Chapter 34

Als vanzelf vertraag ik mijn pas. Misschien wel logisch voor mij, maar duidelijk niet voor Liam, die bezorgdheid uitstraalt tot en met. Ik ben ook bezorgd, maar ook bang. Ach, wat zever ik nu. We zijn allemaal bezorgd en bang tegelijk. Terwijl de rest allemaal sneller begint te lopen, blijf ik wat achter. Ik durf hem gewoon niet te zien. Wat zou Emma gedaan hebben? Ik merk pas dat ik aan het huilen ben als ik druppels op de grond zie vallen, terwijl het niet regent. Ik kan het gewoon niet. Gewoon niet. Dat is toch niet zo onlogisch? Ik bedoel, Carolien zou Zayn toch ook niet durven zien? Dat is wel totaal anders want zij zijn een koppel en Niall en ik niet… Ik pieker me suf en beslis uiteindelijk toch om maar naar de rest te gaan. Extra traag begin ik te wandelen. Tot mijn spijt ben ik veel te snel bij de rest, die duidelijk al bij Niall zijn. Ik slik de brok in mijn keel weg als ze allemaal omkijken en me wenken. Nee, schreeuwt mijn verstand. Maar mijn hart zegt ‘ja’. Langzaam stap ik dichterbij.

Op ongeveer een halve meter van hen vandaan blijf ik stilstaan. Liam neemt mijn arm maar trekt me niet dichterbij, waar ik hem heel dankbaar voor ben. Ik durf Niall nog steeds niet aan te kijken. In plaats daarvan kijk ik naar de gezichten van de rest. Harry’s ogen staan duf, Zayns ogen staan waterig, Liams ogen staan bezorgd, van de oh-zo-vrolijke Louis is niets meer te merken, Carolien staat half achter Zayn met haar hoofd op zijn schouder en haar ogen in zijn hals –waarschijnlijk is ze aan het huilen, wat logisch is- en Céline doet hetzelfde bij Harry terwijl hij haar zachte kneepjes in haar hand geeft. Niemand zit op de grond bij Niall. Ik verzamel al mijn moed en zet een vlugge stap naar voor. Ik kijk naar de grond en daar ligt inderdaad Niall. Ik blijf hem aankijken. Zijn ogen zijn gesloten, wat niet zo vreemd is. Zijn hoofd ligt op de stoeprand en het ziet er best wel pijnlijk uit. En dan is er nog zijn onderbuik. Overduidelijk waar Emma hem heeft geraakt. Tranen wellen op in mijn ogen en mijn handen vormen zich tot vuisten. Stomme Emma! Ik haat haar!! Als ik haar ooit nog zie, gaat ze er niet goed van zijn! Ik laat me luid snikkend naast Niall op de grond vallen. Mijn tranen lopen langs zijn wangen naar beneden, maar daar heb ik even geen aandacht voor. Al snel voel ik 2 armen rond mijn schouders. Ik kijk Liam aan. “Liam, beloof me dat het goed komt, dat er niks aan de hand is met hem, dat hij snel weer levendig is, dat hij-“ maar hij onderbreekt me. “Ik weet het niet” fluistert hij zachtjes. Ik leg me naast Niall op de grond en bestudeer zijn gezicht aandachtig. Ik leg mijn hoofd op zijn borst. Gewoon even om te kalmeren, hoopte ik. “Liam!” schreeuw ik. “Bel een ambulance! Snel!” Als de bliksem vist hij zijn iPhone uit zijn zak en na nog geen 5 minuten staat de ambulance hier. “Iemand die meegaat?” vraagt de ambulancier. Liam kijkt mij aan en ik knik. Samen gaan we naast de brancard zitten waar Niall op ligt. Liam legt zijn arm om mijn schouder en zo blijven we zitten tot we er zijn.