A boy with anorexia

'Ga maar op de weegschaal staan,' zei de dokter die een bloknootje in haar handen had. Ik stond op en liep onzeker naar de weegschaal en bleef met twee voeten aan de grond voor de weegschaal staan.
Ik keek onzeker naar die cijfertjes op die ronde schijf, waar met grote letters KG op stond.
Ik stapte achteruit en keek de dokter en mijn moeder aan. 'Ik kan het niet,' stotterde ik. De dokter klikte even met haar pen en legde het vervolgens neer.
Ze zuchtte en gebaarde dat ik weer moest gaan zitten.
'Mevrouw kolder, mag ik u even alleen spreken,' zei de dokter en liep voorop naar een klein kantoortje aan de andere kant van de kamer. Ik keek naar de bewegende monden en bewegende hoofden hoe ze druk in gesprek waren.
Dit was niet altijd zo geweest, toen mijn moeder er nog niet achter was gekomen dat ik dit had. Het was appart, zeldzaam zelfs. Voor een jongen als ik.
Ik zag hoe de dokter opstond en mijn moeder een hand gaf.
Ze opende de deur en een moeder vol tranen keek me aan. Ze huilde, maar waarvoor? Haar betrande ogen, raakte me vanbinnen.
'Mam,' bracht ik eruit, meer niet.
'Het spijt me zo, lieverd,' zei ze en omhelsde me. Mijn magere lichaam werd platgedrukt door de warme moederlichaam en ik kon elke beweging voelen. Ik wilde wat zeggen, maar er kwam alleen maar wat geruis uit. Ik keek de dokter aan die op een kladblok aan het schrijven was en even opkeek. Haar mondhoeken waren meer naar beneden gezakt dan daarnet.
Minuten gingen voorbij tot de dokter begon te spreken. 'Mevrouw, Yes, ik heb nog een andere afspraak, ik bel wanneer er tijd is.' Ik keek de dokter aan en vroeg me af wat er aan de had was.
Moeder die de dokter een hand gaf, was als eerste bij de deur. Ik stond zelf ook op, gaf de dokter een hand en liep achter moeder aan het ziekenhuis uit.

'Mam, mag ik vragen wat jullie besproken hebben?' vroeg ik toen we voor onze deur stonden, maar mams schudde al haar hoofd.
'Sorry,' kwam er alleen maar uit en ze opende de deur en ik liep langs haar de woonkamer in. 'Ik ga niet veel koken, vaders komt zo thuis,' zei moeder die naar de keuken liep en de koelkast openmaakte. Ik draaide me om, liep naar de trap, maar bleef ervoor staan.
'Mam, het gaat om mijn gewicht, toch?' zei ik en liep met twee tredes tegelijk naar boven.
Boven liep ik gelijk naar de badkamer en ging voor de weegschaal staan. De cijfertjes van de weegschaal keken me beangstigend aan, net als bij de dokter. Ik sloot mijn ogen en ging met twee voeten erop staan en wachtte gespannen af.
Rustig opende ik mijn rechteroog en heel voorzichtig de linker en bekeek de ronddraaiende cijfertjes, waarbij de letters KG me kwaadaardig toelachte.
Ik keek naar de cijfers en tot mijn verbazing gaven ze de vier en de vijf aan. Vijfenveertig kilo, was dat veel voor een jongen als ik? Vroeg ik me af en bleef naar die cijfertjes kijken. Ze danste voor mijn ogen en even dacht ik dat ze naar voren zouden springen en me grijpen.
ik stapte van de weegschaal af, ging voor de spiegel staan. Met twee handen trok ik mijn trui uit en zag de magere lichaam tevoorschijn komen. De ribben waren zichtbaar en je kon ze duidelijk tellen. Mijn bekken staken uit en mijn magere armen bungelde langs mijn lichaam.
En toch voelde ik me nog steeds dik.
Ik was zestien jaar, ben 1, vijfeenzeventig en voelde me nog steeds alsof er iets niet klopte. Ik hoorde de deur open en dicht gaan. Vader was thuis. Na een aantal seconde hoorde ik mijn vader van beneden vloeken. De tussendeur sloeg dicht en een hard gestamp, kwam vanuit de trap.
'Yes, waar zit je?' Bulderde mijn vader. Ik opende de badkamer. 'Zeg me niet wat ik denk dat je aan het doen was,' bleef hij schreeuwen.
'Pap, ik...Ik...Ik was...'
'Wat was?' Vroeg hij.
'Ik wilde alleen maar...' Stotterde ik en bleef in de vurige ogen van mijn vader kijken.
'Hoorde ik het nou goed, heb je de opracht van de dokter gewijzigd, moest je moeder, die alles voor je wilde doen, appart genomen worden, omdat jij...Ja jij je gedraagd als een puber die telkens zegt dat je te dik bent, niks wil eten en na enige tijd het toch weer uitspuigt.'
Ik bleef mijn vader met ogen wijdopen aankijken.
'Hoeveel?' Vroeg hij. Ik keek hem niet begrijpend aan. 'Hoeveel?' Vroeg hij door.
'Pap, daar gaat het nu niet om,' beet ik terug.
Nu werd hij rood. 'Zeg, Godverdome (sorry voor de gelovigen) Hoeveel je weegt of ik dwing je nog eens op die weegschaal te staan,' commandeerde hij nu met een knal rood hoofd.
ik gaf de moed op. 'Vijfenveertig.'
"WAT" Nu ontplofte hij en de rook stoomde uit zijn oren vandaan.
Ik ben zo terug,' zei hij en stoormde als een bizon de trap af. Al mijn energie zakte door de grond en viel voor de badkamer deur op de grond en keek strak voor me uit.
De tranen begonnen in mijn ogen te branden, als een warme vrouwenstem me riep.
'Yes, kom eens.'
Ik stond op en liep naar beneden. Ik werd begeleid naar de woonkamer. Mijn vader, nog steeds woedend stond in de keuken. Mijn moeder ging op een stoel zitten.
'Jou vader en ik hebben besloten dat dit niet langer doorkan, als je zo blijft protesteren tegen je lichaam, dan ben ik bang dat je niet langer dan als een maand te leven hebt,' zei ze.
Ik keek mijn moeder aan en voelde al mijn kracht wegstromen.
'Wat...' Geschrokken door dit nieuws
'Het is Yes, je hebt Annorexia en niet zoon beetje ook, ik denk dat het tijd is dat je naar een kliniek gaat, voor mensen zoals jij,' ging mijn vader nu op een rustigere toon verder.
'Is dat wat je met de dokter besproken had,' vroeg ik, moeder kinkte. Ik voelde mijn kracht opkomen en al mijn woede kwam naar boven.
'Kan ik er wat aan doen dat ik zo ben, die dokter dwingt me gewoon en nu wilt ze me ook nog naar een tehuis sturen voor mensen die niet weten wat ze doen,' riep ik kwaad.
'Yes beheers je een beetje,' riep vader.
'Nee, ik beheers me nu helemaal niet, ik wil gewoon weten of dit iets is wat jullie al die tijd hadden achtergelaten, ik ga niet naar die kliniek. Nu niet en NOOIT niet,' huilde en schreeuwde ik tegelijk en rende de deur uit de straat op.
Moeder die stil op een stoel zat begon zachtjes te snikken.

