OO5

Louis POV

'We moeten Louis' geheugen wissen. Hij mag niets meer weten en jullie zullen het altijd voor hem moeten verzwijgen,' zei Ed, nadat mijn examen mislukt was.
Wat? Mijn geheugen wissen, alleen omdat ik niet slaagde?!
'N-Nee, dat kun je niet doen!' riep ik dan ook gefrustreerd, maar er was niets aan te doen: Ed knipte met zijn vingers en meteen stonden er twee grote, sterke mannen naast me die me vastgrepen en naar een kamer sleepten. In mijn ooghoeken zag ik de andere jongens achter me aanrennen. De deur van de kamer ging open en meteen werd ik in een stoel gegooid, die er vreemd uitzag. Snel keek ik de kamer rond, waar honderden knoppen in alle soorten en maten aanwezig waren.
Dit was het dan, het einde van SuperLou. Alles zou ik vergeten...
'Sorry Louis, maar dit zijn de regels,' sprak Ed nog, voordat hij zijn arm naar een hendel bracht en deze overhaalde.

Ik voelde een schok door mijn lichaam gaan en een paar seconden werd het zwart voor lijn ogen, maar al snel had ik mijn zicht weer terug en werden mijn hersenen overspoeld met gedachten, die zichzelf dwongen alles op een rijtje te zetten.
Ik ben Louis William Tomlinson, geboren op 24 december 1991 in Doncaster. Ik ben een van de vijf leden van One Direction en ik ben supergeleidend in opleiding...
Wacht, zei ik nou superheld? Dat betekent dat ik mijn geheugen nog heb. Zou er iets mis zijn met de machine?
'Als het goed is heeft het gewerkt en is hij zijn geheugen kwijt,' haalt de stem van Ed me uit mijn gedachten, 'Hij zal big wat versuft zijn, maar na een paar uur is hij weer de oude, alleen dan zonder een deel van zijn geheugen.'
Oke, dus ik moet nu even mijn geweldige acteerkunsten uit de kast halen en doen alsof ik versuft ben. Dat wordt een makkie.

Eenmaal thuis word ik bijna behandeld als een koning. De jongens doen alles voor me en stoppen me in met dekens op de bank. Als uiteindelijk iedereen weg gaat, blijft alleen Harry nog staan, die me vol medelijden aankijkt.
'Wil je nog een kopje thee, Lou?'
'Lekker,' antwoord ik schor.
Harry verdwijnt in de keuken en komt even later weer terug met een dampende pot thee in zijn handen.
'Haz?'
'Ja Lou?'
'Ik weet alles nog'
Van schrik laat Harry bijna de theepot uit zijn handen vallen, maar hij weet hem nog bet veilig neer te zetten.
'Wat?! Hoe?'
'Ik denk dat er wat misging met de machine.'
'Dan zal Ed er ook wel snel achter komen...'
En bijna gelijk met zijn woorden gaat zijn telefoon af. Harry trekt hem uit zijn broekzak en leest aandachtig het berichtje op de display.
'Lou, hij weer het. We moeten met je terug naar het kantoor.'
'Nee,' antwoord ik gelijk, 'Ik wil niet.'
Harry kijkt me even moeilijk aan. 'Louis, als je je geheugen wilt houden, ben ik bang dat je moet gaan onderduiken.'