Hoofdstuk 5 - Verkeerde timing, Aoyama-kun... *

Ichigo rende dit keer alleen richting het café. Ze was veel en veel te laat. Buiten adem liep ze naar binnen. ‘Hé iedereen!’ zei ze.
‘Hé Ichigo, waar bleef je nou vanochtend?’ vroeg Aoyama met een glimlach.
‘Mijn vader zat me dwars,’ mompelde ze. ‘Aha. Achja, het zit niet altijd mee,’ zei hij begripvol en hij ging verder waar hij mee bezig was. De eerste klanten druppelden één voor één binnen. Mairu was er nog niet.
Toen ging de deur open en kwam ze binnen. ‘Sorry dat ik zo laat ben,’ mompelde ze. ‘Ik had nogal vertraging,’ zei ze ‘Ach, geeft niet joh, Mint loopt wel even met je mee en zal laten zien waar je, je kan omkleden,’ zei Akasaka vriendelijk.
Ze keek hem vragend aan, omkleden? Niemand had dat verteld! ‘Oké,’ antwoordde ze en ze liep samen met Mint mee naar de meiden kleedkamer. Daar stonden twee jurkjes en Mairu moest dus één van die twee aan doen.
Toen het al iets drukker werd kwam ze weer te voorschijn, ze vond dit dus totaal niks. Ze wreef over haar armen. ‘Oh, zo schattig!’ zei Ichigo vrolijk toen ze haar zag.
Mairu haalde haar schouders op. ‘Aan het werk mensen,’ zei Shirogane toen en de meiden gingen druk aan het werk. Mairu rende zich rot om iedereen zo snel mogelijk te bereiken, werken was niet echt haar sterkste punt.
Laura werd ook al moe en zuchtte diep. Daarbij werd ze bijna omver gelopen door Lettuce.
‘Kijk eens uit zeg!’ snauwde ze naar haar. ‘Het spijt me,’ zei Lettuce vlug en ze ging naar het volgende tafeltje. Laura zuchtte opnieuw en dat erover na om even stiekem een pauze te nemen.
Op dat moment kwam Shirogane opnieuw binnen om te kijken hoe het gaat. Laura kreeg een blos op haar wangen en begon opeens flink haar best te gaan doen tijdens het werk, daar ging har stiekeme pauze maar dat vond ze opeens al niet zo erg meer.

Daarna kwam Akasaka binnen. ‘Iedereen neem maar even pauze, de jongens nemen het over nu,’ zei hij met een vriendelijke glimlach. Aoyama, Kisshu, Pai en Taruto kwamen binnen.
Kisshu en Taruto waren totaal niet blij met hun kleding, Pai kon er wel aan wennen en Aoyama was er allang aan gewend. ‘Eindelijk!’ zei Ichigo en ze rekte zich uit.
‘De jongens hebben cake gemaakt voor jullie, in de keuken,’ zei Akasaka toen. De meiden renden snel naar binnen en begonnen met aanvallen. Het smaakte nog best goed ook!
Misschien had Akasaka het gewoon gemaakt en deed hij alsof hun dat gemaakt hadden. Toen liep Ichigo zuchtend naar boven en ging op het balkonnetje staan.
Het was snikheet binnen, vond ze. De frisse lucht deed haar nu al goed. Toen hoorde ze iets achter zich en draaide zich geschrokken om. Ze zag dat het Kisshu maar was.
‘Jij bent het,’ zei Ichigo zuchtend en Kisshu grijnsde en liep op haar af. ‘Moet jij niet werken?’ vroeg Ichigo toen. Kisshu haalde zijn schouders op. ‘Ik heb gevraagd of ik even weg mocht,’ zei hij.
Ichigo zweeg. ‘Het is precies een jaar geleden toen we elkaar voor het eerst ontmoette,’ zei Kisshu toen grijnzend.
Ichigo bleef stil aangezien Kisshu steeds dichterbij kwam. Hij pakte haar met één hand vast bij beide wangen, zoals hij wel eens eerder gedaan had en kuste haar toen.
Ichigo schrok zich rot. Aoyama vertrouwde het niet toen Kisshu naar bovenging en besloot maar bij Ichigo te gaan kijken. Hij liep de trap op en opende de deur. ‘Ichigo?’ vroeg hij en hij schrok toen hij het volgende zag.
Ichigo zat helemaal klem tegen de stang aan en kon dus nergens heen. Ze probeerde zichzelf weer te herstellen van deze schok maar alles werd zwart voor haar ogen.
Kisshu had Aoyama wel gehoord maar reageerde niet. Aoyama keek somber en ging toen direct weer weg. Ze viel dus niet meer voor hem maar voor Kisshu, kon hij best begrijpen.
Hij had haar destijds vermoord, onbewust dan wel maar in principe was hij dat.

Kisshu liet Ichigo toen weer los en werd direct in zijn gezicht geslagen. Het deed hem niet en keek Ichigo plagend aan. ‘Nu je je vriendje kwijt bent, kan je met een gerust hart de mijne worden,’ zei hij.
Zijn ogen glinsterden. ‘Waar heb je het over?’ vroeg Ichigo fronsend. Zodra ze losgelaten was zag ze alles weer.
Toen wist ze wat er gebeurd was. Haar ogen werden groot en ze rende naar beneden. ‘Aoyama-kun!’ riep ze. Ze botste van alle commotie tegen Lettuce op.
‘Gaat het Ichigo?’ vroeg ze. Ichigo krabbelde overeind. ‘Ja het gaat, weet je waar Aoyama-kun is?’ vroeg ze vlug. ‘Hij zei dat hij even iets moest gaan halen,’ zei Lettuce terwijl ze met haar ogen knipperde.
Ichigo rende weg. ‘Bedankt!’ riep ze. Ze rende hat café uit en keek rond. Aoyama was nergens te bekennen. ‘AOYAMA-KUN!’ riep ze hard.
Ze rende maar een kant op, hopend dat Aoyama ook die kant op was. Ondertussen begon het ook nog eens te regenen.
Waarom kwam hij ook op het verkeerde moment?