Ik liep over straat. Ik wist niet waar ik heen moest, iedereen keek me aan, mijn T-shirt verborg niks. Het maakte mij ook gewoon niet uit. Ik ben zoals ik ben en dat blijft.
Ik bleef staan en keek achterom. Ik maakte me zorgen, ik was wel heel fel tegen ze tekeer gegaan en over het algemeen was ik de eerste die wat verborg voor hun. Al twijfelend, besloot ik maar om terug te keren naar mijn huis als ik de auto op de oprijlaan niet zie staan.
Vast ergens heen.
Ik pakte de sleutel onder de mat en opende de deur.
'Mam, pap,' riep ik. Geen antwoord. Ik liep naar boven en zie een briefje op de deur hangen.
'Wij zijn naar de dokter, jou vader en ik, hebben besloten dat..' Ik verfrommelde het blaadje en smeet het van me af. De tranen overheeste mijn gedachtes en ik begon te denken dat het beter was als ik er maar helemaal niet meer was.
Ik liep naar beneden, pakte uit de keukenla het scherptste mes. Even bleef ik naar het glimmende blad kijken en daarna naar mijn handen.
Met het mes geklemt tussen mijn handen, liep ik naar de verband trommen en pakte de pijnstillers, een stukje papier en een pen. Op het papiertje schreef ik met duidelijke letters;
'Het spijt me maar dit zal heel onverwachts komen, maar dat waren julllie ook met het nieuws, dus hierbij wil ik zeggen dat ik van jullie hou en dat dit mijn beslissing was.'
De tranen liepen op het papier en veegde zich langzaam uit.
'Het spijt me, huilde ik, nam een pijnstiller, slikte het door en wachtte af.
Een verlamend gevoel streek over mijn lichaam en hield het mes stevig vast. Ik zette de scherpe kant op mijn post, recht op mijn slagader en sneed snel en diep. Het bloed druppelde op de grond en ik begon me licht te voelen. Met mijn bebloede hand, pakte ik de andere kant en sneed mijn andere pols.
Ik zakte naar beneden op de grond.
Ik lag doordrengt met bloed op de grond en keek strak naar het plafond.
Het mes was ver van me af geworpen en liet een spoor na.
'Het spijt me echt, moeder, vader, maar dit is wat mijn leven is. Ik sloot mijn ogen.
Langzaam voelde ik mijn hartslag stiller worden en bij een harde gil viel ik weg, opweg naar het witte licht.