Part Four

'Ze komt bij!' wordt er geroepen. Wie komt bij? Wacht, bedoelen ze mij? Ik denk het. Oh god, praat ik nu met mezelf? Ja dus. Waarom vraag ik dingen als ik zelf het antwoord geef? Oké, nu moet ik echt ophouden. Ik probeer mijn ogen te openen wat moeilijk gaat. Met mijn ogen tot spleetjes geknepen onderzoek ik de wazige omgeving en neem het in me op. Een huiskamer of zo? Ik zie een tafel, televisie, een kast en een stoel en neem aan dat ik op de bank lig. 'Gaat het?'
Ik schrik niet, maar toch had ik die plotselinge stem niet verwacht. Het lukt me een beetje het beeld scherp te stellen en zie Jake dan over me heen gebogen. Huh, Jake? ´Ja, beetje duizelig.' Ik tover met moeite een glimlach op mijn gezicht. 'Waar ben ik eigenlijk?' vraag ik.
'In mijn huis,' zegt hij, ietwat gniffelend. 'Vind je het wat?'
'Oh, ja hoor.' zeg ik. Maar dan herinner ik me opeens wat: 'Wacht, was jij niet bij je vriendin in Amsterdam?'
'Ja, maar ze was niet thuis.' grijnst hij.
'Jammer.'
'Ja. Maar bekijk het positief. Als ik daar nog was lag jij daar nu nog, zonder jas te rillen,' knipoogt Jake me toe.
'Waar?' vraag ik onbegrijpend.
'Bij het bos, je bent flauwgevallen. Althans, dat denk ik. Ik liep langs, zag je liggen en nam je mee.'
´Dank je,´ breng ik uit voor ik weer in slaap val.
´Jake, ga jij nu ook slapen?´ roept nog iemand, een onbekende stem die ik niet thuis kan brengen voordat ik wegdommel in slaap. Weer heb ik dezelfde droom, die droom heb ik vorige keer ook al gehad.

Recht voor me zie ik Slenderman met oma. Langzaam verandert het lege gezichtsvlak in gezicht mét een neus, ogen en een mond. Het gezicht van mijn vader. Hij wordt kleiner, verandert langzamerhand in zijn normale figuur. Hij kijkt naar oma die levenloos over zijn arm hangt en slaakt een gil. Hij gooit haar neer, rent weg en verdwijnt in het niets.

Het is nog donker als ik wakker wordt. Het duurt even voordat ik besef dat ik in Jakes huis ben. Ik ontdek een digitaal klokje in het kastje onder de tv die 06.00 aanwijst. Mijn hoofd bonkt en ik kom overeind. Pas als mijn ogen gewend zijn aan de duisternis sta ik op. Op jagersvoeten sluip ik naar de gang en pak Jakes jas van de kapstok, wat te voelen is aan het zachte leer met de studs op de schoudervlakken. Ik trek het aan. Beetje te groot, maar ik weet nu niet waar mijn jas is. Dus ik heb een goede reden om het te dragen.
Geruisloos loop ik naar de voordeur en haal hem van het slot. De deur piept als ik hem open doe en kijk als in een reflex om me heen over ik nergens zie of hoor dat iemand wakker word. Ik stap snel over de drempel en dan sta ik buiten. Ik druk de klink naar beneden en probeer zonder geluid te maken te sluiten. Misschien dat als ik thuis kom oma er gewoon weer is. Dat ik het me allemaal gewoon verbeeld of gedroomd heb. Ik hoop het tenminste.
Bij de flat aangekomen open ik de deur beneden met de algemene sleutel en sluit hem als ik in het gangetje sta. Ik ren de trappen op, twee treden tegelijk. En sta weer voor de deur van ons appartement. Ik staar even naar de sleutelbos in mijn hand die ik gelukkig altijd in mijn broekzak heb zitten. Ik kies de sleutel van de deur. Dan probeer ik de sleutel in het slot te steken, maar tevergeefs. Meerdere malen duw ik tegen het slot, maar de sleutel wil er niet in. Het past niet.