A ranger/traitor 128

Even later stonden Svengal, Will en Miko voor Lordans deur. Die laatste twee natuurlijk zonder kenmerkende jagersmantel en boog. Miko voelde zich al niet op zijn gemak bij het idee dat ze bij een volslagen vreemde op bezoek gingen, maar zonder zijn mantel en wapens, werd dat nog erger. Svengal klopte aan. Een oude vrouw deed open.
“Is jarl Lordan thuis?” vroeg Svengal met de gebruikelijke Skandische directheid. De vrouw knikte en liet hen zonder vragen binnen. Waarschijnlijk was Lordan als jarl wel gewend aan onverwachts bezoek.
Lordan wachtte en op in een naar Skandische normen, gezellige zitkamer. Inclusief een exotisch tapijt en andere vreemde snuisterijen die getuigde van een leven als ‘zeeman’. Er hing ook een enorme strijdbijl aan de muur die duidelijk tekenen van gebruik vertoonde.
“Hallo Lordan”, zei Svengal, het viel Miko op dat hij het ‘jarl’ achterwege liet nu. Lordan keek hen met samengeknepen ogen aan.
“Jullie zijn niet van hier, ken ik jullie ergens van?” Svengal stoorde zich niet in het minste aan wat men in Araluen als een ernstig gebrek aan beleefdheid zou beschouwen. Hij haalde even zijn schouders op.
“We zijn elkaar een paar keer tegen het lijf gelopen in Hallasholm, maar meer ook niet.” Lordan keek hem met samengeknepen ogen aan. Daarna sperde hij zijn ogen wijd open.
“Sven…” hij leek net op tijd te beseffen dat het noemen van de naam de adjudant van de voormalige oberjarl beter niet kon noemen. “Het verbaasd me je hier te zien, Sven,” verbeterde hij zichzelf.
“Tja, ik was in de buurt,” zei Svengal nonchalant, “En ik had wat genoeg van het koude weer buiten.” Lordan keek even naar de vrouw die in de deuropening te wachten stond.
“Laat ons even alleen, Frida.” De vrouw ging weg. “Ik neem aan dat je liever niet praat met een huishoudster erbij, Svengal?” Svengal knikte. Lordan boog zich naar hem toe.
“Zo, wat brengt je echt hier?”
“Sinds de dag dat Erak lafhartig vermoord werd, heb ik geen nieuws uit Skandia ontvangen. Ik hoopte dat jij ons kunt helpen.”
“Dat kan ik, maar dan zal je me toch eerst moeten vertellen wie die ‘ons’ zijn.” Terwijl hij dit zei keek Lordan naar Miko en Will.