1.2 | How it all started

Het is 9 uur ’s avonds. Zachtjes wieg ik mijn zusjes heen en weer. Ze zijn totaal in shock na daarnet. Mama heeft mij en hun minstens een uur lang geslagen. Alles wat ze grijpen kon, gebruikte ze. Na een tijdje was mama zo woest dat ze niet meer zag wie en wat ze raakte. Ik ben toen bovenop Sien gaan liggen, zodat ze minder geraakt zou worden. Roos vluchtte onder de tafel. Overal op mijn lichaam voel ik de brandende pijn van de deegroller, lampenstandaard en vele andere dingen. Voorzichtig stroop ik Sien’s shirtje op, en bekijk de striemen op haar rug. Er zitten flink veel blauwe plekken op. Ik pak een potje zalf en smeer haar kneuzingen en striemen ermee in. Ze kijkt me verdrietig aan. Ik knuffel haar voorzichtig en trek haar pyjama aan. Ik sla de dekens van mijn eigen bed open, en leg haar voorzichtig neer. Roos krijgt dezelfde behandeling en helpt mij met mijn striemen. Ze gaat ook in mijn bed liggen en ik sla de deken over ze heen. Zo zacht mogelijk, om mama niet weer boos te maken, loop ik terug naar de ‘huiskamer’. Ik pak Mikey voorzichtig op en wil teruglopen naar mijn kamer, als ik een zwarte schaduw voor het raam zie zitten. Het ziet eruit als een soort vogel. Geruisloos sluip ik naar het raam, en open het voorzichtig. Mijn ogen worden groot, en Mikey kraait vrolijk. Voor het raam zit een enorme, grijze bosuil, met een vergeelde envelop in zijn snavel.