One Shot 5) Geniet ~ Deel 1 ~

Ik heb een taak gekregen.

Mijn laatste taak.

Volbreng ik deze, verlaat ik de aarde voorgoed.

Mijn taak heeft een naam. Melissa. Melissa is een meisje dat in de knoop zit met zichzelf. Haar omgeving maakt zich erge zorgen om haar. Ze is depressief. Het is aan mij om haar de kleine dingen in het leven te laten zien. Het is aan mij om haar zin in het leven weer op te wekken. Het is aan mij om haar te laten genieten.

Ik ben totaal anders dan Melissa. Ik kan niet stoppen met genieten. Een jaar geleden stierf ik in een auto-ongeluk. Het was tragisch, vooral voor mijn familie. Ik voelde me echt rot daarna, ik had nog zoveel plannen! Maar zoals bekent is komt aan alles een einde. Ik had alleen gehoopt dat het niet zo snel kwam. Ik ben dagelijks bij mijn ouderlijk huis, starend naar de vele foto’s van mij aan de muur. Het doet me zoveel pijn om te zien dat mijn ouders me zo missen. Tuurlijk mis ik hen ook. Ik zou zo graag weer onbenullige gesprekjes met ze willen hebben. Of ze willen knuffelen. Het lijkt me vreselijk om je enigste kind te verliezen. Ik leef met ze mee. Maar aan de andere kant, alles gebeurt met een rede.

De dag dat ik mijn taak kreeg is nog niet zo lang geleden. De gids had me meteen meegenomen naar Melissa toe. Ze was alleen. Ze zat op haar bed achter haar laptop. Ze zat op facebook, andermans foto’s te bekijken. Ik voelde haar verdriet. De gids legde me uit dat ik haar moest laten genieten van het leven. Ondanks alles wat ze had meegemaakt moest dat toch weer mogelijk zijn. Ik stemde toe met de taak en zo komt het dat ik nu weer hier ben. In haar kamer. Ze slaapt en zodra ze wakker wordt zal ze mij zien. Ze zal opschrikken en waarschijnlijk schreeuwend de kamer uit rennen. Grinnikend plof ik neer op haar draaibare bureaustoel. Vanuit mijn ooghoek zie ik Melissa verward in haar ogen wrijven. Ze gaat langzaam rechtop zitten. Ik hoor hoe ze plots haar adem inhoudt. Blijkbaar heeft ze mij opgemerkt. Dit gaat lachen worden.

‘Wie.. wie ben.. wie ben jij?’ Vraagt ze zachtjes. Ik draai de bureaustoel zodat ik haar recht aankijk. ‘Ik?’ Vraag ik verbaast terwijl ik achter me kijk of er meer mensen zijn. Ik hou mijn grijns binnen. Ze knikt langzaam. Mijn poging tot lachen nummer 1 is dus mislukt. Ik zucht. ‘Wel, ik ben een geest die je voortaan overal zult zien. Vreemd right?’ Ik ga staan en doe een stapje dichterbij. Melissa blijft echter zitten op haar plaats en tilt haar wenkbrauw op. ‘En nu de waarheid graag. Ik hou niet van vreemdelingen in mijn kamer.’ Ze bedekt haar konijntjespyjama met haar deken. ‘Oh maar ik spreek de waarheid. Altijd zelfs. Leuke pyjama.’ Ik draai me nonchalant om en loop vervolgens via de muur de kamer uit. Ik barst in lachen uit als ik vanuit de gang zelfs Melissa’s gil kan horen.

Ik zie verschillende personen Melissa’s kamer in rennen. Als eerst zie ik haar moeder de kamer binnen gaan. Maar haar sussende woorden helpen geen reet. Melissa is nog steeds in hyperventileermodus. Haar vader komt ook de kamer binnen, met een papierenzakje. Melissa ademt in de zak maar dat helpt helaas niet. Gek genoeg voel ik me een beetje schuldig. Dan komt haar broer de kamer binnen. Mopperend, omdat ze hem wakker heeft geschreeuwd. Niet veel later gaat een klein meisje de kamer in. Ik wil graag weten wat daarbinnen gebeurt maar als ik me nu laat zien krijgt Melis vast een hartaanval.

Volgens de klok is er nu al weer twee uur voorbij. Melissa heeft nog niet gezegd waarom ze nou zo overstuur was. De kamer was ook snel weer leeggespoeld. Alleen haar moeder was nog even gebleven. Maar nu is ze weer alleen. Ik besluit het erop te wagen en loop door de deur heen. ‘Sorry.’ Zeg ik snel voordat ze weer kan gillen. Er komt geen geluid uit haar keel. Ik ga rustig weer op de bureaustoel zitten en draai een rondje. ‘Goed zal ik maar verdergaan met introduceren?’ Stel ik voor. Melissa zit nog steeds leek voor zich uit te staren. Met open mond. ‘Ik zie dat als een “ja”. Ik ben Sophie. Ik ben zeventien jaar oud. Ik ben nu al weer meer dan een jaar dood. Ik kwam om bij een auto-ongeluk. Ik heb nu een taak gekregen. En die taak heeft te maken met jou.’

EINDE DEEL 1