11.

Zoals afgesproken staat Isaac bij de poort te wachten. Ik zeg een stukje voor de poort Chris gedag en draai me om richting de poort. Ik wil weg lopen maar Chris pakt mijn schouder beet. ‘Niet zo snel jongedame.’ Ik draai me met een zucht om. ‘Je begint echt op een vader te lijken. Het maakt me bang.’ Zeg ik sarcastisch. Chris lacht schaapachtig. ‘Ik wil dat je binnen een uur weer terug bent. Als er problemen zijn of het voelt toch niet goed, kom je meteen hier naartoe. Begrepen?’ Ik knik. ‘Yo, doei.’ Ik wuif over mijn schouder terwijl ik naar de poort loop. ‘Hallo.’ Groet Isaac me. ‘Hoi.’ Groet ik terug. ‘Hoi?’ Hij kijkt me bedenkelijk aan. ‘Zo groeten we elkaar in ons land.’ Eigenlijk is het geen leugen. Hij knikt en lacht. ‘Hoi.’ Herhaalt hij zachtjes. We lopen een tijdje zwijgend over het plein richting de pub. Het plein ziet er gezellig uit door al het licht dat uit de pubs en huizen komt. ‘Straks bij Marjan zal het wel heel druk zijn. We moeten elkaar niet uit het oog verliezen.’ Ik knik instemmend. Tot mijn verbazing pakt hij mijn hand vast als we de drukke pub binnenlopen. Mijn ogen speuren de ruimte af naar Marjan. Ik zie haar, zoals verwacht, achter de bar staan. Haar vrolijke lach komt boven alles uit. Ze zwaait vrolijk als ze mij in het vizier krijgt. Ik zwaai terug en ik voel Isaac me aan mijn hand mee naar de bar trekt.

‘Mirthe!’ Marjan roept naar een meisje dat verderop aan de bar staat. Marjan wijst naar mij en ik zie Mirthe lachen. Ze loopt weg bij de jongen waarmee ze stond te praten en loopt mijn richting op. ‘Hallo, ik ben Mirthe.’ Stelt ze zichzelf voor. ‘Rosalie’ Zeg ik terwijl ik haar hand schud. ‘Dat weet ik. Kom we gaan zitten. Isaac, je mag wel mee hoor.’ Ze geeft hem een knipoog en we volgen haar naar een rustig hoekje in de pub. Mirthe haar bruine krullen dansen op en neer als ze heupwiegend naar het tafeltje loopt. Ze ploft neer op een van de stoelen en wijst naar de andere twee. We gaan zitten en ze kijkt me bewonderend aan. ‘Je hebt mooi haar.’ Constateert ze. ‘Dank, jij ook.’ Complimenteer ik terug. ‘En ik dan?’ Grijnst Isaac. Mirthe en ik lachen. ‘Dus jij zou wel willen werken op het kasteel?’ Ik knik. ‘Ik kan morgen aan de koning vragen of het goed is als jij komt werken. Ze hebben nog mensen nodig.’ ‘Kun jij zomaar aan de koning dingen vragen?’ Vraag ik, met mijn onderkaak bijna op mijn knieën. Ze grinnikt. ‘Ja ik ben de dienstmeid van de koningin. Ik ben constant bij haar en de koning is daar ook vaak. Hij is zeer aardig dus ik denk dat je overmorgen al kan beginnen. Vind je dat goed?’ Ik knik enthousiast. Dit is awesome! Mirthe wordt geroepen door haar moeder. Het is ondertussen nog drukker geworden en ze heeft blijkbaar hulp nodig achter de bar. ‘Sorry ik moet haar helpen. Morgen rond dezelfde tijd weer hier? Dan kan ik je vertellen wat de koning heeft gezegd.’ Ze staat glimlachend op. ‘Is goed. Ik zie je morgen.’ Ze groet ons en spurt dan naar de bar toe.

‘Dus je hebt eigenlijk gewoon een baan.’ Constateert Isaac blij. ‘Ik kan het nog steeds niet geloven.’ Ik sta lachend op en schuif de stoel aan. ‘Zullen we terug naar mijn vader?’ Het verbaast me hoe snel die leugen eruit rolt. Chris is natuurlijk helemaal niet mijn vader, maar gek genoeg begint het steeds meer wel zo te voelen. Ook bij het kamp vandaag gaf hij mij wat van zijn eten omdat ik zeurde dat ik nog honger had. Terwijl hij veel meer eten nodig heeft dan ik. We verlaten de pub en daarbij ook de drukte. Het is heerlijk stil op straat, maar de geluiden van de pubs hoor je nog wel. We lopen rustig naar de poort toe. ‘Zal ik morgen weer met je mee gaan?’ Stelt Isaac voor. ‘Dat lijkt me heel fijn.’ Zeg ik eerlijk. Ik zou dit denk niet alleen hebben gedurfd. ‘Goed dan zie ik je morgen weer rond dezelfde tijd? Dan lopen we weer samen naar de pub.’ Ik knik en geef hem een knuffel. Blijkbaar is dat in deze tijd nog niet zo normaal want zijn gezicht staat extreem gechoqueerd. ‘Wat?’ Vraag ik met een grijns. ‘Niets.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Tot morgen!’ Roep ik terwijl ik onder de poort door ga. Ik zie hem zwaaien en ik zwaai terug. ‘Hey, hoe was het?’ Hoor ik plots naast me. Ik schrik op een geef Chris een klap in zijn buik. ‘Doe dat nooit meer, wil je?’