~Rose~ O6

Amber stoot me aan en wijst zo onopvallend mogelijk de ruimte in. Ik kijk maar weet niet naar wie van de honderd ze nou wijst. 'Wie bedoel je?' Sis ik. Niet eens wetend waarom ik diegene moet zien. ' 'Zie je die jongen daar? Donker bruin haar met die krullerige slag in zijn haar? Hij heeft helder blauwe ogen en een lichtblauw shirt met donkerblauwe strepen.' Hoe..weet..zij..dat..allemaal?! Mijn vraag beantwoord ik meteen, ze is verliefd.. Ik zoek emotieloos naar de jongen en zie het blauwe shirt. Ik kijk tegen zijn rug aan en zie de krullerige slag in zijn haar. Ik blijf kijken en wacht tot hij zich omdraait. Amber doet hetzelfde zonder dat we dat afspreken. Eindelijk komt hij in beweging, maar hij is niet de enige, ik besef dat de bel is gegaan. Iedereen loopt door elkaar en ik probeer de jongen in de gaten te houden, wat natuurlijk onmogelijk is. En voor ik het weet ben ik hem kwijt. Ik haal mijn schouders op en loop richting de trap om naar de volgende les, met Amber die ik nu kwijt ben, te gaan. Ik loop de trap op maar heb niet door dat ik een tegenligger heb. En natuurlijk weet ik mijn evenwicht niet te houden waardoor ik 3 treden naar beneden val en op de grond terecht kom. Even ben ik bang dat ik blind ben geworden door de zwarte waas voor mijn ogen. Langzaam komt de kleur, nog steeds wazig, weer terug. Ik voel hoe iemand mijn hand pakt en mij weer omhoog tilt. Ik kijk omhoog en kijk recht in de mooiste blauwe ogen die ik ooit heb gezien. Ze zijn helderblauw met gouden sprankeltjes erin. Ik zie dat ze bezorgd staan. De woorden 'gaat het wel?' Halen mij uit mijn trance en laten me iets verschrikkelijks ontdekken. Hij heeft bruin, licht krullend haar en een lichtblauw shirt met donkerblauwe strepen..