O14

"Ik weet niet wie belde...maar ik moest een boodschap doorgeven. Letterlijk zei degene: Wees gewaarschuwd, Livia, Evelyn en jij, Michael. Jullie willen je bemoeien met dingen die niet jullie zaken zijn. Stop ermee."
Er valt een stilte en mijn mond gaat open om iets te zeggen, maar Livia is me voor.
"Wat een onzin, wie weet überhaupt onze namen? Hoe kan diegene weten wat we aan het doen zijn?"
Ik haal mijn schouders op, want ik weet het zelf ook niet.
"Zou het misschien...de dertiende verdieping kunnen zijn?" vraag ik dan aarzelend aan ze.

Even kijken Michael en Livia mij stomverbaasd aan, voordat ik mijn hoofd begin te schudden.
“Nee, laat maar zitten,” mompel ik, “dat kan het niet zijn. Het bestaat niet eens echt. Hoe zou het dan iets kunnen versturen aan ons?”
Er klinkt een aarzelend lachje over de lippen van Livia.
“Inderdaad, het is gewoon iemand die buiten de deur staat en ons nu staat uit te lachen.”
Ondanks dat Livia ervan overtuigd is dat de dertiende verdieping bestaat, is dit iets wat ze niet wil erkennen. Als we echt zouden denken dat de boodschap van de dertiende verdieping komt, dan zouden dingen veel bedreigender zijn. De dertiende verdieping zou nog echter worden.
“Maar wie was het dan?” komt Michael er tussendoor, “denk je nu echt dat er iemand op de gang staat?”
Goedmoedig knik ik en ik loop naar de deur toe. Ik trek de deur open en verwacht eigenlijk dat er iemand staat die nu ‘boe’ zou zeggen, dan gaan lachen en daarna zeggen dat het één grote grap is.
“Er staat niemand,” zeg ik zachtjes.
Ik werp een blik door de gang heen, maar het is er stil. Nergens is een teken van iemand die zich verstopt of wat dan ook. Een zucht verlaat mijn mond. Had ik dan ook iets anders verwacht? Ik sluit de deur en loop terug naar Livia en Michael.
“Moeten we gehoor geven aan dat telefoontje?” vraag ik aarzelend.
“Nee,” zegt Micahel, hij hakt de knoop voor ons door, “kom op. Het was maar een telefoontje. Iemand maakt een grapje, wij gaan gewoon door met wat we aan het doen zijn.”
Ik neem plaats op de plek waar ik eerst zat en haal een hand door mijn haar.
“En wat zijn we precies aan het doen? Gaan we nu naar de lift en tussen de twaalfde en veertiende verdieping met de lift gaan in de hoop dat we op de dertiende verdieping terecht komen?”
Livia knikt serieus.
“Zoiets moeten we wel gaan proberen of anders bij de trappen gaan kijken. Misschien zit er wel ergens een geheime gang?”
“Ga zo door, Livia. Nog even en je klinkt als een slechte detective,” zeg ik sarcastisch.
Michael werpt me weer een waarschuwende blik toe en ik maak een onschuldig gebaar met mijn handen. Alsof ik het niet zo sarcastisch bedoelde, hoewel ik dat wel zo bedoelde als ik eerlijk ben.
“Oké, dan gaan we nu, want ik moet ook weer terug naar mijn hotelkamer straks. Hoewel mijn ouders het fijn vinden als ik aansluiting hier gevonden heb. Ze zien me als een niet-sociaal beestje.”
Hoe mijn ouders daarbij komen weet ik niet, want ik praat nu toch ook met mensen. Oké, soms dan kan ik bot of sarcastisch zijn, maar dan ben ik niet gelijk niet-sociaal?

Michael staat op en hij gebaart dat we mee moeten gaan de hotelkamer uit. Als we buiten de hotelkamer zijn, sluit hij de deur af en ik voel een lichte spanning in mijn maag. Het telefoontje zit nog in mijn achterhoofd. Zou diegene echt geweten hebben waar we mee bezig zijn? Het is niet genoemd door de anonieme beller. Diegene zei alleen dat we moesten stoppen waar we mee bezig waren. Door zo te beredeneren, zorg ik ervoor dat ik iets meer kan ontspannen voor zover dat mogelijk is.
“Nemen we de trap naar de veertiende verdieping?” vraagt Livia.
“Laten we maar gelijk de dertiende verdieping een beproeving geven en kijken of we eindigen op die zogenaamde toch bestaande enge niet realistische dertiende verdieping.”
Ik stem in met Michael en het klinkt alsof hij de dertiende verdieping haast aan het uitdagen is, hoewel het een verdieping is. Het is niet levend, dus zou het ook niet kunnen horen wat Michael zegt. Het is even wachten op de lift, maar daarna kunnen we instappen. Er staat een oudere vrouw in de lift die net van de begaande grond komt en ze moet ook naar de veertiende verdieping. Wij stoppen daar ook. De oudere vrouw stapt eerst uit en daarna wij.
“De lift is dus niet gestopt op de dertiende verdieping,” mompel ik, “gaan we naar de trappen?”
Livia knikt en ze loopt erheen terwijl ze ons meesleept. Ze lijkt me redelijk enthousiast ondanks het telefoontje. Verdomme, daar schiet het telefoontje weer door mijn gedachte. Ook Michael lijkt niet meer de rustige, nonchalante uitstraling te hebben die hij eerst wel had toen ik bij hem voor het eerst de kamer in liep eerder deze avond. Michael houdt de deur voor ons open naar de trappen toe en ik adem een keer diep in en uit. Alsof dat iets zou kunnen helpen. Mijn hart bonkt hard in mijn borstkas en ongemerkt veeg ik mijn handen af aan mijn broek, omdat ze zweten.
“Laten we gaan,” zeg ik om minder gespannen te lijken.
Ik zet een aantal stappen en kijk voor de zekerheid toch of Michael en Livia volgen. Ze volgen inderdaad en ik daal dan de trap af.
“We moeten goed om ons heen kijken naar aanwijzingen,” gaat Livia verder met haar slechte detective.
“Zullen we doen, Livia,” zegt Michael geruststellend, zodat ik niet een sarcastische opmerking zou maken en Livia gewoon in haar eigen wereldje kon zijn met haar ideeën over wat de dertiende verdieping precies is.
Met mijn ogen scan ik de omgeving nauw af, om toch stiekem te kijken of ik iets kan ontdekken. We lopen de treden af en Michael stopt met lopen.
“Wat is dat daar?” vraagt Michael en hij wijst naar iets op de muur.