3.Yara en Yindé

"Ben jij ongerust over de oorlog?" vroeg Yindé terwijl zij en Yara naast elkaar op het bed lagen.
"Ja, als ik er aan denk ben ik er ongerust over maar eerlijk gezegd denk ik er niet vaak aan. Het lijkt alsof de oorlog nog zo ver weg is, niemand beseft hoe dicht hij eigelijk al is."
Yindé knikte. "Ja, je hebt gelijk. Maar eigelijk weet iedereen in zijn hart wel hoe dicht de oorlog is, alleen wil iedereen dat feit negeren."
Een tijdje keken ze allebei peinzend voor zich uit, el van beieden met angst in het hart voor het naderent gevaar.
"Wat zou je doen moest ik doodgaan?" vroeg Yindé toen oppeens.
Yara kromp in een bij deze vraag, want de dood van Yindé was voor haar nog veel en veel angstaanjagender dan haar eigen dood.
"Ik weet het niet, ik kan me niet voorstellen hoe ik me zou voelen. Vreselijk, denk ik. Ik denk niet dat er woorden zouden zijn voor mijn verdriet. En ik weet ook niet of ik na zo'n verdriet verder zou willen leven." zei ze uit de grond van haar hart.
Yindé keek haar fel aan. "Oh, zeg dat niet! Natuurlijk wil je verder leven. En als je het niet wil doe je het toch, omdat ik dat zou willen. Beloof me dat als ik ooit sterf je toch verder zou gaan."
Yara wou eigelijk liefst niet te veel praten over een mogelijke dood van haar haar zus, maar ze knikte wrang. "Oké, ik beloof het. Als jij hetzelfde belooft."
Yindé legde haar hand op haar hart en zei plechtig: "Ik beloof dat als ik je ooit zal kwijtraken, ik toch zal verdergaan met leven. Ik zou elke dag aan je denken, en je ongelofelijk missen, maar toch zou ik verdergaan en aan iedereen die het horen wou vertellen over mijn lievelingszus."
"Maar je graakt me niet kwijt, onkruid vergaat niet." zei Yara in een poging Yindé's woorden wat minder angstaanjagend te maken.
"Wij blijven altijd bij elkaar, altijd."