Jasper loves you.

Carlisle lachte even. Ik gaf Jasper een klein tikje met mijn hand. Jasper ging in de stoel naast mijn bed zitten. 'Arya, uit de onderzoeken is niets verdachts gevonden. Heb jij nog iets gemerkt?' Vroeg hij. 'Nee,ik heb niets opgemerkt . 'Antwoordde ik. Carlisle knikte. 'Binnen een halfuurtje mag je weg uit het ziekenhuis.' Carlisle wou de kamer uit lopen toen mij iets op viel. 'Carlisle, wanneer mag ik weer beginnen met lopen?' Carlisle draaide zich om en trok verbaasd zijn wenkbrauw op. 'Je loopt graag?' Vroeg hij. Ik knikte. 'Je moet wel beloven dat je het rustig aan doet.' Zei Carlisle. 'Wat versta je onder " rustig aan doen"?' Vroeg ik. Mijn rustig aandoen was maar een uurtje rennen op volle snelheid. Maar daar zou hij vast niet akkoord mee zijn. 'Ik versta onder rustig aandoen , max 10 min rennen.' Wat zei hij? Maar tien min! Misschien moesten ze zijn hersenen even testen! 'Is er iets?' Vroeg Carlisle. 'Maar 10 minuten?' Ik legde nadruk op het woordje maar. 'Ja , 10 minuten max.' Was zijn antwoord . 'Nou jou rustig aandoen is wel aders dan de mijne.'zei ik zachtjes. Plots begon Jasper te lachen. Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Wat is er?'vroeg ik. Mijn wantrouwen werd met de minuut groter. 'Wat is jou rustig aandoen dan?'vroeg Jasper met twinkelingen in zijn ogen. Ik kreeg een klein lachje op mijn gezicht. 'Nou, gewoon een uurtje rennen op mijn tempo is rustig aandoen.' Je moest hen gezicht zien. Ze keken bijden boos. 'Je rent maar 10 minuten max Arya. Je mag dan geen pijn voelen maar je ribben moeten wel goed genezen.' Zei Carlisle. Nou, ze kunnen me wel niet controleren als ik nu 10 minuten ren of een uur. 'Ik zal het ook je ouders zeggen.' Wat? Nou daar gaat mijn plan. Carlisle ging naar buiten. 'Jij was niet van plan om maar 10 minuten te rennen hé?'vroeg Jasper. 'Wat verwacht je dat ik antwoord?' 'Hij glimlachte. 'Arya, je moet je niet bewijzen. Als je pijn hebt kun je het me gewoon vertellen hoor.' Zei hij. 'Ik heb geen pijn Jasper. Wanneer ga jij dat geloven?' 'Ik ben gewoon bezorgd' was zijn antwoord. 'Misschien te bezorgd?' Er verscheen een lachje op zijn gezicht. 'Mag ik mijn kussen terug?' 'Waarom?' Vroeg hij wantrouw toen hij mijn kussen gaf. 'Om hem tegen jouw te smijten.' Was mijn luchtig antwoord. Ik smeet mijn kussen naar Jasper. En Jasper smeet hem naar mij en ik terug naar hem...

Twee weken later

Eindelijk! Ik mag weer gaan turnen! Ik mocht van Carlisle de eerste weken niet gaan turnen en nu mag ik weer gaan turnen! Nu zie ik Jasper weer! Mijn ouders hadden een regeling getroffen voor mij. Nu bleef ik twee weken bij mijn moeder en dan weer twee weken bij mijn vader. Ik kon mij daar wel in vinden. Van mijn ouders had ik ook een auto gekregen. Een Masda 5. Hij was wel groot maar wel handig. Ik maakte snel mijn zak en vertrok naar school. In La Puch ging alles veel beter. Ik had nieuwe vrienden. Sarah en Elisa waren mijn beste vrienden. Ik parkeerde mijn auto en liep naar de turnzaal. Ik liep de kleedkamer in en werd begroet door de meisjes. Hier had ik ook vrienden. Ik liep Samen met Lucy en Louise de kleedkamer uit. 'Weten jullie wat we gaan doen?' Vroeg Lucy. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee ik weet het niet.' Antwoordde ik. 'Pstttt Jasper Hale kijkt naar je.' Fluisterde Louise tegen mij. Ik draaide mijn hoofd in de richting waarin ze wees. En ik keek recht in zijn ogen. 'Vinden jullie het erg als ik even gedag ga zeggen?' Vroeg ik ze. 'Nee doe maar.' Zeiden ze in koor waar door we dubbel lagen van het lachen. 'Tot straks.' Zei ik tegen ze. Ik liep naar Jasper.

