20~

‘Als je honger hebt mag je hem opeten hoor.’ Ik staar nog steeds als een bezetene naar de appel. ‘Ja dagh! Iedereen weet toch dat er gif in zit.’ Ik grinnik maar merk al snel dat ik mijn gedachte dus hardop heb gezegd. Achter me hoor ik een geluidje dat op “huh?” lijkt. Ik draai me om en zeg dan op mijn aller charmantst; ‘Grapje.’ ‘Mag ik hem echt opeten?’ Vraag ik hem. Zodra hij knikt vlieg ik de kamer uit. Zodra ik in “mijn” kamer ben zoek ik naar een lege doos. Onder het bed vind ik een volle met wat breiboekjes. Ik flikker de boekjes op de grond en klop de lege doos uit. De rode appel leg ik in het midden van de doos. Ik doe de deksel erop en schuif hem weer onder mijn bed. Wat zal ik met de breiboekjes doen?

Als een gek blader ik door mijn grote sprookjesboek heen. Ik moet bijhouden wat er allemaal verdwenen is. Tot nu toe heb ik het glazen muiltje, de rode appel en de weerwolf. Twee van de drie had ik gevonden. Zou dit mijn kans zijn om naar de sprookjeswereld te gaan? Zou het dus echt zijn? Ik sta nog net niet te springen op mijn bed. Ik hoor een zacht klopje op de deur. ‘Belle?’ Ik hoor Elike’s zachte stem. ‘Ja?’ Vraag ik terug. ‘We gaan zo eten, kom je?’ Ik knik maar bedenk me dat dat Elike dat niet kan zien. ‘Jup.’ Ik maak mijn bed even netjes en verstop mijn grote boek onder mijn dekbed. Ik open de deur en zie dat Elike daar nog staat. ‘Ben je boos op me?’ Vraagt ze. Ik lach en loop haar voorbij. ‘Neejoh! Hoe kan ik nou boos zijn op degene die er altijd voor me is?’ Ik draai me al lopend om en zie Elike lachen. Als ik beneden kom zie ik Monroe zitten aan tafel. Ik plof neer op de stoel tegenover hem terwijl ik hem een zachte glimlach laat zien. ‘Wasie lekker?’ Ik trek mijn wenkbrauw op, was wat lekker? ‘De appel.’ Vult hij aan. Uit mijn mond komt een “ohhhh” geluidje terwijl ik dan maar toch maar knik. Net alsof ik die appel op ga eten, ha.

Ik bedank Elike als ze een dampend bord soep voor mijn neus neer zet. Het is stil aan tafel en ik moet toegeven dat het bijna ongemakkelijk voelt. In mijn gedachte spookt een dringende vraag rond; wat zal mijn vader doen als hij erachter komt dat ik hier verblijf? Ik schrik op als ik plots gebonk op de deur hoor. ‘Wie kan dat nu zijn?’ Vraagt Elike zich hardop af. Ze staat op en loopt naar de deur. ‘Is er iets?’ Vraag Monroe zacht, blijkbaar zag hij mijn bezorgde gezicht. Ik schud mijn hoofd. Plots lijkt het alsof al mijn adem in een keer uit mijn longen is verdwenen, ik herken de stem. Shit. ‘Mag ik haar spreken?’ Bromt hij. Ik voel de kriebels in mijn onderbuik heftiger worden. Wat gaat hij in hemelsnaam zeggen? ‘Belle, er is hier iemand.’ Roept Elike de kamer binnen, ik zie de bezorgdheid in haar gezicht staan. Ik sta langzaam op en zie in mijn ooghoek ook Monroe opstaan. Mijn vragende blik beantwoordt hij met een gebalde vuist. Ik schud mijn hoofd, maar hij blijft wakend bij de deur staan. Zodra ik de hoek om kom maak ik gebruik van mijn pokerface. ‘Wat is er?’ Vraag ik onschuldig. Ik zie woede in zijn ogen maar zijn gezicht glimlacht. Hij kijkt van Elike naar Monroe. ‘Misschien mogen we wat privacy?’