What just happened?

Na twee vermoeiende uren turnen kon ik terug naar La Puch. Daar keek ik echt naar uit, het sarcasme droop er gewoon vanaf! Emmett had zijn wraak genomen. En hoe! Hij had het op mij gemunt en ik maar proberen die ballen te ontwijken! Hij had geen greintje medelijden met mij. Natuurlijk had ik Jasper nog. Hij "probeerde" me te helpen. Maar ik had het overleefd, tot grote ergernis van Emmett.

Ik moest me snel omkleden om op tijd te zijn voor de les in La Puch. 'Tot volgende week, meiden!' riep ik nog snel door de meisjeskleedkamer toen ik naar buiten liep. Ik hoorde nog een paar antwoorden. Hier had ik nog betere vrienden dan in La Puch. Toen ik net buiten de gymzaal kwam, zag ik dat mijn jongste broertje Ellias naar me toe lopen. 'En wat heb je gedaan in gym?' vroeg hij. 'We hebben tussen twee vuren gespeeld. Het was echt leuk,' antwoordde ik. Hij grinnikte. 'Euh... Ellias, ik moet nu echt wel door anders ben ik straks te laat.' 'Ja dat is waar. Rij voorzichtig en we praten thuis wel verder hé?' vroeg hij. 'Ja, we praten thuis verder. Tot vanavond, Ellias,' zei ik gehaast. Ik liep naar mijn fiets en haalde hem van het slot. Vak voor ik vertrok, zwaaide ik nog snel naar Ellias.

Na een halfuurtje fietsen kwam ik op school aan. Ik sloot snel mijn fiets en liep naar het wiskundelokaal. Ik had nu twee uur wiskunde. Ik vond het niet erg. Ik vond wiskunde leuk. Na de twee uur wiskunde hadden we middagpauze. Ik zuchtte. Ik liep naar mijn kluisje en haalde mijn Frans uit en legde mijn wiskunde in mijn kluisje, ook haalde ik mijn middagmaal er uit. Ik liep richting de kantine en keek rond. Er was geen enkel plekje meer vrij, dus ik besloot dan maar om buiten te gaan eten. Toen ik buiten kwam, liep ik naar een bankje en plofte er neer. Ik zat altijd alleen. Ik vond het al lang niet meer erg. Iedereen was bang voor Sharon. Ik wist niet waarom. Maar ze had besloten om mij het leven zuur te maken. Hoe dat kwam? Wel, vorig jaar wou Sharon met mijn broer, Lucas, naar het schoolbal. Hij stemde ermee in, maar toen ze hem wou zoenen, draaide hij zijn hoofd om en zei dat hij geen relatie met haar wou. Sindsdien ben ik het slachtoffer van Sharon.

'Kijk wie we hier hebben! Miss super loser!' klonk er plots. Ik keek op en keek recht in de hele boze ogen van Sharon. ''Jij moet mijn, nee wacht, AL het huiswerk van mij EN van mijn vriendinnen maken!' riep Sharon uit. Ze keek erg zelfingenomen. Alsof ze net de Nobelprijs had gewonnen. Misschien voor de grootste sukkel aller tijden! Ik lachte stilletjes voor mijn binnenpretje. Ik keek naar Sharon en al haar vriendinnen. Ik keek recht in Sharons ogen en ik zei: 'Doe het lekker zelf!' Nu stond ze met haar mond vol tanden. Ze kwam dreigend dichterbij. 'Wat zei je?' vroeg ze dreigend, maar dat had totaal geen zin. Ik keek weer in haar ogen en zei nu héél traag: 'Doe het lekker zelf.' 'Je hebt er om gevraagd, Arya,' siste ze. Nu kwamen zij en haar vriendinnen op mij af. Ik kreeg het Spaans benauwd. Sharon sloeg mijn middagmaal weg. En ze sloeg me recht in mijn buik. Maar ik had het op tijd gezien en ik spande mijn buikspieren zodat de klap werd opgevangen, maar nu sloegen al haar vriendinnen mij. Ik weet niet hoelang ik me heb kunnen verweren, maar plots werd ik in een liefdevolle omhelzing getrokken door de bewusteloosheid. Mijn ogen werden zwaar en ik zag niks meer. Ik liet me leiden naar de duisternis...

'Arya! Arya! Arya!' Ik hoorde een stem heel ver weg.' Arya, je moet wakker worden,' hoorde ik een kalme stem zeggen. Deze stem was dichterbij dan de andere stem. 'Ze wordt zo wel wakker, Jasper,' zei dezelfde stem. 'Ben je dat zeker, Carlisle?' vroeg een vaag bekende stem. Ik probeerde te weten te komen van waar ik die stem herkende. Ik dacht hevig na. Plots wist ik het. Het was Jasper met wie ik gym had. 'Wanneer wordt ze wakker, Carlisle?' vroeg Jasper. 'Zo meteen,' antwoordde de andere stem. Dus dat was Carlisle. Plotseling voelde ik een hevige pijn in mijn hand. Ik sperde mijn ogen open. Ik keek verbaasd rond. Alles was wit. HET WAS EEN ZIEKENHUISKAMER!! Ik lag in het ziekenhuis! 'Wat is er juist gebeurd?' vroeg ik. 'Herinner je het je niet?' vroeg een man met blond haar en gouden ogen. Volgens mij was het een dokter. 'Wat moet ik me herinneren?' vroeg ik. Nu keken de dokter en Jasper me bezorgd aan. Waarom kijken ze zo? vroeg ik me af...