in haar ogen: “Eindelijk ben je wakker. Ik dacht al dat je nooit meer wakker zou worden.” “Wat is in godsnaam gebeurd?” vroeg ik aan haar. Mijn moeder begon te vertellen. “ Je bent in het ziekenhuis. Een vrouw zei me dat je voor haar auto was gaan staan en je toen naar het ziekenhuis had gebracht omdat je een kogel in je been had. Zij heeft je naar het ziekenhuis gebracht en hier viel je voor de deur op de grond. De dokters hebben je moeten opereren. De kogel hebben ze uit je been gedaan en nu ben je eindelijk wakker”, zei mijn moeder. Ik begon na te denken en herinnerde me alles weer. Ik moet mij moeder vertellen wat er gebeurd was. “Mama,” begon ik, “ die avond mocht ik naar huis gaan van de politie en ik stond op de plek waar Lisa was…” Ik begon te huilen. Ik wilde helemaal niet terugdenken aan wat er gebeurd was. “Lieke ik weet het. Ze hebben verteld dat je naar huis mocht maar ik weet niet of je nog weet hoe je aan die kogel in je been kwam. Vertel het me maar een keer als je beter bent.”, zei ze een beetje onverstaanbaar. “Uhhm Wie is die man mama?”, vroeg ik. “Nou Lieke”, aarzelde ze”, Dit is je vader. De laatste keer dat je hem zag was je 3jaar.” Ik keek de man met heel grote ogen aan. “Ben jij mijn vader?” vroeg ik. “Ja eigenlijk wel”, zei hij. “Maar ik heb al een vader dus jij kan mijn vader niet zijn.”, zei ik. Het was even stil totdat ik wat vroeg :” Als jij echt mijn vader bent waarom heb je dan al die jaren niet naar me gekeken of nooit contact met me gezocht?”, vroeg ik. “Ik dacht dat je gelukkiger zou zijn met Bram, je stiefvader. Hij is ook met je moeder getrouwd en ik niet. Ik en je moeder hebben gewoon een heel lange relatie gehad maar toen ik op zakenreis moest en vroeger terug kwam als ik had gezegd tegen je moeder toen was je moeder nergens te bekennen en ze kwam die avond nog thuis met Bram. Ze kwamen zoenend binnen. Op dat moment wist ik dat je moeder me niet meer moest. Bram keek me met grote ogen aan en hij wist niet wat ik in je Moeders appartement deed. Je moeder had het toen kunnen uitleggen. Dat heeft ze gedaan en na een uur te luisteren naar je moeder heb ik mijn spullen gepakt en ben vertrokken. Weg van deze plek. Weg van je moeder. Het was een goede beslissing van me geweest dacht ik. Maar later toen ik hoorde dat je moeder eigenlijk zwanger was wilde ik weten van wie dat kind nou was. We hadden een test gedaan en het blijk echter dat ik je vader was. Bram en je moeder waren teleurgesteld. Ik had toen gezegd dat ik hun financieel zo steunen met jou te verzorgen maar dat ze mochten zeggen dat Bram de vader was. Ze waren zo gelukkig op dat moment. Ik wou afstand van je doen en het deed me zeer veel pijn. Ik mocht je tot je 3jaar werd bezoeken. Dat was nu eenmaal zo afgesproken omdat je me anders misschien zou herinneren. Maar nu na al die jaren nadenken over hoe ik jou nog eens zou kunnen zien, wist ik het. Ik woonde in Amerika en toen ben ik hier naartoe gekomen omdat ik na wat zoek werk wist dan jij hier in deze buurt woonde. Ik ben hier vlakbij gaan wonen en verzamelde al mijn moed om eens naar je toe te komen. Maar toen ik had gehoord wat er met je vriendin was gebeurd. Leek het me het beste om even te wachten met je te vertellen dat ik je vader ben. Vorige week ben ik je moeder tegengekomen in de winkel. We hadden afgesproken tot we over jou gingen praten gisteren. Ik liet haar binnen en opeens kreeg ze telefoon van het ziekenhuis dat je was binnengebracht. Ze wou eerst zonder mij komen maar ik heb haar toch kunnen overtuigen om mij mee te nemen. En dat is het zo een beetje”, ze hij. “Je had er niet zo lang mee moeten wachten om dit te vertellen. En ik heb het tegen jullie allebei en niet tegen één iemand. “, zei ik. “Wees toch gewoon blij da je je echte vader nu kent en de waarheid ook.”, riep mijn moeder.
“Ik wil wel blij zijn maar hoe kan ik blij zij als jullie jarenlang tegen me gelogen hebben? Jullie hebben me jaren lang hebben doen geloven dat Bram mijn echte vader is? Ik weet mijn echte vader zijn naam niet eens”, riep ik terug. “ Ik heet Jeff”, zei de man die dus mijn vader bleek te zijn. Als ik niet zoveel pijn had, zou ik weggelopen zijn. “Kunnen jullie me vandaag alleen laten?” vroeg ik. “Maar Lieke we laten je hier niet helemaal alleen liggen.” Ik vroeg aan mijn moeder of ze wou vragen of Mia zou kunnen langskomen. Mijn moeder en mijn echte vader vertrokken. Nu lag ik nog even alleen. Ik ging maar even wat tv kijken. Opeens ging mijn kamerdeur zachtjes open. “Lieke”, hoorde ik iemand brullen. Het was Mia die heel vrolijk de kamer binnenkwam gelopen. “Hoe is het met ej?”, vroeg ze. “Eerlijk gezegd heb ik me al me veel beter gevoeld”, antwoorde ik. “Je moeder heeft gezegd dat ik later nog we krijg te horen wat er gebeurd is. Ik vond het echt doodeng toen de politie je opeens meenam.”, zei ze. Ik verontschuldigde me. Na wat kletsen en spelletjes spelen was het bezoekuur gedaan en moest Mia helaas vertrekken. We namen afscheid en ze gaf me nog een gelukpoppetje in de hoop dat me niks meer zou overkomen zei ze. De rest van de avond heb ik nog nagedacht over wat Jeff en mij moeder me vandaag hadden verteld. Zou het echt waar zijn? Ze zullen toch niet liegen hierover? Heel dat nacht heb ik aan zitten denken. Slapen kon ik toch niet doen omdat ik dan steeds weer een nachtmerrie had over wat er gebeurd was.