Ontvoerd. deel 8

De moeder van Mia deed de deur open. Het was de politie. Ze waren met twee. Ik dacht meteen aan het berichtje. Ik liep naar de achterdeur en rende door de deur naar buiten. Opeens voelde ik iemand die mijn hand vastnam. “Lieke, waarom rent u weg van ons? vroeg één van de agenten. Ik zweeg. De politie nam me mee naar de politieauto. Ik keek nog even naar Mia en ik zag dat ze een traan in haar ogen had. Toen we wegreden in de auto keek Mia nog even na een zwaaide. We gingen naar het politiekantoor. De hele weg was het stil.
Toen we binnengingen in het politiebureau zag ik mijn ouders. Ik wou naar mijn ouders lopen. Ik probeerde me los te maken. Het lukte niet. "Laat me asjeblieft even naar mijn ouders gaan agent”, zei ik. "Sorry juffrouw dat mag niet", zei één van de agenten terug. "Maar het zijn mijn ouders!" brulde ik. De agenten negeerde me en mijn ouders zeiden ook niks. Ik zuchtte. Uiteindelijk gingen we een kamer binnen. Er stond gewoon een tafel en 4 stoelen. Er zaten 2 personen op de stoelen aan één kant van de tafel. “Komt u maar zitten juffrouw”, zei één van de personen. Het was een man en een vrouw die daar zaten. Ik ging rustig zitten. “Hallo, Ik ben Inspecteur Kevin Vandenbroucke en dat is mijn collega Inspecteur Jolien Decocke. Wij leiden het onderzoek naar u verdwenen vriendin Lisa Delokke.”, zei de man. “Hallo, Mag ik misschien vragen waarom ik hier ben?” vroeg ik. “Nou juffrouw Motana we hebben u even nodig om wat vragen te stellen” zei Inspecteur Decocke. “Noem ma maar Lotte”, zei ik. “Nou, juffrouw Motana waarom liep u eigenlijk zo snel weg toen we aanbelde bij u vriendin Mia Cockelaar?” vroeg inspecteur Vandenbroucke. Ik antwoorde maar : “Mijn ouders hadden al een bericht gestuurd en aangezien ze dat bijna nooit doen vond ik dat best eng. Mia zei dat het niks zou zijn maar toen de bel ging schoot ik in paniek en wou ik gewoon weggaan zonder er bij na te denken.” “Oké, en u weet zeker dat het er niks mee te maken heeft dat u juffrouw Lisa Delokke misschien heeft ontvoerd of laten ontvoeren?”, vroeg inspecteur Vandenbroucke. “Kom op, Denkt u nu echt dat ik er iets mee te maken heb? Ik ben godverdomme zelf bijna ontvoerd geweest en omdat jij geen idee hebt wie haar heeft ontvoerd, kom je nu lekker naar mij om even te zeggen dat ik het ben? Het is mijn vriendin. IK zou haar nooit pijn doen of ontvoeren of wat dan ook”, zei ik. “Juffrouw Montana, jij bent de enige die erbij betrokken was en wat doe je nu? Je neemt je gewone leven weer gewoon op. Ik bedoel als je normaal bijna ontvoerd bent dan zoek je toch bij de politie voor wat bescherming? En leg dan eens uit waarom je nu was gaan lopen?” zei een inspecteur. “Ik heb toch al uitgelegd waarom ik ben gaan lopen. En ja oké ik heb geen hulp gezocht maar mijnouders zijn wel naar jullie gekomen samen met de ouders van Lisa. En het is niet omdat u niet weet wat echte vriendschap is dat ik dat niet weet.” antwoordde ik maar.
“Als ik jou was zou ik maar op je laat laten juffrouw”, zei Jolien. Daarna zei Kevin weer iets namelijk : “Weet je Lieke je hebt je gewoon verdacht gemaakt en jij bent kunnen vluchten het bos in terwijl je zelf zei dat jij en Lisa het bos daar vanbuiten kenden.” “Dat klopt”, antwoordde ik hem, “Maar je moet ook begrijpen dat ik eerder ben weggelopen. Ik ben namelijk weggelopen terwijl Lisa zat te kijken en bang was voor wat er ging gebeuren. Maar ik heb dit alles toch al eens uitgelegd?” “Maar u bent zo verdacht en er zijn niet veel mogelijkheden maar u moet wel begrijpen dat u één van de weinige mogelijkheden bent als je snapt wat ik hiermee bedoel.”, zei Kevin.
Ik zei maar dat ik het snapte dat ze mij verdenken maar dat het niet leuk is als mensen denken dat jij je beste vriendin hebt ontvoerd.
Ik heb vele uren vragen moeten beantwoorden en verklaringen moeten afleggen. Maar nu is het eindelijk gedaan. Ik keek op de klok en zag dat het al elf uur ’s avonds was. Kevin en Jolien zijn ondertussen even weggegaan om wat te bespreken. Ik hoorde een deur opengaan. “Lotte je mag naar huis”, zei Jolien heel blij. Ik denk dat Jolien echt gelooft dat ik er niks mee te maken heb maar Kevin daarentegen, hij zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ik hier moest blijven en bekende. Maar ik heb niks te bekennen dus dat zal ik nooit kunnen doen.
“Je mag alleen weg omdat je hier niet mag blijven als het aan mij lag dan moest je de dacht hier door brengen en misschien wel je hele leven”, zei Kevin. Ik gaf er niet zoveel aandacht aan. Jolien zei wel tegen Kevin dat hij wat beleefder moest doen tegen mij en terecht eigenlijk. Ik liep heel blij het politiekantoor uit. Ik was blij dat ik niet op het politiebureau moest blijven. Jolien wou me eerst naar huis brengen maar ik wou liever te voet naar huis gaan. Ik zei daag tegen Jolien en keek Kevin gemeen aan. Daarna slenterde ik naar huis. Toen ik bij de plek was waar Lisa ontvoerd was, bleef ik staan.