Vampire Venom ~ Twilight Story ~ 1 ~

The Nightmare
‘Edward!’ Wanhopig zoek ik met mijn handen naar hem, zonder resultaat. De bossen kijken mij beangstigend aan, nogmaals, probeer ik hem te roepen.
‘Bella, ren nu het nog kan! Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb!’ Klinkt een stem rechts van mij. Jacob, ik grijp hem angstig tegen mij aan.
‘Jacob, ik kan hem niet vinden. Hij is weg, hij is weg! Hij laat me weer alleen Jacob..’ De woorden waren eruit voordat ik er aan dacht. Hij was weg, en alweer, laat hij niets achter. Geen sporen, geen foto’s. Alleen een lege plek in mijn hart.
‘Wie is weg?’ Jacob kijkt mij op de een of andere manier hongerig aan.
‘Edward, Edward.. Hij is weg, alsjeblieft Jacob, laat mij nu ook niet alleen.’
‘Bella, ik waarschuw je. Het is goed als hij weg is.’ Iets in Jacobs ogen, maakt mij bang. Een glim, iets waardoor hij Jacob niet is.
‘Jacob, alsjeblieft..’ Smeek ik, maar de Jacob die ik ken is niet meer. In een vlam is hij opgegaan. Mijn ogen worden groot, een lange vrouw, wit als sneeuw. Vurig rood haar, houd mijn hand vast. Haar ogen staan donker, hongerig.
‘Rustig maar Bella, ik doe je heus geen pijn.’ Zegt haar ijskoude stem.
‘NEE!’

Met een verfrommelde schreeuw duik ik omhoog in mijn bed. Angstig, laat ik het kussen nog niet los. Charlie komt stormend naar binnen.
‘Bella!’ Hij komt troostend naast me zitten. ‘Heb je weer gedroomt?’
Hah, gedroomd. Een nachtmerrie zal hij zeker bedoelen.
Verlamt van angst, knik ik.
‘Wat gebeurde er..?’ Vraagt hij nieuwsgierig.
‘Ik – Ik weet het niet meer.’ Lieg ik, goh, wat ben ik goed in liegen. Tegen een politie agent nog wel.
‘Een ontbijt zal je goed doen.’ Hij pakt het kussen tussen mijn greep vandaan, en legt hij op het voeteneind.
Stijf als ik ben, klim ik uit bed, en loop gedachteloos achter hem aan. Victoria spookt nu al een tijdje door mijn dromen. Als een soort waarschuwing. Steeds weer, verschijnt Jacob er. Maar geen Edward. Hoelang ik ook roep, schreeuw, huil. Geen enkele verschijning. Daarom ben ik ook zo vaak bij hem. Om hem niet te verliezen.

De geur van een omelet laat mij uit mijn gedachte komen. Ik hoop dat hij niet verbrand, en dat de brandweer moet komen voor een verbrand eitje. Dat was me een ervaring..
‘Wat ga je vandaag doen Bell.’ Glimlacht Charlie, als hij van zijn ei omkijkt.
‘Als je het ei goed bakt, zodat ik niet ziek word. Ga ik naar Jessica.’
Jessica, gelukkig nog steeds het zelfde zoals voorheen.
‘Ha-ha. Komisch hoor.’
Inderdaad, heel erg komisch. Vooral omdat hij niet kan koken.
‘Zo.’ Hij legt het omelet heel voorzichtig op mijn bord. Tot mijn verbazing ziet het er goed uit. Misschien is er toch verandering in zijn kookkunsten.
Ik grinnik, en neem een hap.
‘Wat is er zo grappig?’ Charlie kijkt mij grijnzend aan.
‘Oh - niets hoor.’

Als ik het ei op heb, sta ik voorzichtig op uit mijn stoel.
‘Nou, papa. Ik ga naar Jessica.’ Ik was mijn bord af, en zet de stoel goed.
‘Bel je haar niet even, om te laten weten dat je langs komt?’ Hé verdorie. Ik bel Edward wel.
Ik hoor de telefoon aan de andere kant overgaan, en ineens een click.
‘Met Carlisle Cullen.’ Klinkt het aan de andere lijn.
‘Hallo, met Bella. Is Jessica thuis?’
‘Jessica? Ik denk dat je verkeert verbonden bent, Bella.’
‘Ja? Oké. Zeg dat ik er aan kom.’ Praat ik vrolijk verder. Ik voel de ogen van Charlie in mijn rug gedrukt.
‘Bella, over wie heb je het? Moet ik tegen Edward zeggen dat je er aan komt?’ Carlisle klinkt verbaast, maar ook verward.
‘Ja, doe maar.’ Ik trap mezelf in mijn gedachte. Slim hoor, Bella.
‘Nou, tot zo dan maar. Ik laat Edward je wel ophalen dan.’
‘Nee!’ Roep ik ineens angstig door de telefoon.
‘Oké oké, niet zo schreeuwen. Je maakt vampieren nog wakker.’ Geestig, heel geestig Carlisle..
‘Ik kom naar jullie toe.’ Zeg ik met een grijns.
‘Nou, vooruit dan maar. Ik zeg Edward wel dat je eraan komt.’
‘Goed, dankjewel. Daag!’ Ik druk de telefoon uit, en nog steeds, voel ik de ogen van Charlie in mijn rug gedrukt.
‘En? Was het goed?’ Klinkt zijn stem nieuwsgierig.
‘Ja. Ik ga er nu meteen naartoe.’


Alsjeblieft Reacties? xd