Hundred and Eight

*Zoey Miller

Even geniepig en ongemerkt als een ninja slopen we terug naar binnen. Oké, dat is een leugen, we waren amper bij de deur of ik struikelde over het trapje en viel bijna met mijn gezicht recht tegen de voordeur.
Lachend greep Harry mijn elleboog vast voor ik de grond raakte en hief me naar boven. 'Werp je je aan mijn voeten?' vroeg hij onschuldig.
Omdat ik niet snel genoeg een gevat antwoord kon verzinnen koos ik ervoor om hem gewoon tegen zijn schouder te stompen.
'Oh oh, word je agressief? Ik kan maar beter dekking gaan zoeken.' zei hij geamuseerd. Hij was een heel stuk groter dan mij en vele atletischer gebouwd. Het was wel duidelijk wie van ons dekking zou moeten zoeken als de ander agressief werd. Ik hoorde het irritante pieptoontje dat aantoonde dat ik gebeld werd. De haat was al wat afgenomen dus gebruikte ik mijn gsm weer. Ik maakte een gefrustreerd geluidje toen ik de naam op het scherm zag. 'Wie is het? Trevor?' Ik knikte. Hij keek over mijn schouder naar het schermpje. 'Of moet ik zeggen Trev hartje, hartje?'
'Ik heb zijn naam nog niet veranderd in mijn telefoon, ik gooi hem er binnenkort toch af. Neem ik op?' vroeg ik onzeker. Ik was niet zeker of ik wel met hem wou praten, maar het moest er vroeg of laat toch van komen. Hij haalde zijn schouders op. 'Laten we eens horen wat hij te zeggen heeft.' Ik klikte op het groene haakje en bracht het toestel naar mijn oor. Enkele seconden was het stil, terwijl we allebei wachtten tot de ander het gesprek begon.
'Eh, Zoey?' hoorde ik uiteindelijk van de andere kant van de lijn.
'Wat wil je, Trevor?' snauwde ik. Harry gebaarde dat ik hem op speaker moest zetten, wat ik ook deed.
Hij was duidelijk geschrokken van mijn toon, want hij zweeg weer een tijdje voor hij verderging.
'Ik wil gewoon met je praten. Ik heb spijt van hoe ik me heb gedragen, het was overdreven en onvolwassen om meteen gewelddadig te reageren maar het was gewoon een daad van machteloosheid, geloof ik. Ik besefte opeens hoe makkelijk ik je kwijt kon raken en dat frustreerde me verschrikkelijk-' 'Zo verschrikkelijk dat je besloot het maar af te reageren op Harry's gezicht?' vroeg ik.
'Zoey, alsjeblieft, ik hou echt heel veel van je en ik wil je niet kwijt.' Hij klonk zo kwetsbaar en oprecht... Wat een eikel. Hij wist precies hoe hij dit moest aanpakken.
'Als je zoveel van me houdt, waarom vond je het dan toch nodig om aan te pappen met -hoe noemt ze?' Ik keek vragend naar Harry. 'Candy' '-om aan te pappen met Candy'
'Liefje, Candy betekent niet half zo veel voor me als jij. Ze is dom en oppervlakkig en jij bent intelligent, mooi, aardig, ... Wij tweetjes hebben herinneringen samen. Ik ken je al sinds de kleuterschool. Wil je echt alles wat we hebben gewoon weggooien voor een jongen die je pas enkele weken kent?' Voor ik kon antwoorden sneed hij me af. 'Ik ga ophangen, morgen kom ik mijn spullen halen. Denk alsjeblieft goed na. Ik hou van je.' Piep, piep.

Oh god, hoelang heb ik er wel niet over gedaan om dit stukje te schrijven? Ik ben in de tussentijd op chirokamp geweest en naar Frankrijk. Ik heb dit hoofdstuk 5 keer opnieuw geschreven omdat ik nooit tevreden was. Het was te saai, of slecht geschreven of gewoon heel vaag. Maar hier is hij dan. Hope you enjoy