002 - Marylinn Rose Brooke

Verbaasd liep ik het pad weer af, richting de straat waar Aimée en Dayse waren. Al snel zag ik Aimée haar zwarte haren.
''Aimée!'' gilde ik. Verbaasd draaide ze zich om en keek me aan. Ik begon te rennen.
''Ik.. Ik.. Ik heb een woonplaats!'' zei ik buiten adem en veegde mijn blonde haren uit mijn gezicht.
Aimée schoot in de lach. ''Grapje, toch?'' zei ze.
''Nee!'' riep ik uit. Haar lach maakte plaats voor een open mond en zo keek ze me een paar seconden aan.
''Wat.. waar?'' vroeg ze.
Ik noemde netjes het adres op. ''Je weet wel, bij die vijf jongens'' zei ik en giechelde.
Aimée schudde lachend haar hoofd. ''Nou, mag ik wel eens op bezoek komen?'' vroeg ze.
''Als het aan mij ligt wel''

Een week later stond ik met mijn koffers en andere nodige spullen voor het huis van de jongens. Dit voelde vreemd. Ik had ze wel eens gezien, maar ik kende ze niet eens. De jongens verschenen in de deuropening. Dit was ongemakkelijk
''HELLOOOOOO'' gilde één van de jongens luid, waardoor ik opschrok uit mijn gedachten.
''Hi'' zei ik.
De jongen die vorige week de deur open had gedaan, drong zich tussen de andere jongens door en liep naar me toe.
''Ik ben Harry, dit zijn Louis, Niall, Zayn en Liam'' stelde hij zichzelf en de anderen voor.
''Ik ben Marylinn, maar noem me maar Mary'' zei ik en glimlachte vriendelijk.
De jongens staken hun hand op. Zayn en Harry pakten koffers van mij en sjouwden ze naar binnen.
Ik sleurde ook nog een tas mee en liep braaf achter de jongens aan. Ik voelde, toen ik binnen was, de ogen van Niall en Louis in mijn rug prikken. Al snel voelde ik het bloed naar mijn wangen stijgen.
Ik liep achter Harry aan, de trap op. Al snel werd ik begeleid naar de logeerkamer, die ontzettend mooi was. ''Wauw'' mompelde ik.
Harry grijnsde tevreden. ''Pak maar wat spullen uit, ofzo, wij zijn beneden''
Ik knikte braaf en liep naar het raam. Ik had perfect uitzicht op de straat. Ik keek naar de kast, groot genoeg, stelde ik vast.
Nadat ik een tijdje in mijn nieuwe kamer had doorgebracht en alles naar mijn eigen had gemaakt, liep ik naar beneden.
Op de laatste traptrede bleef ik staan.
''Geef toe, ze is knap'' hoorde ik een stem zeggen. Zayn.
Ik hoorde instemmend gemompel. Ik voelde alweer het bloed naar mijn wangen stijgen. Ik wachtte een paar seconden en liep de kamer binnen, waardoor 5 paar ogen mij aanstaarden.