001

Zijn lichte aanraking van zijn lippen op mijn hand zorgen voor een tinteling door heel mijn huid heen en de kippenvel die is ontstaan op mijn huid. Zo onschuldig zijn we beide in deze tijd. Ik - niet wetend wat er gaande is en hij - proberend zijn broer te stoppen. Misschien als we deze tijd mochten overdoen dat we een gelukkig leven konden leiden zonder dat we ons in de situatie van nu bevinden. Maar we hebben het niet over het heden, we praten over het verleden. Engeland, 1492. Elke keer zie ik onze ontmoeting weer voor me als ik mijn ogen sluit, maar het mag niet. Op dit moment bevind ik mezelf in de grote kamer van Niklaus, op het enorme bed die zeker één derde van de hele kamer in beslag neemt. Hoe ben ik hier ooit in geraakt? Ik bedoel, Niklaus was zo vreselijk lief en aardig tegen over me en zo ben ik eigenlijk voor hem gevallen. Voor zijn charmes. Iets wat zo fout is geweest. Als ik had geweten dat Niklaus me zou gebruiken voor een of andere vloek zou ik mezelf nooit hier in laten slepen, maar misschien als ik dit niet had gedaan - me niet had laten meezeulen in zijn val, dan had ik nooit de man ontmoet die mijn hart sneller laat kloppen en voor de kippenvel op mijn armen zorgt. Elke keer als hij zijn mond opent om mijn naam uit te spreken, kippenvel. Elke keer als hij zijn lippen op mijn hand drukt of zelfs op mijn wang, kippenvel. Zuchtend haal ik een hand door mijn lang krullend donker haar terwijl mijn open openvliegen als ik geluid dichterbij hoor komen. De deur word open gezwaaid en Niklaus staat in de opening. 'Love, please join me.' De enige keer dat Niklaus voor de kippenvel op mijn arm zorgt is als hij me 'love' noemt. Zachtjes knik ik terwijl ik opsta en naar hem toe loop. Ik haak mijn arm door zijn uitgestoken arm heen en loop met een gebogen hoofd met hem mee. 'Hef je hoofd alsjeblieft, love.' Niklaus zijn stem klinkt als een vreselijke kraak in mijn oor maar toch luister ik naar hem en hef ik mijn hoofd op zodat ik rechtop loop. Hij mag geen dingen gaan vermoeden dat ik weet wat er met me gaat gebeuren. Hij mag niet weten dat de man waarvan ik zoveel hou en ik dagelijkse onderonsjes hebben. Vanavond zodra de klok twaalf uur zou slaan, zal ik naar Elijah gaan en hem smeken de zijne te maken. Ik zal hem smeken om meer uitleg over de vampieren, weerwolven, heksen en alles wat daar bij hoort te geven. 'Nik,' Ik wend mijn blik naar hem toe en kijk hem aan. 'Wanneer kom je weer terug?' Niklaus lijkt even verbaasd over deze vraag omdat ik hem meestal niks vraag, maar dit is nodig. 'Vanwaar de interesse, love?' Ik haal mijn schouders op. 'Waarom mag ik niet gewoon weten wanneer je terug komt?' Ik sluit mijn ogen voor een paar secondes. 'Uhm, ik kom terug in ongeveer drie dagen, denk ik. Wat wil je dan gaan doen?' Weer haal ik mijn schouders onverschillig op. 'Niks.'

Uhm ik ga toch maar voor gewoon NL - NL.
Kudo en reactie? (Elke 5 kudo's een nieuw hoofdstukje (als ik tijd heb) )