Hoofdstuk 1

Hanna
Ergens hoorde ik een deur piepen. Sinds wanneer waren hier mensen?
Voetstappen klonken luid en duidelijk op de gang. Wat zou er aan de hand zijn?
Het geluid van een opengaande deur klonk schel, het was mijn deur.
Verschrikt keek ik op van mijn computer. In de deuropening stonden een jongen en een vrouw van de Staat.
‘Dit is Jake, jij moet hem inwerken.’ De opdringerig stem van de vrouw vulde de hele ruimte.
‘Maar ik..,’
‘Jij niets, jij werkt hem gewoon in.’ De vrouw duwde Jake in de mijn richting. Ze draaide zich weer om en ze gooide de deur achter haar dicht.
‘Hallo Jake,’ groette ik hem verontwaardigd. Hadden ze mij niet even kunnen informeren? Ik had nog nooit iemand ingewerkt.
‘Hallo,’ groette Jake me, ‘die vrouw is niet helemaal goed in haar hoofd.’
‘Nee, inderdaad,’ grinnikte ik.
‘Ik ben op zoek naar een baan, dus ik ben maar gaan informeren bij de Staat, ik kwam hier uit,’ vertelde Jake me. Dus hij was op zoek naar een baan? Vreemd.
‘Maar je mag toch maar één baan doen vanaf je tiende?’
‘Dit is mijn eerste baan.’
‘Oh.’ Ik snapte er niks meer van, als je tien jaar was moest je je ouders verlaten en een baan zoeken. Ik schatte Jake zeker niet op tien jaar.
‘Ik woon hier pas sinds kort,’ legde Jake me uit. Verbaasd keek ik hem aan, hoe kon dat nou?
‘Moeten we niet gaan werken?’ vroeg Jake, hij had het er duidelijk ongemakkelijk mee. Toch wilde ik nog een heleboel over Jake weten, dus ik nam mezelf voor om hem dat een andere keer te vragen.

Jake
Ik had er enorm tegen opgezien, maar ik had het toch gedaan.
Speciaal voor mijn ouders.
De vrouw die mij naar Hanna bracht, was verschrikkelijk en meteen begreep ik wat mijn ouders bedoelden. De hele Staat was onzinnig.
Toen Hanna over mij begon, had ik het daar erg ongemakkelijk mee. Ik kon haar nog niet te veel vertellen. Ze zou er vanzelf wel achter komen.
‘Snap je het een beetje?’ Ik schrok wakker uit mijn gedachten en ik keek in het vragende gezicht van Hanna.
‘Niet echt,’ gaf ik toe.
Hanna zuchtte en wierp een boze blik op me.

Hanna
Waar zat die Jake toch met zijn gedachten? Ik ergerde me enorm aan hem. Het leek net alsof hij niet eens naar mijn uitleg luisterde. En als hij dan toevallig wel luisterde, snapte hij het niet.
‘Jake, let even op,’ snauwde ik hem voor de zoveelste keer toe.
‘Sorry,’ antwoordde hij.
Zo ging het ongeveer de hele tijd.
‘Jake, waar zit jij met je gedachten?’ vroeg ik uit pure frustratie. Jake dacht even na.
‘Ik denk aan thuis,’ gaf hij toen toe.
‘Hoe bedoel je aan thuis?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ik kom ergens anders vandaan, niet uit dit land,’ bekende Jake onverwachts. Uit een ander land? Verbaasd keek ik Jake aan. De Staat was toch het enige land? Dat had ik op school geleerd.
‘Er bestaat toch maar één land?’ Jake leek zijn wenkbrauwen te fronsen nadat ik dat gezegd had. Ik vond het maar raar, volgens mij loog Jake.
‘Jij moet nog heel veel leren,’ verzuchtte Jake. Waar sloeg dat nou weer op? Ik had al een hele boel geleerd, ik was immers tot mijn tiende naar school geweest.
‘Jij moet ook nog heel veel leren,’ snauwde ik Jake kwaad toe en ik richtte mijn blik weer op het scherm.
‘Hanna?’ vroeg Jake onverwachts. Ik ergerde me eraan, kon hij niet even opletten?
‘Ja,’ antwoordde ik toch maar, uit beleefdheid.
‘Je moet weten dat er meer is dan alleen maar de Staat.’
Ik antwoordde niet, ik geloofde er toch niet in. Al maakten de woorden van Jake wel een diepe indruk op me. Wat als er wel meer was dan alleen de Staat?