Ontvoerd. deel 9

Ik zuchtte. En toen kwam er een auto. Hij stopte toen hij bij me was en er ging en de bestuurder deed het raam open. “Hallo meisje, weet u misschien de weg naar de Street25, een nachtclub? vroeg de man die het raam open deed. “Nou, je gaat hier naar links en dan de volgende naar recht dan bij het rondpunt moet je de derde afslag nemen en vervolgens de tweede afslag naar rechts.”, antwoorde ik. “Bedankt meisje”, zei hij. Ik hoorde hem ook nog nu roepen maar ik liep gewoon door. Opeens kon ik niet meer verder lopen en zag ik een busje de straat in rijden. Ik wou rennen maar dat ging niet omdat twee mannen me stevig vasthielden. Ik begon te spartellen maar het had geen nut. Ik werd het busje ingegooid. Daarna bonden ze mijn benen aan elkaar vast. “Is dat niet het meisje van toen we bij mevr. Breugens waren?”, vroeg iemand. Ik reageerde: “Ja dat was ik. mevr. Breugens is toevallig mijn buurvrouw.” Ik had beter niks gezegd. Ze hadden nu namelijk met plakband mijn mond dichtgeplakt. “Zouden we haar niet gewoon loslaten omdat ze mevr. Breugens kent?” vroeg iemand. “Denk eens na”, riep een andere heel boos, “als we haar nu laten gaan dan gaat ze naar de politie en verteld ze alles.” Ik schudde mijn hoofd met als gevolg da ik een klap tegen mijn hoofd kreeg. Ik keek eens goed naar de jongens en zag dat er maar 3 jongens waren. één bestuurder en de andere twee zaten naast mij en hielden me in de gaten. Ik vroeg me af of ik misschien wel kon glippen. Ik dacht er opeens aan dat er een zakmes in mijn broekzak en mijn gsm. De jongens waren nog verder aan het discussiëren om mij. Ik had nu tijd om iemand te bellen en gelukkig hoorden de jongens ij niet. ik typte snel Help!! ontv.  Lieke . En verzenden. Ik had geen idee naar wie ik het bericht stuurde omdat ik gewoon een nummer uit mijn contactenlijst had gepakt. Verder de weg was ik stil.
Ondertussen bij Mia thuis.
“Mama, ik kan nog steeds niet geloven dat Liek er iets mee te maken heeft”, zei Mia tegen haar moeder. “Ze zal er niks mee te maken hebben hoor. Morgen is ze vast gewoon weer thuis.”, zei haar moeder terug. Buuz Buuz Buuz. “Dat is jou gsm”, zei Mia tegen haar moeder. “Het is van Lieke”, zei haar moeder vrolijk terug. Na een kleine stilte vroeg Mia of ze mocht weten wat ze gestuurd had. Ze liet het bericht aan Mia zien. Ze schrikte. “Kom we moeten de politie bellen”, zei haar moeder. “Mams daar is geen tijd voor doe dat in de auto maar. Het is een wit busje als het dezelfde mensen zijn die Lisa toen ontvoerd hadden. Toen ze in de auto zaten belde Mia’s moeder toch de politie maar de politie geloofde het niet en wou er niet verder op ingaan. Mia en haar moeder bleven rondrijden en zoeken naar een wit busje. Ook hadden ze Lieke haar ouders gebeld en zij gingen ook zoeken.
Bij Lieke
Hopelijk heeft diegene mijn bericht gehad. De jongens zijn nog steeds met elkaar aan het discussiëren. Nog steeds over mij maar nu over wat ze precies met me zullen doen. Het busje ging trager rijden en ik zag dat we trager reden omdat er file was waarschijnlijk. Ik maakte er gebruik van en prutste het zakmes uit mijn broekzak. Ik sloeg één van de jongens en toen hij met zijn hoofd schudde sneed ik in zijn beide benen die al snel vol zaten met bloed. De andere jongen probeerde het zakmes van mij af te maken maar dat lukte hem niet en ik sneed hem ook in zijn benen. “Wat gebeurt er?”, vroeg de jongen die reed. Ik zei niks en de jongen keek naar achter. “Godverdomme!”, brulde hij toen hij zag wat ik had gedaan. Hij deed meteen de deur op slot zodat ik toch niet uit de auto kon gaan. De andere twee jongens waren wat bijgekomen maar toen ze mij wilden vastpakken sneed ik hun nu ook in hun armen zodat ze neervielen. Ik had geen idee of ze bewusteloos waren maar dat maakte me nu even niks uit. Er was geen raam of iets anders tussen de bestuurder van het busje en mij. Ik ging van voor bij de jongen zitten en vroeg eerst vriendelijk of ik weg mocht. Natuurlijk zei hij heel luid dat ik niet weg mocht gaan. “Dan maar op de moeilijke manier”, zei ik. “Zoals je wilt”, zei hij. Hij pakte een pistool tevoorschijn. Ik schrikte. Maar omdat hij op de weg moest letten kon ik al snel hem ook in zijn bene snijden en in zijn armen zodat hij het bewustzijn verloor. Daarvoor schoot hij wel in mijn been wat zeer doet maar nu kan ik tenminste weg uit deze bus. Ik duwde op het knopje zodat de deuren weer open konden en stapte uit de bus. Ik stond nu op de weg en liep naar de kant. Ik stak mijn duim uit in de hoop dat iemand me mee wilde nemen. Ze zouden waarschijnlijk ook zien dat ik een kogel in mijn been heb misschien wilt iemand me wel nar het ziekenhuis brengen. Niemand stopte en ik liep verder omdat ik bang was dat één van de jongens van in dat busje me misschien achterna kwam. Na 5minuten te lopen zag ik een auto die net wou vertrekken en ging ervoor staan. De vrouw achter het stuur riep naar me dat ik aan de kant moest gaan. “Mevrouw wilt u me asjeblieft naar een ziekenhuis brengen? Ik heb een kogel in mijn been en het begint steeds meer pijn te doen.”, zei ik. “Tuurlijk kom er maar in en sorry dat ik boos werd. Ik had niet gezien dat je een kogel in je been hebt.”, zei ze vriendelijk terug. Dat valt ook niet op? De vrouw legde een laken op de achterbank waarop ik mocht gaan liggen. Toen we bij het ziekenhuis aankwamen viel ik op de grond. En verloor het bewustzijn.