01.

Zuchtend kijk ik hoe het net losscheurt en met alle vissen het water invalt. Voordat iemand kan reageren duik ik het water in met mijn drietand. Hopelijk heeft niemand het gezien, want een kapot net betekent geen vis. En geen vis betekent geen geld. Ook delen de vredesbewakers maar al te graag zweepslagen uit, ''omdat een kapot net een directe aanval op het Capitool is.'' Het gebeurd vaak genoeg, dus ik hoop echt dat niemand het dit keer gezien heeft.
Met mijn drietand duw ik de vissen weer terug het net in. De paar die nog willen vluchten doorboor ik meteen. Het net vormt alleen een ander probleem. Hoe til ik dat uit het water zonder dat alle vis eruit valt? En zonder dat de vredesbewakers doorhebben dat het kapot is?
Ik klim voorzichtig de rotsen weer op, waar ik direct in de kwade ogen van een vredesbewaker kijk.
'Is dat jouw net?' blaft hij.
Ik knik met een moeizaam gezicht. 'Ja.'
Ik kan nu wel gaan liegen, maar hij was er toch wel achter gekomen. Niemand wil zweepslagen krijgen, dus als de anderen gevraagd wordt van wie dat net is, dan zullen ze meteen naar mij wijzen.
'En jij weet welke straf daarop staat?' gaat de vredesbewaker verder.
Alweer knik ik. 'Ja.'
'Dan zullen we die maar eens gaan uitvoeren.' zegt de vredesbewaker met een zelfgenoegzaam lachje.
Hij pakt me ruw bij mijn arm en sleept me mee naar het plein. Om ons heen komen allemaal mensen staan. Iedereen is natuurlijk benieuwd wat een 17-jarig meisje heeft misdaan en wat voor straf ze krijgt.
'Je naam?' schreeuwt de vredesbewaker.
'Annie. Annie Cresta.' Zeg ik met vastberaden stem. Ik maak mijn rug recht en kijk brutaal naar de mensen op het plein.
'Annie Cresta heeft haar net kapot laten gaan en zo veel kostbare vis verloren.'
De mensen op het plein kijken teleurgesteld. Is dat alles? Dat gebeurt zo vaak. Ik haal even spijtig mijn schouders op. Als ik straks geen stokslagen zou krijgen, zou dit allemaal best grappig zijn. Van de zenuwen schiet ik bijna in de lach.
'De straf daarvoor is 24 stokslagen.' gaat de vredesbewaker verder. 'Twee voor elk district.'
Nu merk ik eindelijk dat de omstandigers het er niet mee eens zijn. Dat ze eigenlijk tegen het Capitool zijn. Er klinkt wat protesterend gemompel, maar toch durft niemand echt wat te doen.
'Laten we maar beginnen.' glimlacht de vredesbewaker.
Met de glanzende zweep in zijn hand komt hij op me af. Mijn gevoel zegt me klein te maken en weg te rennen, maar in plaats daarvan blijf ik rechtop staan en kijk hem recht aan. Zijn ogen spuwen vuur en langzaam heft hij zijn zweep op. Mijn ogen volgen de zweep en angst schiet door mij heen.
Met volle kracht komt de zweep neer op mijn wang. In een reflex werp ik mijn handen omhoog en ik heb de tweede slag te pakken. Mijn wang gloeit van de pijn en mijn hand lijkt in brand te staan. In mijn hoofd tel ik mee met de slagen. 3.. 4.. 5.. Een felle steek schiet door mijn schouder heen en ik kan een gil van pijn niet onderdrukken. 6.. 7.. De zweep landt vol in mijn buik en ik val op de harde grond. Tranen glijden over mijn wangen. De pijn is ondraaglijk en ik ben nog niet eens op de helft. Voor de achtste keer gaat de zweep naar beneden. Dit keer is mijn enkel het slachtoffer.
'Stop!! Stop!!'
Verbaasd til ik mijn hoofd op, dat bonkt van de pijn. Ook de vredesbewaker draait zich verbijsterd om. Dit is de eerste keer dat iemand een straf onderbreekt.
De mensen maken meteen ruimte voor de jongen die één van de eerdere spelen heeft gewonnen.
'Dit was wel genoeg.' bijt hij de vredesbewaker toe.
Dan loopt hij snel naar mij toe en verkrampt van de pijn kijk ik hem aan.
'Gaat het?' vraagt hij met zachte stem.
Even voel ik me weer acht jaar oud. De jongen die al voor de tweede keer mijn leven heeft gered is Finnick.