Hoofdstuk 21

Mijn spieren verstrakte meteen en ik wurmde me los uit de armen, die me vasthielden. Ik stapte langzaam de trap op, om vervolgens het woeste gezicht van mijn moeder te zien. Het zag er niet positief uit.
‘Ja moeder?’ Vroeg ik kalm.
‘Waar denk je wel niet dat je bezig bent!’ Brulde mijn moeder. ‘Ben je helemaal idioot? Ik weet niet wat je precies uit hebt gespookt, maar dat mag je me dan nu wel even haar fijn gaan uitleggen!’
Met mijn ogen knippert kijk ik haar aan.
‘Nou,’ begin ik. ‘Ik was aan het skaten en toen kwam er een auto lang en ik hield hem per ongeluk vast. Blijkbaar mocht dat niet van de politie.’
Ik kijk haar kalm aan, wetend dat ze zo gaat schreeuwen. Toch weiger ik een vorm van angst te tonen. Ik merkte dat mijn vader zich hier verdacht veel buiten hield, een kans om op me te vloeken liet hij meestal niet voorbij gaan. Ze hielden heus wel van me en wilde echt het beste voor me, daar geloof ik heus wel in. Toch lijken ze er op te zijn gebrand mij een kloon van hun te maken, wel daar kunnen ze lang op wachten. Toch kwam de verwachte schreeuw partij niet. Mijn moeder zei enkel geforceerd kalm;
‘Oké dan. Ga je omkleden we gaan zo eten en trek iets moois aan.’
‘Misschien moet je me dan helpen. Aangezien onze smaken nogal verschillen,’ Zei ik met een net zo geforceerde glimlach als mijn moeder keek.
Ik ging haar voor naar mijn kamer. Ik plofte neer op het bed, wat inmiddels zuurstokroze lakens had. Mijn moeder keek even rond, knikte goed keurend en opende toen mijn kast. Ik stond op en ging naast haar staan. We zochten allebei een eigen set uit, maar konden met sieraden, voor de verandering, redelijk tot een compromis komen. Uiteindelijk legde we alles bij elkaar en besloten we mijn rokje en schoenen, met haar hemdje te kiezen.
‘Zou ik je haar doen straks?’ Vroeg mijn moeder.
Ik knik en sluit me op in de badkamer. Ik neem snel een douche en schiet in mijn kleren. Ik draai de deur van het slot en stap de kamer in. Zwijgend ga ik voor mijn moeder staan, die de kast deur met spiegel wijd open heeft gezet. Ik hef mijn hoofd en kijk naar de handen van mijn moeder, die bezig zijn met mijn haar. Ze doet er van alles mee en ik volg het maar, om het in mijn hoofd op te slaan. Als ze klaar is schuift ze nog een blauwe vlinder in mijn haar. Dan gaat ze voor me staan en brengt zachtjes de make-up aan. Ze legt haar hand voor mijn ogen, om ze weer weg te halen als ze achter me staat.
‘Je bent zo mooi,’ fluistert ze. Ze is degene die onze zwijgende stilte verbreekt.
‘Dankjewel mam,’ fluister ik. ‘Mam? Jullie zijn hier niet alleen omdat jullie me missen of wel?’ Fluister ik zachtjes.
Vanaf beneden hoor ik de zware lach van Blaise, maar ook de een hoge lach, die zeker weten van een meisje is. Hij komt me te bekent voor. Ik was dan meestal niet gesteld op meisjes, maar mijn lieve vriendinnetjes draag ik diep in mijn hart. Ik weet zeker dat ik de lach van Abbey hoorde en het vlot babbelende stemmetje van Carter, dringt mijn gehoorgangen in.
‘Mam?’ Vraag ik voorzichtig. ‘Wat is hier aan de hand waar ik geen weet van heb?’ Vraag ik al weet ik wel degelijk waar dit over gaat.
‘Jo je kunt je niet voor ons verstoppen!’ Brult de stem van Liam.
‘Liam!’ Krijs ik waarna ik naar beneden sprint en mijn homovriend om de hals val.
‘Wat doen jullie nou hier?’
‘We willen jou verlovingsdag toch niet missen?’ Grijst hij.