Vampire Venom ~ Twilight Story ~ 2 ~

Bite me Alice. Bite me!
Voorzichtig stop ik voor het huis van Edward. Ik heb steeds in de gaten gehouden dat Charlie mij niet zou achtervolgen. Arme Charlie, liegen tegen hem is pijnlijk.. Maar als ik Edward wil zien..
Meteen word de deur open gedaan.
‘Waar bleef je nou.’ Zegt Alice lachend, Edward staat als een geest naast haar.
Ik sluit de oranje wagen af, en loop voorzichtig richting het huis van de Cullens.
‘Ik weet niet, Charlie hield me op.’ Zeg ik onzeker. Edward lacht door zijn neus, en komt eruit als een soort knor. ‘Ja, dat telefoontje van jou was erg leuk. Sinds wanneer word ons telefoon nummer verward met dat van Jessica.’
‘Wat denk je, slimmerd. Ik moest Charlie op een dwaalspoor brengen.’
Alice kijkt van Edward naar mij, en dan weer terug.
‘Jaa Edward, ze is niet zo dom.’ Grinnikt ze.
‘En bedankt.’ Reageer ik beledigd. ‘Nou sorry hoor.’ Reageert Alice, terwijl ze op mij af komt en een verpletterende knuffel geeft.
‘Hmph, het is al goed.’ Lach ik in de greep.
Edward kijkt ineens in het rond, zijn ogen kleuren donkerder dan het zou moeten zijn, en ook Alice verstijft terwijl ze mij los laat.
‘Naar binnen.’ Zegt Edward nors, en trekt mij mee.
‘Wat?’ Zeg ik verbaast, terwijl ik met sterke handen naar binnen word geduwd.
Alice kijkt langs het gordijn naar de weg onder het huis.
‘Ze komen nader. En ze zijn niet blij.’ Zegt ze in een trance.
‘Ze denken dat wij Bella hebben ontvoert. Ik kon hun gedachte horen.’ Edward trekt mij stevig tegen zijn borst.
‘Wie?’ Vraag ik bang, terwijl ik mijn armen om Edward’s middel heen sla.
‘De wolven.’ Reageert Jasper, van een afstandje. Ik had hem nog niet eens opgemerkt.
‘Wacht, Jacob? Is het Jacob?’ Alice knikt, terwijl ze van het raam weg gaat.
‘Hij doet mij toch niets.’ Zeg ik bluffend. ‘Denk je dat?’ Zegt Edward in een donkere stem, een rilling gaat over mijn rug.
‘Bella, er is een ding, dat ik haat. En dat moest je nou onderhand wel weten.’ Edward laat mij los, en maakt de deur open.
‘Edward!’ Roep ik verbaast, terwijl ik achter hem aan loop. ‘Blijf hier,’ Is zijn koude antwoord. Ik word tegen gehouden door Alice, die mij zacht mee trekt naar de woonkamer.
‘Het komt goed, Edward weet wat hij doet.’ Ik blijf kijken naar de gang, waar mijn geliefde Edward staat.
Een honden huil, de haren gaan recht overeind staan. Ik wil opstaan, maar Alice houd me tegen. ‘Laat hem.’ Zegt ze kalm. Haar blik, lijkt weer in een trance. Ze is weer naar de toekomst aan het kijken.
Ineens staat ze vliegends vlug op, ook Jasper schiet haar achterna.
Als een zombie, kijk ik om het hoekje, en zie van schrik geen Edward, ook geen Alice of Jasper.

‘Edward?’ Roep ik angstig, een ijskoude hand op mijn schouder, en ik gil het uit.
‘Rustig maar.’ Esme draait mij om, en haar ogen kalmeren mij.
‘Wat zijn ze aan het doen Esme? Alsjeblieft, ik wil niet dat Edward gewond raakt! Jacob is heel sterk! Hij heeft Laurent gedood!’ Roep ik angstig, Esme trekt me alleen maar dichter naar me toe.
‘Edward weet wat hij doet.’ Ineens schrik ik op, de wolven.
Ik hoor, dat het gevecht buiten het huis plaats vind. Waarom komt Jacob nou hier? Waarom vechten ze ineens? Wat is het, dat Edward bedoelde met mij ontvoeren?!
Glas breekt, ik verstop me in Esme’s borst. Ook zij, verlamt van angst. Voorzichtig, draai ik mij om, en zie de ogen van een wolf nader komen. Esme trekt mij langzaam mee naar buiten.
‘Ik lijd hem af, REN Bella!’ Esme gooit de deur dicht, en ik hoor het gevecht nog steeds, als ik begin te rennen stop ik. Tegenover mij, staat een goudbruine wolf. Ogen zo sterk op mij gericht, hier valt geen ontsnappen meer aan. Ik verroer me niet.
‘Jacob..’ Fluister ik zacht, de wolf blijft roerloos, naar mij kijken.
Geritsel achter mij, ik draai me schichtig om. Uit elke hoek, komt een wolf geslopen.
Mijn hart bonst zowat in mijn keel, ik laat mijn armen langs mijn zij vallen. Als overgave.
Dan, flitst er iets in mijn hoofd. Edward!
Woede vult mijn aders, en ik ga in een beschermende positie staan.
‘Wat hebben jullie met Edward gedaan!’ Schreeuw ik kwaad.
De wolven komen nog dichterbij, eentje springt, en ik maak me klaar voor pijn.

Maar die pijn, komt niet.
Voorzichtig open ik één oog. Om mij heen, staan in een cirkel, Carlisle, Esme, Alice, Jasper, Emmet, en Rosalie. Maar een iemand ontbreekt.
‘Edward..’ Fluister ik bang, de wolven deinzen weg, stuk voor stuk springen ze het duistere bos in. Ik voel armen om mij heen, die van Esme en Alice.
‘Gaat het?’ Ik hoor de bezorgdheid in hun stem. ‘Ja.’ Kraak ik nerveus.
Schichtig kijk ik om mij heen. ‘Edward?’ Roep ik, geen antwoord.
Alice sluit haar ogen, en neemt een diepe teug lucht naar binnen.
Haar ogen schieten open, en kijken richting het bos.
‘Hij is bij de wolven, ze hebben hem omsingeld!’ Ze grijpt Jaspers hand, en trekt hem ook mee het duistere bos in.
Angst kruipt op mij. Edward.. Als ze hem wat aan doen!
‘Rustig maar Bella,’ Esme houd me dicht tegen haar aan. ‘Kalmeer, het komt goed.’
Blijkbaar had ik het niet in de gaten, maar mijn handen trillen. Als Jacob hem maar een ding aandoet.. Dan zweer ik, dat Alice mij maar moet bijten.