Part Three

Oma niet veilig? De angst neemt bijna direct plaats in me samen met bezorgdheid. Verontrust draai ik met mijn hak figuurtjes in de bosgrond, terwijl ik de brandende blik van de persoon voor me op me voel. 'Meisje toch.' zucht hij en hij loopt met gespreide armen op me af. Schichtig schiet ik zonder op te kijken naar achteren toe en wil me omdraaien om weg te rennen - weg van deze plek, weg van die griezel - maar voel dan zijn sterke greep om mijn pols. 'Ga je nu al weg?' vraagt hij. Ik zie de pruillip in het maanlicht, ik vang een glimp van zijn gezicht op - nu kan ik "zijn" zeggen - en vraag me af waar ik hem van ken. Stoppeltjes hier en daar, uitgerekte mondhoeken, spleetogen. Geen idee, maar ik ken hem ergens van.
'Laat me los, jij vieze vuile...'
'Leonie! Sla niet z'n toon tegen me op!' buldert hij boven het getsjirp van de krekels uit.
Heftig probeer ik me los te rukken, maar tevergeefs. Een brok vormt zich in mijn keel en even weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik denk aan de techniek die ik ooit van mijn vader heb geleerd. Ik draai mijn arm rond zodat die hij die van hem verdraait. Gelukt! Ik draai me vliegensvlug om en ren weg. Mijn voet blijft onderweg aan een boomwortel haken en ik val neer. Een pijnscheut schiet door mijn been. Kreunend probeer ik de wond in mijn knie in me op te nemen. Een donkerrode vlek vormt zich in mijn broekspijp. Shit, het bloed. Ik klauter overeind en hoop mijn weg te vervolgen. Denkend en hopend dat ik het einde van het bos te halen. Ik denk dat het me gaat lukken tot alles zwart wordt en ik met een knal op de grond terecht kom.

Als ik mijn ogen open, blijft het zwart. Ik knipper een paar keer met mijn ogen maar het werkt niet. Ik staar het duister in. Mijn ogen raken gewend aan het donker en het donker verandert in een bos. Niet zoals die thuis. Het bos is groot en natuurlijk. Zo anders dan ik gewend ben. Ik merk dat ik op de grond zit en ga staan. Lopen gaat moeilijk maar het gaat automatisch. Mijn benen brengen me op een open plek waar een figuur staat. Lang en slank. Gekleed in pak en een wit hoofd. Een menselijk figuur, zonder gezicht. Het vlak waar je gezicht hoort te zitten is leeg, glad, en stralend wit in zijn donkere omgeving. De armen van de figuur raken bijna de grond. Hij, nee hét... Draagt oma's lichaam op zijn schouder. Haar gezicht ziet er koud en hard uit, maar heeft iets liefs. Ze is dood. Alles begint te draaien. Ik begin te rennen, opzoek naar de rand van het bos. Weg van het, weg van haar lijk. De omgeving wordt steeds donkerder, terug naar zwart.

Holy Turtles, What Do You Think?? -XXX-