Hoofdstuk 1

Sarah

Alweer een schooldag, de winter is net voorbij en een positief gevoel bereikt me als ik het licht door de gordijnen voel vallen. Ik voel me blij en zo kleed ik me ook. Het is ineens niet meer lastig om kleding te matchen bij mijn rode haren. Het licht dat door mijn crème-kleurige gordijnen valt(met vlinders in alle kleuren erop) zorgt voor een gouden gloed. Yes! Het is weer lente.
'Sarah, kom je naar beneden? Je ontbijt staat klaar!', roept mijn broer van beneden.
'Ik kom eraan, Lars!', roep ik terwijl ik mijn tas pak. Aan het eind van de wenteltrap is het eerste dat ik zie, Lars, die met een handdoek om zijn middel en een bloemetjesschort aan iets zwarts(wat waarschijnlijk een eitje moest voorstellen) op mijn bord legt. 'Wauw, normaal ben je nu nog niet eens je bed uit', zeg ik lachend. Hij lacht naar me en opeens zie ik al het lekkers staan dat als mijn schooleten bedoeld is,
'Ik vond de zon zo mooi schijnen vanochtend, ik dacht dat wat extra suikers ons wel goed zouden doen, niet dat we die nodig hebben'. Binnen een kwartier heb ik mijn vissen eten gegeven, mijn tas gepakt en zit ik op de wenteltrap terwijl ik mijn schoenen aan doe. Eenmaal buiten begin ik te rennen, vandaag heb ik precies 2 maanden verkering met Gregor en ik wil hem heel erg graag zien. Opeens trilt mijn telefoon en ik schrik er zo van dat ik bijna tegen een lantaarn paal aan loop waar net een hondje tegen aan staat te plassen.

Mira Heeeee, we hebben de eerste twee uur vrij!
Kom je naar die tent toe waar we vrijdag hebben geluncht?
xx Mira p.s. Gregor is er ook <3

Sarah: yay! ja hoor, you just said the magic words, hihi. Ik kom eraan.
xx Sarah

Ik ren het metro station uit en mijn ogen zoeken een knappe jongen met diep bruine ogen en ik vond hem... en ook het meisje dat hij aan het zoenen was (hoewel het er meer naar uitzag alsof ze elkaar aan het opeten waren)! Ik zag het en was heel even vrolijk, en toen voelde het alsof al het geluk uit me gezogen werd terwijl de ijskoude leegte die achter bleef als een zwaar gewicht me naar de grond probeerde te trekken. Hoe kan dit, dat is niet mijn Gregor! maar dat is het wel, was hij wel. Moeten ze niet ook eens adem halen? Nee, niet aan denken want, hij is nu de Gregor van die opgepofte, hoogblonde, veel te neppe kikker tuthola! Ze.. ze... Hoe kan ze op die hakken lopen? Ik val al wanneer het hoger dan twee centimeter is... Oh wacht, boos blijven Sarah, boos! Maar toch kan ik het niet en dan laat Gregor het meisje heel even los en ziet mij. Meteen begin ik te rennen, hard te rennen. Alles wordt wazig voor mijn ogen als ik even later te moe ben om nog heel hard verder te gaan. Ik stop even en grijp mezelf aan een brievenbus om niet om te vallen.
Als ik weer omhoog kom, loopt er ineens een meisje heel dicht langs me en ik verzet een stap en dat meisje, met koffie, zit ineens onder de koffie.O help, ze zegt iets, wat zegt ze, ik weet het niet, ik hoor het niet, het is vast heel boos bedoeld. 'Sorry... ik... sorry!' Ik klink erg wanhopig. 'Ik... ik... het spijt me zo.' Met tranen die over mijn wangen rollen en mijn gedachten, die steeds tegen mezelf blijven zeggen dat het niet waar was en dat vandaag een boze droom was terwijl in mijn borstkas een martelende krijs me vertelde dat mijn hart in duizend stukjes verscheurd was, ren ik weg alsof mijn leven er van af hangt.