Arya, who did this?

'Wat moet ik me herinneren?' Vroeg ik opnieuw. De bezorgdheid was duidelijk hoorbaar in mijn stem. 'Ik ben dokter Cullen.'stelde de blonde man zich voor. 'Wat is het laatste wat je je kan herinneren?'vroeg de dokter. Ik wou daar écht niet op antwoorden. Ze zouden me toch niet geloven. 'Wat was er aan de hand met mijn hand? Wat was die pijn in mijn hand?'vroeg ik om niet op de vraag van de dokter te hoeven antwoorden. Hij lachte even. 'Als jij eerst op mijn vraag antwoordt,dan antwoord ik op jouw vragen.' Zei hij. Shit,hij had mijn plannetje door. Pech voor hem,ik geef niet snel op. 'Waar ben ik? Wat doe ik hier?'vroeg ik. Nu was het Jasper die antwoordde. 'Wat is er gebeurd Arya? Je kunt je het nog herinneren maar je zegt niets. Waarom Arya?' Hij keek bezorgd mijn kant op. Ik kon in zijn ogen zien dat het hem zeer deed dat ik hier lag. Maar als ik ga zeggen dat Sharon en haar vrienden dit hebben gedaan,dan heb ik geen leven meer op school. Echt iets waar ik al jaren op wacht. Het sarcasme kon je volgens mij tot in Tokio horen. 'Je kunt mij alles vertellen,Arya. 'Zei Jasper. Hij was nu naast mij komen zitten. 'Vertrouw je me niet?'vroeg Jasper. Zijn stem was hoorbaar gebroken. Ik keek weg. De dokter had óók alles gehoord wat Jasper zei! Dat is erg. Geloof mij! 'Wat had je als eerste twee lessen?'vroeg de dokter. Ik dacht even na. 'Ik had de eerste twee lessen gym in Forks.: zei ik. Ik zag me de les weer voor. Het was best een grappige les geweest. Er verscheen een klein glimlachje op mijn gezicht. 'Waar denk je aan?'vroeg Jasper. Hij was naast mijn bed gaan zitten. 'Aan de les gym.' Antwoordde ik. Er verscheen ook een glimlach op zijn gezicht. 'Wat kan je je daarna nog herinneren?'vroeg de dokter. 'Ik heb me omgekleed,en toen ik naar mijn fiets liep,kwam ik Ellias tegen.'mijn glimlach bleef op mijn gezicht,terwijl die op Jasper zijn gezicht verdween. 'Wie is Ellias?'vroeg de dokter terwijl hij van alles aan het op schrijven was. 'Ellias is'ik liet expres een stilte vallen. Ik weet het ik ben gemeen. Maar Jasper zijn gezicht was goud waard! 'Mijn broer.'eindigde ik mijn zin. 'Je broer?'vroeg de dokter nog eens. Alsof hij het wou controleren. Ik knikte. 'Wat kan je je nog herinneren?'vroeg de dokter. Man wat was die dokter ongeduldig! 'Toen ik op school kwam,had ik nog twee uur wiskunde.' De dokter knikte en gebaarde dat ik verder mocht. 'Na wiskunde hadden we lunchpauze. Er was geen plek meet vrij,dus ik ging naar buiten om mijn lunch op te eten.' Zo eindigde ik mijn verhaal. Ik keek de dokter aan. Plots voelde ik een ijskoude hand rond mijn pols. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van Jasper. 'Wie viel je lastig in de pauze Arya?' Hij gaf niet snel op hé! Ik zuchtte. 'Wie heeft dit gedaan Arya?'vroeg Jasper bijna smekend. Ik keek in zijn ogen,ze stonden smeken. 'Misschien voel je het niet Arya,maar je hebt twee gebroken ribben. Je buik staat vol met blauwe plekken.' Ik keek geschrokken naar de dokter. Had ik het goed gehoord?! 'We zijn allemaal bezorgd om je.' Zei de dokter. 'Ja hoor, in Forks zijn ze bezorgd maar in La Puch zijn ze dat nog lang niet.' Zei ik. Nu keken de dokter en Jasper mij bezorgd aan. Meer geschrokken en ook een beetje verbaasd. 'Wat je eigenlijk wil zeggen is dat je school wist dat je gepest wordt maar er nieks aan doet?'vroeg de dokter verbaasd. Ik knikte. 'Weten je ouders dat je gepest wordt?'vroeg Jasper deze keer. Nu had zijn stem een bezorgde stem. Ik knikte. 'Ze zijn al een paar keer,nou ja vaak, naar de directeur gegaan , maar hij geloofde mijn ouders niet. Dus ze zijn er na een tijdje mee gestopt.'zei ik. 'Dus,de directeur wist dat je gepest wordt maar doet er niets aan?'vroeg de dokter. Ik knikte. God wat was het irritant om hem de hele tijd dokter te noemen. 'Ik laat jullie even alleen.'zei de dokter met een bedenkelijk gezicht . Hij liep de kamer uit. Toen de dokter uit de kamer was , voelde ik plots een vinger,een ijskoude, onder mijn kin. Nu keek recht in Jaspers ogen. 'Doe dat nooit meer.' Zijn stem klonk boos en bezorgd. Ik ging het hem echt niet zo snel vergeven! 'Wat? De waarheid vertellen? Ik trok mijn wenkbrauw omhoog. 'Nee....nou.....euhhh....' Jasper geraakte niet uit zijn woorden. Hij stamelde. Ik grinnikte. 'Ik weet wat je bedoelt Jasper.' Zei ik. Nu trok Jasper zijn wenkbrauw op. 'Wat bedoel ik dan?' Vroeg hij aan mij. 'Je bedoelt dat ik niet meer in het ziekenhuis moet liggen.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik vind het aan een kant wel leuk, nu zie ik je vaker.' Zei hij. Zijn ogen waren zo dicht. Ik voelde zijn adem gewoon op mijn gezicht. Zijn gezicht kwam langzaam dichterbij. Iets zei mij dat Jasper gevaarlijk was en dat ik zo snel mogelijk weg moest rennen terwijl iets anders verlangde naar zijn lippen op de mijne. Zijn gezicht was zo dichtbij. Mijn hart begon nog sneller te kloppen, volgens mij kon je het zelf in Tokio horen. Onze lippen waren nu nog 1 cm van elkaar verwijderd toen plots de deur open ging. Ik keek geschrokken naar de deur die langzaam open ging,ik keek recht in het gezicht van ....