'Hey.' Begroette ik hem. 'Hoi. Gaat alles goed met je?' Vroeg hij. Ik knikte. 'Alles gaat nu veel beter, lief dat je het vraagt.' Glimlachte ik. Hij kreeg ook een glimlach op zijn gezicht . 'Klopt het dat mijn zus Alice je gisteren heeft gezien in de stad?' 'Ja dat klopt. Mijn ouders hebben een regeling getroffen met elkaar. Ik blijf twee weken bij mijn moeder in La Puch en twee weken bij mijn vader in Forks. Ik ben gisteren naar mijn vader gegaan.' Ik glimlachte naar hem. 'Zo Arya, hoe gaat het met jou?' Ik keek recht in het gezicht van Emmett. 'Met mij gaat het prima. En met jou?' 'Goed. Heb je Carlisles raad opgevolgd?' Vroeg hij. 'Min of meer.' Emmett grinnikte. 'Weten jullie wat we gaan doen?' Vroeg ik ze. 'We gaan weeral rennen.' Was Jaspers antwoord. 'Echt?' Ik voelde me op slag vrolijker. Rennen! 'Maar wel per twee.' Beëindigde Emmett Jaspers antwoord. 'Ik heb plots een schitterend idee!' Riep Emmett enthousiast uit. 'Jasper, we moeten vluchten! Emmett gebruikt zijn hersenen!' 'Zeg!!' Riep Emmett beledigd uit. Jasper en ik lachten om Emmetts gezicht. 'Wacht maar tot je thuis bent Jasper !' Zei Emmett dreigend. 'Nu ben ik bang.' Zei Jasper nonchalant. 'De turn les gaat beginnen.' Zei ik nadat de leraar ons bij een riep. 'Kom.'zei Jasper. Hij legde zijn arm op mijn heup toen we naar de leraar liepen. Ik bloosde lichtjes.

We moesten inderdaad lopen, per twee. Ik ging met Jasper samen lopen. Het was heel gezellig. Toen ik de kleedkamer binnen liep stonden Lucy en Louise. Met een grijns van hier tot in Tokio op mij te wachten. Ik liep naar ze toe. 'Jij en Jasper hé?' Het was meer een vaststelling dan een vraag. Ik knikte. 'We dachten het al. Jasper was de afgelopen weken stiller dan anders en nu jij er bent , straalt hij hele maal.' Zei Lucy tegen mij. Er verscheen en lach op mijn gezicht. 'Echt?' Vroeg ik. 'Ja, duh!' Zei Louise. De lach op mijn gezicht werd groter. We kleden ons snel om en liepen lachend de kleedkamer uit. 'Ik moet door. Tot volgende week!' Zei ik tegen ze. Ik zwaaide nog naar ze voor ik weg reed.

Toen ik in La Puch kwam liep ik snel naar mijn kluisje . Maar iemand liep tegen mijn kluisje en mijn vingers zaten er bijna tussen. 'Gek! Pas toch eens op!' Zei ik boos tegen de gene die verantwoordelijk was. Hij draaide geschrokken zich om. 'Sorry het was mijn bedoeling niet.' Stamelde hij. Toen hij in mijn ogen keek , leek het alsof hij verbaasd was. Plotseling kwam er een liefdevolle blik in zijn ogen. 'Ik moet weg.' Zei ik snel. De jongen keek mij na. Er liep een rilling over mijn rug.